Κανέναν ηρωικό συνειρμό που να παραπέμπει στην ιρλανδική επανάσταση που ξεκίνησε ακριβώς πριν εκατό χρόνια σηματοδοτώντας το τέλος της βρετανικής κυριαρχίας για το μεγαλύτερο τουλάχιστον μέρος της χώρας, δεν πρόκειται να γεννήσουν οι εκλογικές κάλπες στην Ιρλανδία, που παραμένουν κλειστές την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές.
Του Λεωνίδα Βατικιώτη*
Το ερώτημα ωστόσο που συνόδευσε την ψηφοφορία την Παρασκευή 23 Φεβρουαρίου είναι κατά πόσο τα κόμματα που ως τώρα κυβερνούσαν (συνασπισμός Φίανα Γκάελ και Εργατικών) θα υποστούν την ήττα που τους αξίζει λόγω των πολιτικών λιτότητας που εφάρμοσαν από το 2011 που εκλέχτηκαν και, από την άλλη, πόσο υψηλά θα είναι τα αποτελέσματα που θα καταγράψουν τα κόμματα που τάσσονται κατά της λιτότητας (Σιν Φέιν, Συμμαχία κατά της λιτότητας και Οι άνθρωποι πριν τα κέρδη). Τα πρώτα έξιτ πολς μας φέρνουν της εφημερίδας Irish Times φέρνουν το Φίανα Γκάελ και τους Εργατικούς από 36,1% και 19,5% το 2011 να κερδίζουν 26,1% και 8% αντίστοιχα, ενώ το Σιν Φέιν από 10% φαίνεται να κερδίζει 14% και η Συμμαχία 3,6%.
Η προσπάθεια της προηγούμενης κυβέρνησης να δείξει πως η λήξη του προγράμματος διάσωσης (ύψους 67,5 δισ. ευρώ) τον Δεκέμβριο του 2013 κι οι υψηλοί ρυθμοί μεγέθυνσης του ΑΕΠ (ύψους 7% για το πρώτο εννιάμηνο του 2015) είναι νίκη των Ιρλανδών ελάχιστους πείθει. Αυτό που αντίθετα βαραίνει στη συνείδηση των Ιρλανδών είναι πως η ανεργία παρότι μειώθηκε από το ρεκόρ της κρίσης (15%) ουδέποτε επέστρεψε στα προηγούμενα επίπεδα, όπως φαίνεται στο διάγραμμα, η αύξηση των αστέγων τον Ιανουάριο του 2016 σε σχέση με τον Ιανουάριο του 2015 κατά 101%, η ιδιωτικοποίηση του νερού που προκάλεσε επιπλέον επιβαρύνσεις κοκ.
Παρότι έχουν ξεχωριστό ενδιαφέρον τα αποτελέσματα που θα καταγράψει κάθε κόμμα, πιο μεγάλη σημασία έχει πως οι κάλπες της Ιρλανδίας διαλύουν τις αυταπάτες που μαζικά διαδίδονταν με σημείο αναφοράς τις εκλογικές αναμετρήσεις στην περιφέρεια της ευρωζώνης. Το κεντροαριστερό αφήγημα, πριν ένα χρόνο, ήθελε τις εκλογές στην Ιρλανδία να παίρνουν τη σκυτάλη από την Ελλάδα, την Πορτογαλία και την Ισπανία, ανατρέποντας τις πολιτικές της λιτότητας και δημιουργώντας ένα πολιτικό ρήγμα στην ευρωζώνη με πρωταγωνιστή τις χώρες που υπέστησαν το μαρτύριο των Μνημονίων. Όλα αυτά μάλιστα χωρίς να υπάρξει σύγκρουση με την Γερμανία, χωρίς να διεκδικηθεί η έξοδος από ευρωζώνη κι ΕΕ, χωρίς εργατικό κίνημα. Η πραγματικότητα εξελίχθηκε εντελώς διαφορετικά για τις τρεις πρώτες χώρες.
Ο ΣΥΡΙΖΑ παραδόθηκε πλήρως στις πολιτικές της λιτότητας υπογράφοντας νέο δάνειο και Μνημόνιο, ο πορτογάλος σοσιαλιστής πρωθυπουργός Αντόνιο Κόστα με τον αναμορφωμένο από την Κομισιόν προϋπολογισμό ανά χείρας δηλώνει περιχαρής ότι «μεταξύ του αρχικού προϋπολογισμού και της εξόδου από το ευρώ ή με το νέο προϋπολογισμό κι εντός του ευρώ προτιμάει το δεύτερο» κι ας είναι προϋπολογισμός συνέχειας και λιτότητας, ενώ η επικοινωνιακή φούσκα των Ποδέμος παρακαλάει ατυχώς να μπει στην κυβέρνηση, χωρίς να θέτει κανένα όρο. Τι διαφορετικό μπορεί να βγάλουν οι ιρλανδικές κάλπες υπό τις παρούσες συνθήκες;
*Πηγή:Εφημερίδα ''ΠΡΙΝ'' (2
