Μετά από 17 χρόνια απουσίας, ο επιτυχημένος ηθοποιός, Γιωργής Τσαμπουράκης, αποφάσισε να επιστρέψει στο Ηράκλειο και να δημιουργήσει την ομάδα τέχνης Ίμερος. Μετά από την επιτυχημένη περυσινή παράσταση «Μία γιορτή στου Νούρι», έρχεται η δεύτερη παράστασή της Πράξης Τέχνης Ίμερος, «Τζέλα, Λέλα, Κόρνας και Κλεομένης- Ένας ίσον κανένας» του Volker Ludwig στο κινηματοθέατρο Αστόρια.
Συνέντευξη στη Μαριεύα Καρκανάκη
Έχετε επιστρέψει στο Ηράκλειο εδώ και δύο χρόνια. Ποιες διαφορές έχετε παρατηρήσει όσον αφορά το πολιτιστικό επίπεδο της πόλης σε σχέση με την Αθήνα;
Όπως και στη Αθήνα καλλιτεχνικά τα πράγματα είναι πιο πίσω σε σχέση με αυτά που συμβαίνουν στην Ευρώπη, έτσι και στην επαρχία επικρατεί η ίδια λογική. Στην Αθήνα τα ερεθίσματα είναι πιο πολλά και οι άνθρωποι που ασχολούνται με τις τέχνες είναι πολύ περισσότεροι. Γι' αυτό είναι σπουδαίο άνθρωποι που είναι φορείς σύγχρονων τάσεων και έχουν ακολουθήσει τους αισθητικούς και τους καλλιτεχνικούς κανόνες της εποχής να έρχονται στην επαρχία και να δραστηριοποιούνται, ώστε να αναβαθμιστεί το πολιτιστικό επίπεδο της πόλης.
Παρακολουθήσαμε πέρυσι την εξαιρετική παράστασή σας «Μία γιορτή στου Νούρι» του Volker Ludwig που περνούσε σε μικρούς και μεγάλους μηνύματα σχετικά με το ρατσισμό και τις προκαταλήψεις. Ποιο είναι το μήνυμα που περνάει η φετινή σας παράσταση «Τζέλα, Λέλα, Κόρνας και Κλεομένης»;
Κοιτάξτε, με ενδιαφέρει πολύ η θεματικές που αντλώ για το λεγόμενο «παιδικό θέατρο» να έχουν να κάνουν με πράγματα που απασχολούν την κοινωνία του σήμερα και αφουγκράζονται τις ανάγκες της εποχής. Θεωρώ ότι η τέχνη οφείλει να παίζει και αυτόν τον ρόλο πέρα από την ψυχαγωγία. Νομίζω ότι είναι πολύ πιο ενδιαφέρον και για τους εκπαιδευτικούς και για τα παιδιά να λειτουργήσει το θέατρο σαν μεγεθυντικός φακός και να γίνει μια συνείδηση της καθημερινότητάς. Πέρυσι ήταν οι ρατσιστικές συμπεριφορές, φέτος έχουμε να κάνουμε με την αλληλεγγύη, το θέμα της ιδιοκτησίας, το πως ο κόσμος των μεγάλων έχει δημιουργήσει μια σύγχρονη πόλη γεμάτη ασχήμια και φασαρία με κακή δόμηση, χωρίς χώρους για να παίζουν τα παιδιά, όπως πάρκα, παιδικές χαρές κτλ.
Η παράσταση ταιριάζει απόλυτα στην πόλη του Ηρακλείου…
Ταιριάζει απόλυτα και όσον αφορά στην άναρχη δόμηση αλλά και για το γεγονός ότι είναι μία απέραντη καφετέρια. Έτσι δεν είναι; Καμία μελέτη, καμία πρόληψη σε σχέση με τα παιδιά. Παρά μόνο από ιδιωτικούς φορείς. Αυτό είναι πολύ άσχημο…Πέρα από το πάρκο Γεωργιάδη, δεν υπάρχει ένας χώρος πρασίνου για τα παιδιά!
Τα έργα του Ludwig είναι επίκαιρα ακόμα κι αν έχουν περάσει 40 και πλέον χρόνια από τη συγγραφή τους.
ΓΤ. Μιλάμε για ένα συγγραφέα φαινόμενο στη Γερμανία. Είναι ίσος ο πιο σημαντικός εν ζωή συγγραφέας θεατρικών έργων, γιατί ασχολείται με κοινωνικά θέματα που είναι επίκαιρα σε όλες τις εποχές. Η παράσταση «Μια γιορτή στου Νούρι» γράφτηκε το 1973 με τίτλο τότε «Μια γιορτή στου Παπαδάκη». Το εμπνεύστηκε εξαιτίας του μεταναστευτικού που υπήρχε τότε στη Γερμανία και τη συμπεριφορά που είχαν οι Γερμανοί σε σχέση με τους Έλληνες. Τώρα οι εποχές άλλαξαν και ο «Παπαδάκης» έγινε ο αντίστοιχος Γερμανός. Γι' αυτό κι έμεινε στο έργο «Μια γιορτή στου Νούρι» ως οικογένεια «Παπαδάκη», ώστε να αναδείξει ότι έχουμε κοντή μνήμη. Ξεχνάμε εύκολα ότι εμείς ήμασταν φορείς μετανάστευσης. Κι εγώ προέρχομαι από οικογένεια μεταναστών από τη Γερμανία. Αντί λοιπόν να έχουμε πάρει το μάθημά μας, λειτουργούμε αντιστοίχως το ίδιο όπως τότε η Γερμανοί και ακόμα χειρότερα κάποιες φορές. Πάντα, όμως, με εξαιρέσεις. Φωτεινή εξαίρεση είναι η φροντίδα που δίνουν οι άνθρωποι στα νησιά στους πρόσφυγες από τη Σύρια. Ωστόσο, δεν είναι συχνό φαινόμενο αυτό… Ας θυμηθούμε τι κάναμε με τους Αλβανούς τις προηγούμενες δεκαετίες που ζούσαν κάτω από άθλιες συνθήκες με τις χειρότερες δουλειές.
