Ένας καλός συνάδελφος, ο Γιώργος Ανανδρανιστάκης, έφυγε από τη ζωή ξαφνικά, σε ηλικία μόλις 48 ετών.
Ο γνωστός δημοσιογράφος υπέστη εγκεφαλικό - η μία από τις δύο "μάστιγες" του δημοσιογραφικού χώρου, η άλλη είναι τα καρδιακά... - την περασμένη Τρίτη, σε ηλικία 48 ετών, και πέθανε σήμερα, στις 6.30 το πρωί.
Είναι μια οδυνηρή απώλεια για το δημσιογραφικό χώρο και ιδίως για όσους, γνωρίζοντάς τον και προσωπικά, εκτίμησαν την καλοσυνάτη του συμπεριφορά και το αστείρευτο χιούμορ, με το οποίο αντιμετώπιζε κάθε κατάσταση.
Παραγωγός στο «Κόκκινο», του οποίου διετέλεσε και διευθυντής, αρθρογράφος -επί χρόνια- στην εφημερίδα «Αυγή», πατέρας ενός μικρού παιδιού, δραστήριος και ικανότατος, υπήρξε και εκ των πρωτεργατών του πανελλαδικού δικτύου του σταθμού.
Το neakriti.gr εκφράζει τα συλλυπητήριά του στην οικογένεια και τους συναδέλφους του εκλιπόντος.
Ο αποχαιρετισμός των συναδέλφων του
Ο Γιώργος «κερνά» άθελά του την πίκρα της αβάστακτης απώλειας σε αφάνταστα μεγάλο αριθμό ανθρώπων: Συγγενείς, φίλους, συντρόφους, συνεργάτες, συναδέλφους.
Ειδικά για τους συνάδελφους στο «Κόκκινο», η αποδοχή της σκληρής πραγματικότητας μοιάζει αδιανόητη. Όσοι έφθαναν κατά τις πρωινές ώρες στον 3ο όροφο των γραφείων του σταθμού και έβλεπαν τον Γιώργο να προετοιμάζει την εκπομπή του, ήξεραν ότι μια τους «καλημέρα» δεν θα επέσυρε -σχεδόν ποτέ- την απλή μονολεκτική ανταπόδοση. Ο Γιώργος ήταν εκεί για να επικοινωνεί, να σχολιάζει, να «ανοίγει» συζητήσεις, να καλαμπουρίζει, να σαρκάζει αλλά και να δέχεται «πειράγματα», να απολαμβάνει τις απόψεις, αλλά και τις διαφωνίες των συνομιλητών του. Η ζωντάνια και η ευρηματικότητά του ήταν «σήματα κατατεθέντα» για το σταθμό, τις ώρες που ο Γιώργος βρισκόταν, εδώ.
Όλοι στο «Κόκκινο» εκφράζουμε βαθύτατα συλλυπητήρια στη σύζυγό του Μάρσα και σε όλους τους συγγενείς του Γιώργου. Δύσκολο να αποδεχθείς αυτό που έχει συμβεί. Δύσκολο ακόμη και να κοιτάς ακόμη το άδειο γραφείο του 3ου ορόφου στο «Κόκκινο». Δύσκολο να καταφέρεις να γεμίσεις το ψυχικό κενό που νιώθεις με τις τόσες ζωντανές μνήμες, που -ανάθεμά τες- είναι τόσο ζωντανές, ώστε αναρωτιέσαι αν δικαιούσαι να τις λες «μνήμες»…
Καλό ταξίδι, Γιώργο.
