Αυτή είναι η δύναμη της εικόνας.
Μιλά δυνατά και περιγράφει. Αποτυπώνει βλέμματα, πρόσωπα, περιγράφει ζωές ολόκληρες χωρίς ούτε μια λέξη.
Ο φωτογράφος του neakriti.gr Νίκος Χαλκιαδάκης, βρίσκεται στη Μυτιλήνη τα τελευταία 24ωρα.
Κάθε κλικ και μια ιστορία.
Μια ιστορία που μιλά για ανθρώπους ταλαιπωρημένους αλλά αισιόδοξους να φτάσουν στο φως. Για οικογένειες, νέους άνδρες και γυναίκες, παιδιά και γέροντες που άφησαν πίσω τους μια χώρα κατεστραμμένη, μια ζωή δύσκολη και επικίνδυνη και ταξιδεύουν προς το μέλλον τους.
Οι συνθήκες δύσκολες. Κάθε λεπτό, είναι λεπτό προσμονής για το επόμενο βήμα προς μια ζωή ανθρώπινη και ειρηνική.
Τους βλέπεις ακόμη και να χαμογελούν. Γιατί; Μα γιατί έχουν αφήσει πίσω τους τα χειρότερα, το θάνατο και την απόλυτη καταστροφή.
Ακόμη και αν δεν είναι πρόσφυγες πολέμου από τη Συρία, ακόμη και αν είναι οικονομικοί μετανάστες που βρήκαν την ευκαιρία να μπουν στην Ελλάδα με προορισμό μια άλλη ευρωπαϊκή χώρα, είναι γι' αυτούς ευκαιρία για μια καλύτερη ζωή. Και είναι όλοι τους διατεθειμένοι να υποστούν μεγάλη ταλαιπωρία αρκεί να φτάσουν σε μια χώρα με ειρήνη και ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης.
Μέχρι στιγμής η Ελλάδα αποτελεί το πρώτο σωσίβιο. Τον πρώτο σταθμό. Ανέτοιμη να υποδεχτεί και να φιλοξενήσει τόσο κόσμο και ακόμη περισσότερο που αναμένεται να φτάσει το επόμενο χρονικό διάστημα.
Με σύνορα κλειστά καλείται να διαχειριστεί μια κατάσταση που υπερβαίνει τις δυνάμεις της. Το γεγονός ότι όλους αυτούς τους μήνες επέδειξε μεγάλη αδράνεια, κάνει ακόμη μεγαλύτερο το πρόβλημα.
Τι γίνεται από εδώ και πέρα;
Τα βλέμματα όλων είναι στραμμένα στη Σύνοδο Κορυφής. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες τώρα θα δείξουν πόσο αποφασισμένοι είναι να αντιμετωπίσουν το προσφυγικό σαν ένωση και να στηρίξουν την Ελλάδα ή να αποκόψουν την Ελλάδα και να την αφήσουν μονάχη να αντιμετωπίσει μια κατάσταση που μόνο να τη γονατίσει μπορεί. Και αυτό γιατί πολύ απλά δεν υπάρχουν οι πόροι για να μπορέσει να φιλοξενήσει, στεγάσει, ταΐσει, περιθάλψει τους χιλιάδες των προσφύγων που βρίσκονται ήδη στα εδάφη της αλλά και τα εκατομμύρια που βρίσκονται στα τουρκικά παράλια και περιμένουν τη σειρά τους να περάσουν απέναντι.
Σε αυτές τις περιπτώσεις δυστυχώς δεν αρκεί το ανθρωπιστικό συναίσθημα για να σώσει καταστάσεις και ανθρώπους. Χρειάζεται σχεδιασμός, πράξεις και χρήματα για να διασφαλίσεις τη σωστή λειτουργία του μηχανισμού υποδοχής και φιλοξενίας των προσφύγων και των μεταναστών και εν συνεχεία της μετεγκατάστασης ή της επαναπροώθησης τους ανα περίπτωση.
Οι άνθρωποι αυτοί που περιμένουν την "επόμενη" μέρα στη ζωή τους, αξίζουν να τους συμπεριφερθεί η Ευρώπη πρώτα σαν ανθρώπους και έπειτα σαν πρόσφυγες.