Σκέφτεστε να πραγματοποιήσετε παραστάσεις σε άλλες πόλεις της Ελλάδας μέσα στο 2016;
Ναι! Έχουμε ξεκινήσει μία σχετική μελέτη για να δούμε κατά πόσο μπορούμε να κινητοποιηθούμε. Η λογική και του ερχομού μου εδώ είναι να δημιουργήσω παραστάσεις, οι οποίες δε θα απευθύνονται μόνο στον κόσμο της Κρήτης. Από εδώ υπάρχει άμεση πρόσβαση με νησιά όπως η Ρόδος, η Κω, η Χίος κ.α. Η Κρήτη θα μπορούσε να είναι φορέας πολιτιστικών εκδηλώσεων για αυτά τα νησιά, στα οποία είναι πιο δύσκολη η πρόσβαση. Προσανατολίζομαι πάρα πολύ έντονα προς αυτό το κομμάτι.
Το κοινό του Ηρακλείου έχει ανταποκριθεί στις προσδοκίες σας;
Είμαι πραγματικά πολύ ευχαριστημένος! Ήρθα πέρυσι χωρίς να με ξέρει κανένας, με την έννοια της καινούργιας ομάδας. Μπορεί να με ξέρει κάποιος μέσα από την τηλεόραση, αλλά δε γνωρίζει κανείς την θεατρική μου πορεία. Ήταν πολύ συγκινητικό που η ανταπόκριση του κόσμου πολλαπλασιάστηκε φέτος. Το θέατρο στην πρεμιέρα ήταν κατάμεστο. Αυτό μου δίνει μεγάλη ελπίδα! Ο κόσμος ανταποκρίθηκε πέρυσι στην παράσταση «Μια γιορτή στο Νούρι» και ήθελε να δει μια καινούργια προσπάθεια σε σχέση με αυτό που κάνουμε. Αυτό μας δίνει μεγάλη δύναμη να συνεχίζουμε και να κάνουμε δικά μας πράγματα. Ωστόσο, τα ωραία πράγματα συνοδεύονται πολλές φορές με ένα ακριβό κόστος. Χρειάζεται βοήθεια από χορηγούς, καθώς και στήριξη των σχολείων σε αυτή την προσπάθεια. Οι καθηγητές ενθουσιάστηκαν με την παράσταση και είναι καλό αυτό τον ενθουσιασμό να τον μεταδώσουν και στην τάξη με το να προτείνουν στα σχολεία την παράσταση. Είναι δύσκολο να σταθεί μια παράγωγή με έξι ηθοποιούς, ακριβό σκηνικό, μεγάλο κόστος φωτισμού. Επιθυμία μας είναι να κρατήσουμε ένα υψηλό επίπεδο στη δουλειά μας. Αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα που πρέπει να κερδίσουμε τώρα.
Ποιο είναι το όραμά σας για το μέλλον;
Έχω ένα τεράστιο όραμα και μια μεγάλη επιθυμία. Αγαπώ πολύ το Κρητικό θέατρο! Έχω παίξει τον Ερωτόκριτο στην Αθήνα, όπου ήμουν και υποψήφιος για το Βραβείο Χορν. Ενα μεγάλο μου όνειρο είναι ο Ερωτοκριτος να γίνει παράσταση θεσμός στην Κρήτη σε φυσικό τοπίο δομημένη. Μία παράσταση που θα δώσει εργασία σε μουσικούς, χορευτές και ηθοποιούς. Θα είναι μια παράσταση που θα μπορεί να εκμεταλλευτεί ο τόπος, ώστε να προσφέρει και πολιτιστικό τουρισμό. Κάτι αντίστοιχο με αυτό που κάνει η Πράγα με το Μαύρο Θέατρο ή το Λονδίνο με τα Musical. Αυτό θα δώσει την ευκαιρία στον ξένο να ακούσει τον Κρητικό λόγο, να ακούσει τη εκπληκτική μελοποίηση του έργου και να δει τα κουστούμια της εποχής. Νομίζω είναι πολύ μεγάλη πρόκληση! Θα μπορούσε να μετεξελιχθεί σε μία παράσταση που το χειμώνα θα περιοδεύει στο εξωτερικό και θα προωθεί την Κρητική κουλτούρα. Όλα αυτά ακούγονται πολύ μεγαλεπήβολα, αλλά καμιά φορά τολμώντας μπορεί να συμβούν…
