«Οταν νιώθουμε άγχος, είτε επειδή πρέπει να μιλήσουμε μπροστά σε κοινό, είτε επειδή πρέπει να πάρουμε χρυσό μετάλλιο, βιώνουμε κάποιες αλλαγές στο σώμα μας», εξηγεί η Λόρι Χάας, καθηγήτρια Ψυχιατρικής στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας, που υπογράφει νέα μελέτη σχετικά με τις επιπλοκές που προκαλεί το άγχος στον οργανισμό μας.
Οι καρδιακοί παλμοί αυξάνονται, η αναπνοή γίνεται πιο ρηχή και τα επίπεδα της αδρεναλίνης και άλλων χημικών του άγχους στο αίμα εκτινάσσονται στα ύψη.
Ανθεκτικότητα και επιπλοκές
Το ανθρώπινο σώμα αντιδρά σε κινδύνους και ανησυχίες, αλλά οι αντιδράσεις του πρέπει να έχουν μικρή διάρκεια. Εδώ υπεισέρχεται η έννοια της ανθεκτικότητας, η οποία επιστημονικά ορίζεται ως η ικανότητα να επιστρέψουμε τάχιστα στη φυσιολογική μας κατάσταση, τόσο σωματικά όσο και συναισθηματικά, ύστερα από ένα γεγονός, που προκάλεσε μεγάλο άγχος.
Τα τελευταία χρόνια, οι επιστήμονες διατύπωσαν την άποψη ότι η διαφορά στα επίπεδα ανθεκτικότητας οφείλεται, τουλάχιστον εν μέρει, στο κατά πόσον και με ποιον τρόπο αφουγκραζόμαστε το σώμα μας.
Έπειτα από πειράματα, που έγιναν σε ανθρώπους που ζουν συχνά στρεσογόνες καταστάσεις, διαπιστώθηκε ότι ένιωθαν το στρες αλλά δεν αντιδρούσαν υπερβολικά, και επίσης είχαν μεγάλη σωματική και διανοητική ανθεκτικότητα.
Στη νέα μελέτη, το πόρισμα της οποίας δημοσιεύεται στην επιθεώρηση Biological Psychology, συμμετείχαν 48 υγιείς ενήλικες που αρχικά αξιολόγησαν τη ψυχική και τη σωματική ανθεκτικότητά τους και, με βάση αυτή, χωρίστηκαν σε τρεις ομάδες: με υψηλή, μέση ή χαμηλή ανθεκτικότητα.
Στη συνέχεια, τους υπέβαλαν σε μαγνητική τομογραφία ενώ φορούσαν μάσκες και οι ερευνητές τούς διέκοπταν για κάποιο διάστημα την παροχή οξυγόνου. Όπως διαπιστώθηκε, εκείνοι που είχαν χαμηλή ανθεκτικότητα, τις στιγμές που λάμβαναν λίγο αέρα, είχαν πολύ περιορισμένη δραστηριότητα στις περιοχές του εγκεφάλου που διαχειρίζονται τα σήματα από όλο το σώμα. Όταν τελικά η αναπνοή τους γινόταν πραγματικά δύσκολη, αυξανόταν δραματικά η δραστηριότητα των περιοχών του εγκεφάλου που προκαλούν φυσιολογική διέγερση. Στην πραγματικότητα, δηλαδή, οι άνθρωποι αυτοί δεν πρόσεχαν τα μηνύματα που τους έστελνε το σώμα τους, καθώς περίμεναν να γίνει δύσκολη η αναπνοή τους και, όταν αυτή η απειλή γινόταν πραγματικότητα, αντιδρούσαν υπερβολικά.
