Ο απρόσμενος θάνατος της Μελίνας Παρασκάκη, μετά από μία επέμβαση ρουτίνας για αφαίρεση στα κρεατάκια, φαίνεται ότι έχει ανοίξει σε πολλές πτυχές ερωτήματα, για την ποιότητα των παρεχόμενων υπηρεσιών υγείας στην Κρήτη, μέσα από το δημόσιο σύστημα υγείας και την επίδραση πάνω του τριών μνημονίων που ουσιαστικά το έχουν σμπαραλιάσει, σε βάρος όλων των πολιτών.
Αν κάποιος παρακολουθήσει την εξέλιξη της υπόθεσης της Μελίνας, θα μπει σε δύο ερωτήματα. Το πρώτο θα λέει... κρίμα, το κοριτσάκι στάθηκε άτυχο; Το δεύτερο όμως είναι πιο σκληρό. Κάποιος σοβαρός θα αναρωτηθεί και θα καταλήξει στο ερώτημα... μήπως υπάρχουν ευθύνες και δε φταίει καμία τύχη και ριζικό;
Υπάρχουν όμως και άλλα ερωτήματα... Κρήτη... με μόλις πριν λίγα χρόνια λειτουργία της Καρδιοχειρουργικής Κλινικής στο ΠΑΓΝΗ... Θα μου πείτε ποια η σχέση; Αλήθεια, πώς προστατεύεται κάποιος ασθενής μετά την εγχείρηση στα κρητικά νοσοκομεία ή πώς δίνονται οι απαντήσεις σε συγγενείς, εφόσον προκύψει το οτιδήποτε στον εγχειριζόμενο;
Οι διαδικασίες που ακολουθήθηκαν κατά τη διάρκεια των επεμβάσεων υπάρχουν καταγεγραμμένες μέσα στους σκληρούς δίσκους των ιατρικών μηχανημάτων τα οποία χρησιμοποιήθηκαν κατά τη διάρκεια των επεμβάσεων, ή μήπως τα νοσοκομεία της πόλης μας δεν έχουν τη δυνατότητα καταγραφής και αποθήκευσης σε σκληρούς δίσκους υπολογιστών και συνδεδεμένα όλα τα ιατρικά μηχανήματα με ένα κεντρικό υπολογιστή-server, μεγάλης χωρητικότητας, όπως άλλωστε συμβαίνει στα σοβαρά νοσοκομεία πολιτισμένων χωρών; Μήπως εδώ η καταγραφή αυτή σε κάποια και όχι όλα τα μηχανήματα είναι 24 ωρών το πολύ και μετά σβήνονται για τα επόμενα;
Ή μήπως τέτοιο υπολογιστικό σύστημα, το οποίο έχει δυνατότητα καταγραφής και αποθήκευσης των περιστατικών σε οποιαδήποτε εγχείρηση, υπάρχει στο ΠΑΓΝΗ εδώ και 5 χρόνια, έχοντας ζωή για άλλα δέκα, όμως για ευνόητους (;) λόγους δε χρησιμοποιείται ή υπάρχει σκέψη να χρησιμοποιηθεί προσεχώς (μπορεί και το 2050 στην Καρδιοχειρουργική), με αποτέλεσμα υποθέσεις ατυχών (;) περιστατικών να καλύπτονται με ένα χειρόγραφο γραμμένο και υπογεγραμμένο στα πλαίσια της "ομερτά", που επικρατεί στο κάθε ιατρικό συμβούλιο, μετά την κάθε αναποτελεσματική εγχείρηση η οποία λαμβάνει χώρα στα νοσοκομεία της πόλης μας, με τους συγγενείς των ατυχέστατων περιστατικών να αναρωτιούνται δικαίως σε όλη τους τη ζωή «πώς έφυγε άνθρωπός μας;», καθώς δε στέκει σε λογική το αποτέλεσμα του χειρόγραφου για τα της διαδικασίας που ακολουθήθηκε κατά τη διάρκεια της ιατρικής πράξης;
Όλα στην Ευρώπη του 2016, σε μια και καλά ευνομούμενη κοινωνία, η οποία παίζει στην τύχη τις ζωές των πολιτών της. Όταν όμως κάποιος για απλά περιστατικά δε σωθεί κατά τη διάρκεια της επέμβασης δεν είναι θέμα ατυχίας του αλλά αδυναμίας, ιατρικών λαθών, είτε παραλείψεων... Αν τώρα αποδειχθεί, όπως και στην περίπτωση της Μελίνας, ότι καταγραφή-ντοκουμέντο με αυτόματη ηλεκτρονική διαδικασία όλων των κινήσεων δεν υπάρχει, τότε σε τι συμπέρασμα οδηγούμαστε;
Γ.Σ.
