Τα όνειρα του καθενός είναι ξεχωριστά. Και αν τα χρόνια γοργά περνούν και οι δυσκολίες πολλές φορές της ζωής μας εμποδίζουν να τα πραγματοποιήσουμε, εμείς δεν πρέπει ποτέ να πάψουμε να πιστεύουμε σε αυτά και να προσπαθούμε για την εκπλήρωσή τους. Προσωποποίηση αυτού που όλοι λέμε αισιοδοξία, πίστη, δύναμη και ελπίδα αποτελεί ο κ. Μιχάλης Φανουράκης, κάτοικος Επισκοπής Ηρακλείου, ηλικίας 89 ετών σήμερα.
Τι και αν οι συνθήκες της ζωής, ζώντας τότε ως παιδί τα άσχημα χρόνια της Κατοχής, και ο πόλεμος δεν του επέτρεψαν να σπουδάσει και να αποκτήσει όλη εκείνη τη γνώση που ήθελε. Εκείνος δεν το έβαλε ποτέ κάτω. Η μόρφωση ήταν ένα απωθημένο γι' αυτόν, και στα 85 του χρόνια, όπως αναφέρει, ξεκίνησε να φοιτά στο Ανοιχτό Λαϊκό Πανεπιστήμιο. Ο πρώτος κύκλος σπουδών του είχε θέμα "Κοινωνική ψυχολογία και η δύναμη της αισιοδοξίας". Ο ίδιος στη συνέντευξη που μας έδωσε μίλησε για την Κατοχή, όπως την έζησε στα παιδικά του χρόνια, όπου παιδάκι τότε έκανε αγροτικές δουλειές και παράλληλα βοηθούσε στη θεραπεία των τραυματισμένων στρατιωτών που πολεμούσαν στο μέτωπο, τονίζοντας με νόημα ότι ο πόλεμος δυστυχώς κατέστρεψε πολλά παιδιά-ταλέντα... Την ίδια στιγμή όμως, αναφερόμενος με αισιοδοξία στις οικονομικές δυσκολίες που αντιμετωπίζει κάθε οικογένεια, αλλά και ο ίδιος, βλέπει, όπως λέει, φως, αρκεί να λειτουργήσουμε όλοι μαζί με εθνική ομοψυχία και ενότητα.
Έκαναν επιδέσμους τα προικιά...
Από τη φύση του αισιόδοξος, ο κ. Φανουράκης στέλνει το μήνυμα ότι η ζωή μας είμαι μια και πρέπει να τη ζούμε κάνοντας πάντα πράγματα που θα μας πάνε μπροστά, ενώ περιγράφοντας τα χρόνια της Κατοχής αναφέρει: «Όλοι μας εκείνα τα χρόνια της Κατοχής περάσαμε πολλά βάσανα. Γεγονός που μας επηρέασε, αλλά μας άνδρωσε κιόλας. Η Επισκοπή ήταν κέντρο διακομιδής αιχμαλώτων και τραυματιών. Τους πήγαιναν στο παλιό δημοτικό σχολείο και εκεί τους πρόσφεραν τη θεραπεία και την περιποίηση που χρειάζονταν.
Θυμάμαι μια μέρα είχαμε ξεμείνει από επιδέσμους και μια γυναίκα του χωριού προσφέρθηκε να χαρίσει τα σεντόνια της προίκας της, που ήταν απείραχτα, προκειμένου να τα χρησιμοποιήσουμε στους τραυματίες. Τα σεντόνια κόπηκαν και έγιναν επίδεσμοι. Αυτή είναι η ελληνική ψυχή. Αυτός είναι ο Έλληνας», μας λέει, και συνεχώς τα μάτια του βουρκώνουν και η φωνή βγαίνει δύσκολα, φέρνοντας στη θύμηση όλες αυτές τις δυνατές στιγμές, που αποτελούν ζωντανές αναμνήσεις.
«Πρέπει να μείνουμε ενωμένοι»...
Τότε, σε περίοδο πολέμου, οι άνθρωποι ήταν δύσκολο να βρουν ένα πιάτο φαΐ, κάτι που, δυστυχώς, συμβαίνει και στις μέρες μας, εν καιρώ ειρήνης, με τα συναισθήματα για τον ίδιο να είναι πικρά αναφορικά με τα όσα βιώνουμε σαν λαός. Τα προβλήματα αυτά θα πρέπει, όπως υπογραμμίζει ο κ. Φανουράκης, να τα αντιμετωπίσουμε "θαρραλέα", καθότι είμαστε δυνατός λαός.
«Θα πρέπει να έχουμε πίστη στον Χριστό και στην πατρίδα. Είναι άσχημο που πολλοί άνθρωποι της ηλικίας μου δεν έχουν να πάρουν τα φάρμακά τους, φτάνοντας ακόμα στο σημείο να υποσιτίζονται. Όλοι οι δανειστές μας έχουν την ίδια ψυχολογία, πιστεύουν μόνο στην οικονομία. Δε θα μας λυπηθούν, γι' αυτό προσοχή μη διχαστούμε», λέει, σημειώνοντας την ίδια ώρα ότι «πρέπει να αγωνιστούμε και να φύγουμε από τη λαίλαπα αυτή. Να ελευθερώσουμε τη χώρα μας από αυτή τη μέγγενη νόμιμα. Πράγμα για το οποίο χρειάζεται όμως να υπάρχει αγάπη, ενότητα κα σύμπνοια μεταξύ μας. Έτσι μόνο να βγούμε από την κρίση. Αλίμονο ένας λαός αν χάσει την αισιοδοξία του», μας λέει, και τα λόγια του μας γεμίζουν θετικότητα για το δύσκολο δρόμο που έχουμε μπροστά μας.
Η επιστροφή στα θρανία
«Το Ανοιχτό Πανεπιστήμιο είναι πραγματικά πάρα πολύ ωραίο. Από μικρό παιδί μου άρεσε η γνώση. Πάντα με θυμάμαι να κρατάω ένα βιβλίο και να διαβάζω. Ο πόλεμος όμως κατέστρεψε πάρα πολλά παιδιά που είχαν ταλέντα. Αν δε γινόταν, θα ήταν διαφορετική η ανθρωπότητα», τόνισε για την ευκαιρία που έχασε τότε, αλλά ήρθε η ώρα να πραγματοποιήσει τώρα. Ο κ. Φανουράκης, όταν τον ρωτήσαμε αν μπορούσε να αλλάξει κάτι στη ζωή του σήμερα τι θα ήταν αυτό, με όλη την ειλικρίνεια, τη συμπόνια και την αγάπη προς το συνάνθρωπο που τον διακρίνει, μας είπε: «... δε θέλω να βλέπω ανθρώπους στους κάδους ή ανθρώπους χωρίς κατοικία. Θέλω να βλέπω το συνάνθρωπό μου να γελά... Ο καθένας μας ήρθε στον κόσμο για να ζήσει και αυτό πρέπει να γίνει», μας λέει, και τα λόγια του μας συγκινούν.
Βούλα Νεονάκη - Μαρία Αντωνογιαννάκη
