Ξέρω πως οι περισσότεροι σταματάμε στον τίτλο ενός κειμένου, τον μεταφράζουμε ο καθένας κατά το δοκούν, τον προσαρμόζουμε στα δεδομένα της καθημερινότητας μας, επιχειρούμε να ρετουσάρουμε τις εντυπώσεις και μετά κάνουμε τα επόμενα βήματα.
Θα επιμείνω όμως ότι τα παιδιά μας είναι τελικά οι όμηροι των δικών μας αποφάσεων, ενεργειών, αναποτελεσματικότητας , ανικανότητας, φιλοδοξίας, εγωισμού και πάντα, στην άκρη του δρόμου, μη τυχόν και τα παρασύρουν τα καβαλημένα μας καλάμια.
Ωραία η επίθεση, έτσι;
Ας τη μεταφράσουμε τώρα για να έχει και νόημα.
«Χτυπάει το τηλέφωνο στο γραφείο και με ζητά μία κυρία που ξέρω και με ξέρει. Διευκρινίζει από την αρχή ότι μου τηλεφωνεί γιατί χρειάζεται βοήθεια. Όχι προσωπικά η ίδια, αλλά το παιδί της και οι συμμαθητές του σε ένα σχολείο δυτικά του Ηρακλείου, καθώς η οδηγία που έχουν πολύ πριν τα Χριστούγεννα είναι να μην κρατούν στο σχολείο βιβλία, της γλώσσας, των μαθηματικών, της φυσικής, της ιστορίας, κλπ., παρά μονάχα της ξένης γλώσσας, του μπλοκ ζωγραφικής… κοκ…
Η μητέρα μου εξιστορεί ότι αρχές του Δεκέμβρη η δασκάλα που έκανε μάθημα στο τμήμα της Ε! τάξης όπου και είναι μαθητής ο γιός της, έφυγε. Με πένθος, με προβλήματα υγείας στη συνέχεια και στο τέλος με μετάθεση στη Γερμανία. Από τότε μέχρι και σήμερα τα παιδιά δεν κάνουν μάθημα εκτός όσων μου προανέφερε. Προλαβαίνοντας το ερώτημά μου είπε επίσης πως η απάντηση που παίρνουν είναι: Χρήματα δεν υπάρχουν για προσλήψεις, τοποθετήσεις αναπληρωτών και πως είναι άγνωστο πως θα αναπληρωθούν μαθήματα και πότε. Απαγορευτικό σύμφωνα με την ίδια είναι και η ένταξη των μαθητών σε άλλα τμήματα καθώς τότε θα μιλάμε για συγκέντρωση μαθητών κι όχι για διδασκαλία».
Εν μέσω παραπόνων λοιπόν κι ερωτήσεων προς τους αρμόδιους φορείς, ''συμπτωματικά'' τις ίδιες ημέρες , μετά τις γιορτές Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς, σκάνε και οι δηλώσεις του βουλευτή ΣΥΡΙΖΑ κου Τριανταφυλλίδη, για την καταβολή διδάκτρων στα δημόσια σχολεία, καθόλου συμπτωματικά λέω εγώ, όπως και η έναρξη του Εθνικού Διαλόγου για την παιδεία αλλά με ονομαστικές προσκλήσεις στους μετέχοντες σε αυτόν καθώς δεν επιθυμούν διακοπές-αποδοκιμασίες και για λόγους ασφαλείας.
Εν μέσω λοιπόν του θεάτρου του παραλόγου που βιώνουν τα παιδιά και οι οικογένειες τους , φτάνω στο αρμόδιο γραφείο εκπαίδευσης.
Όσοι άκουσαν κι όσοι με άκουσαν, σοβαροί και μετρημένοι άνθρωποι, δάσκαλοι που σέβονται τον εαυτό τους και το λειτούργημα τους μου έδωσαν την ίδια απάντηση.
Να δεις τι γίνεται σε άλλα σχολεία, με μαθητές που έμειναν χωρίς μάθημα για δυόμισι μήνες.
Στο Ηράκλειο μας λείπουν 38 δάσκαλοι. Οι δέκα από τα ολοήμερα. Αρκετοί από τις ειδικότητες. 34 νηπιαγωγοί.
Πώς θα αναπληρωθούν τα μαθήματα; Πότε θα αναπληρωθούν; Πότε θα γίνουν προσλήψεις; Θα τοποθετηθούν αναπληρωτές ; Πότε, πώς;
Το πότε και το πώς δεν μπορεί να απαντηθεί. Είμαστε στη χρονιά που για τα σχολεία, τα παιδιά μας απαντήσεις δεν υπάρχουν. Είμαστε στον Ιανουάριο κι ακόμα βασανιζόμαστε για τα αυτονόητα, αλλά σχεδιάζουμε με ονομαστικές προκλήσεις μη και μας επιπλήξουν για το μέλλον των παιδιών μας.
Άραγε ποιος ντρέπεται; Άραγε ποιος προσπαθεί;
«Τα παιδιά μας όμηρος της ανικανότητας μας». Ακόμα κι αν δε μας αρέσει!!!!
