Αυτό που ζούμε περιγράφηκε με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο από τον Πάπα Φραγκίσκο, στον απόηχο των τρομοκρατικών επιθέσεων στο Παρίσι, ο οποίος έκανε λόγο για τον τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο που διεξάγεται τμηματικά. Ένα πόλεμο που διαφέρει από όλους τους άλλους της ιστορίας και πραγματοποιείται μέσα στο σκηνικό ενός άλλου πολέμου, του οικονομικού, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι υπάρχουν απόλυτα διαχωριστικές γραμμές μεταξύ τους. Ο προβληματισμός είναι έντονος και απόλυτα λογικός: Σε τι κόσμο ζούμε και τι μας περιμένει στη γωνία. Σε μια παγκοσμιοποιημένη "μεγάλη γειτονιά", όπως έχει μετατραπεί ο πλανήτης, κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι μένει αλώβητος από όσα συμβαίνουν από την πιο κοντινή σε μας γωνιά έως την άλλη άκρη του.
Του Σταύρου Μουντουφάρη
Ο κόσμος γίνεται όλο και πιο σκοτεινός, όλο και πιο Οργουελιανός. Θυμίζοντας τρομώδες σκηνικό από επιστημονική φαντασία. Που απλά ειπώθηκε νωρίς..! Οι προβλέψεις είναι επικίνδυνες και δύσκολες. Εκτός ίσως από τις αυτονόητες διαπιστώσεις. Ότι ο κόσμος δεν είναι πια ο ίδιος και δε θα είναι ο ίδιος για καιρό. Και δεν πρόκειται για μια απλή φράση, κλασική σε αυτές τις περιπτώσεις, αλλά για μια μεγάλη αλήθεια. Η πρώτη αναμενόμενη συνέπεια είναι ότι η ζωή μας θα γίνει ακόμα πιο περίπλοκη, καθώς δύσκολα θα αποφευχθούν νέα μέτρα ασφαλείας στις μετακινήσεις και ένα νέο σκηνικό αντίστοιχο με εκείνο που ακολούθησε τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου στις ΗΠΑ. Άλλωστε, ήδη οι Ευρωπαίοι υπουργοί Εσωτερικών μιλούν ανοικτά για μια αναθεώρηση της Συνθήκης του Σένγκεν. Και ίσως και άλλων συνθηκών, όπως επιδιώκουν πλέον κυρίως οι χώρες της κεντρικής Ευρώπης. Και η επόμενη συνέπεια θα έπρεπε να είναι ένας βασικός προβληματισμός για τους λόγους που επιλέχθηκε και πάλι η Ευρώπη και ξανά το Παρίσι. Η πρώτη θεωρείται δεδομένη. Η δεύτερη, αν και αναγκαία, δύσκολα θα αποκτήσει τη θέση που θα έπρεπε στην ατζέντα των επαφών και των συζητήσεων των ηγετών της Γηραιάς και ολόκληρου του κόσμου. Η επιλογή του Παρισιού φυσικά και δεν ήταν τυχαία και φυσικά και δε σχετίζεται αποκλειστικά με τη συμμετοχή της Γαλλίας στις επιχειρήσεις στη Συρία. Τα θεμέλια είναι πιο βαθιά. Ας σκεφτούμε για ένα λεπτό τι σημαίνει Γαλλία και Παρίσι για ολόκληρη την Ευρώπη. Η Πόλη του Φωτός. Η πόλη της τέχνης. Εκείνη που μετουσιώνει ιδανικά, όπως ο Διαφωτισμός, τα οποία ακόμα αντηχούν στα αφτιά όσων θέλουν ή επιλέγουν να "ακούν", διασχίζοντας τους δρόμους του Καρτιέ Λατέν. Αξίες που η Ευρώπη, αν και "λιβανίζει" κάθε φορά που πρέπει να τονώσει το "εγώ" της, στην πραγματικότητα έχει εγκαταλείψει. Τα χτυπήματα στο Παρίσι ήταν βαθιές μαχαιριές στην ίδια την καρδιά της Ευρώπης, σε όλα εκείνα που θα έπρεπε να πρεσβεύει. Αξίες τις οποίες βαφτίσαμε ως "δυτικές", αν και είναι πανανθρώπινες.
Το Παρίσι είναι ένα σύμβολο και ως τέτοιο οι πληγές που άνοιξαν και θα αιμορραγούν για καιρό θα σημαδέψουν για χρόνια την Ευρώπη. Άραγε θα σταθεί αυτή η τραγική ιστορία αρκετή ώστε να γίνει αφορμή για ένα μεγάλο προβληματισμό ολόκληρης της Ευρώπης για το μέλλον της μέσα σε μια τόσο επικίνδυνη συγκυρία, τη στιγμή μάλιστα που όλα γύρω καταρρέουν; Κανείς δεν ξέρει. Το μόνο που γνωρίζουμε πια όλοι μας πολύ καλά είναι ότι αυτός ο κόσμος γίνεται όλο και πιο σκληρός. Όλο και πιο επικίνδυνος. Όλο και πιο επώδυνος. Και όλο και πιο απρόβλεπτος.
