Το πρώτο στοιχείο που γίνεται φανερό σχετικά με τη νίκη Μητσοτάκη είναι η διπλή ανατροπή που πέτυχε: Ουδείς τον περίμενε στην πρώτη Κυριακή, καθώς όλοι οι "γνώστες" είχαν προκαταβάλλει δίδυμο Μεϊμαράκη-Τζιτζικώστα για το β' γύρο, ενώ και στην επαναληπτική αναμέτρηση (παρά τη στήριξη όλων των πτερύγων, εκτός "καραμανλικών") μπήκε ως αουτσάιντερ. Και παρ' όλα αυτά επικράτησε. Κερδίζοντας και... το ίδιο του το όνομα, αφού το "Μητσοτάκης" ήταν για πολλούς εμπόδιο ανυπέρβλητο για τον προεδρικό θώκο της Ν.Δ.
Του Γιώργου Ψαρουλάκη
Και - μην το ξεχνάμε αυτό - ο Κυριάκος είναι ο πρώτος πρόεδρος της Ν.Δ. που εκλέγεται κόντρα στην εκπεφρασμένη στήριξη της καραμανλικής πτέρυγας. Μέχρι τώρα, όποιον στήριζαν οι καραμανλικοί, αυτός ήταν ο πρόεδρος.
Όμως, επιτυγχάνοντας αυτήν την εντυπωσιακή διπλή ανατροπή, ο Κυριάκος Μητσοτάκης κατόρθωσε να πείσει το μεγαλύτερο μέρος των ψηφοφόρων της Ν.Δ. που πήγαν στις κάλπες και θα είναι εκείνος που θα οδηγήσει το κόμμα του στην αντιπαράθεση με το ΣΥΡΙΖΑ για την πρωτοκαθεδρία στο πολιτικό σκηνικό της Ελλάδας.
Ωστόσο, αυτό είναι μόνο η μία πλευρά, που τελικά λίγη σημασία έχει: ο Κυριάκος Μητσοτάκης γίνεται αρχηγός σε μια Ν.Δ. τραυματισμένη, σε ιδεολογική σύγχυση, με πολιτική ταυτότητα προβληματική και δυναμική... ανύπαρκτη.
Μια Νέα Δημοκρατία δηλαδή, στην οποία υπάρχει χώρος (και ανάγκη) για μεγάλες, ίσως και σαρωτικές αλλαγές.
Δύο είναι αυτή τη στιγμή τα σενάρια (ή, αν θέτε, οι "τάσεις") που συναντά μπροστά του ο Κυριάκος Μητσοτάκης, αναλαμβάνοντας τη Νέα Δημοκρατία.
- Το πρώτο σενάριο είναι αυτό της "ισορροπίας". Ο Κυριάκος Μητσοτάκης εξελέγη αρχηγός με τις ψήφους διαφόρων "πτερύγων" (στηρίχτηκε από μητσοτακικούς, σαμαρικούς, ακροδεξιούς και φιλελεύθερους), ενώ, παρά την ήττα των καραμανλικών, η πτέρυγά τους παραμένει η μεγαλύτερη και ισχυρότερη στο κόμμα. Οπότε, ο νέος αρχηγός της Ν.Δ. οφείλει να τηρήσει ισορροπίες και να προσπαθήσει να συμβιβάσει τις διάφορες τάσεις, δίχως να "πατήσει κάλλους" και να κάνει σαρωτικές αλλαγές.
- Το δεύτερο σενάριο είναι αυτό της... ολικής επαναφοράς: η ανάγκη των καιρών λέει ότι ο Κ. Μητσοτάκης οφείλει να προχωρήσει σε μια σαρωτική αλλαγή των εσωτερικών δομών της Ν.Δ., ώστε να βάλει στις ράγες τον εκσυγχρονισμό του κόμματος, που μοιάζει παγιδευμένο στο παρελθόν των βαρωνιών/καπετανάτων και σε λογικές που δεν ταιριάζουν σε ένα σύγχρονο κεντροδεξιό κόμμα με αναφορά στην ευρωπαϊκή κεντροδεξιά και με το βλέμμα στο μέλλον.
Και οι δύο αυτές τάσεις έχουν τη λογική τους και τα επιχειρήματά τους. Για παράδειγμα, οι υποστηρικτές των ισορροπιών θεωρούν ότι, εφόσον ο νέος πρόεδρος προχωρήσει σε σαρωτικές αλλαγές, δεν πρόκειται να συναντήσει ευμενή συνεργασία και διάθεση από τις διάφορες πτέρυγες του κόμματος και ίσως να κάνει εχθρούς ακόμη και τους συμμάχους που τον βοήθησαν να ανέλθει στον προεδρικό θώκο.
Η αντίθετη άποψη λέει ότι η Ν.Δ., αν δεν εκσυγχρονιστεί, είναι καταδικασμένη να φθίνει αργά, έως ότου μεταβληθεί σε κόμμα... μη εξουσίας. Επίσης, ότι στη σημερινή Ευρώπη ένα κόμμα με απαρχαιωμένες δομές και... φεουδαρχική λογική, δεν έχει λόγο ύπαρξης.
Ό,τι κι εν επιλέξει να κάνει ο Κυριάκος Μητσοτάκης, οι αναγκαιότητες είναι ξεκάθαρες και δεν επιδέχονται αμφισβήτησης. Σε αυτήν τη φάση, το κόμμα της Ν.Δ. έχει ανάγκη περισσότερο από ποτέ μια "φυγή προς τα εμπρός". Παρότι η Ν.Δ. κατάφερε να περιορίσει το εύρος της ήττας από το ΣΥΡΙΖΑ (τον άπειρο και "άβγαλτο" στα μεγάλα σαλόνια της πολιτικής ΣΥΡΙΖΑ, μην το ξεχνάμε αυτό), η αναμέτρηση μεταξύ τους ήταν σαν ένα... επιβλητικό και πολυτελές σαράβαλο να προσπαθεί να ανταγωνιστεί ένα μοντέρνο, αν και μικρό, σπορ αυτοκίνητο.
Ο Κυριάκος στο «τιμόνι» της Ν.Δ. έχει τη δυνατότητα να προσδώσει τον αναγκαίο αέρα ανανέωσης και να προετοιμάσει τη Ν.Δ. για τη νέα εποχή. Ωστόσο, θα πρέπει να σκεφτεί και τις ισορροπίες, διότι δε θα μπορέσει να πάει μακριά αν έχει όλο το κόμμα απέναντί του.
Σε κάθε περίπτωση, η παρουσία Μητσοτάκη στη Ν.Δ. ανανεώνει το πολιτικό σκηνικό και ανακατεύει την τράπουλα ως προς τη συνέχεια.
