Έχεις πάρει ποτέ μέρος σε μια αθλητική διοργάνωση, είτε ως αθλητής είτε ως εθελοντής;
Σε ένα αγώνα δρόμου, για παράδειγμα, με 100 ή και με 43.000 συμμετοχές;
Αν ναι, τότε είμαι σίγουρη ότι οι σκέψεις που καταγράφω σήμερα είναι και δικές σου σκέψεις.
Της Ανδριανής Αγγελιδάκη
Ενθουσιασμός, χαρά, χαμόγελα, θετική ενέργεια και ένα τέτοιο άνοιγμα καρδιάς και μυαλού, που νιώθεις να βγάζεις το καλύτερο κομμάτι του εαυτού σου.
Το ίδιο νιώθεις και βλέπεις να συμβαίνει στον τυπάκο δίπλα με τα ακουστικά στα αφτιά, στη μαμά πιο πίσω με το καρότσι, στο ζευγάρι μπροστά που κάνει ζέσταμα αλλά και σε όλους όσοι βρίσκονται γύρω σου, στη γραμμή της εκκίνησης, στα επόμενα χιλιόμετρα του αγώνα και πιο έντονα στον τερματισμό.
Όταν οι δρόμοι της πόλης κλείνουν, τοποθετείται και η τελευταία σηματοδότηση του αγώνα και μπαίνουν οι εθελοντές στις θέσεις τους, τότε όλα μεταμορφώνονται.
Με ένα μαγικό τρόπο αλλάζουμε όλοι σαν άνθρωποι, αλλάζει η συμπεριφορά μας και η ενέργεια που εκπέμπουμε και εισπράττουμε από τους γύρω μας. Και αυτό το διαπιστώνω σε κάθε αγώνα που συμμετέχω.
Δεν είμαι επαγγελματίας αθλήτρια, ούτε καν τρέχω συστηματικά για hobby. Συμμετέχω όμως όποτε μου δίνετε η ευκαιρία για να εισπράξω όλη αυτή τη θετική ενέργεια.
Χαίρομαι σαν παιδί. Φεύγει αυτό το βαρίδι της καθημερινότητας από το στήθος και απελευθερώνομαι. Χορεύω με τη μουσική, χειροκροτώ κάθε δρομέα που προσπαθεί, που τρέχει, που περπατά, που κάνει ρεκόρ. Χαμογελάω, συγκινούμαι, κλαίω με την προσπάθεια και τη νίκη των άλλων. Νιώθω! Είμαι ζωντανή!
Κοιτάζω γύρω μου και βλέπω χαμόγελα, ακούω λόγια ενθαρρυντικά, χειροκρότημα. Βλέπω αγκαλιές ανοιχτές να υποδεχτούν έναν-έναν τους αθλητές που τα κατάφεραν. Βλέπω χέρια δυνατά να στηρίξουν όσους δεν έφτασαν μέχρι το τέλος.
Ξέρεις τι είναι να ενθουσιάζεσαι και να κλαις από χαρά για έναν άγνωστο; Για έναν άνθρωπο που δεν έχεις δει ποτέ πριν και που ίσως δεν πρόκειται να δεις ποτέ ξανά στη ζωή σου; Είναι μεγάλη υπόθεση. Αυτό το ξεκλείδωμα στην ψυχή λίγα πράγματα το καταφέρνουν στη ζωή μας. Και ένα από αυτά τα λίγα, τα ελάχιστα, είναι ο αθλητισμός.
Είναι η προσπάθεια και ο αγώνας που κρύβεται πίσω από κάθε συμμετοχή που συγκινεί και ξεσηκώνει. Είναι τα δεκάδες χιλιόμετρα προετοιμασίας, τα ματωμένα πόδια, οι αποτυχημένες προσπάθειες, οι προσωπικοί στόχοι, τα όνειρα, το πείσμα.
Είναι αυτή η εσωτερική αναμέτρηση με τον εαυτό σου. Με τις ίδιες σου τις δυνάμεις. Όταν καταφέρεις να υπερβείς τη στιγμή που το μυαλό σου λέει «μην πιέζεσαι άλλο, παράτα τα» και πάρει το κουμάντο η καρδιά και το θάρρος, έχεις κερδίσει άλλο ένα αγώνα στη ζωή σου. Και οι αγώνες, ξέρεις, δε δίνονται μόνο στις αθλητικές διοργανώσεις.
Δώσε την ευκαιρία στον εαυτό σου την επόμενη φορά να συμμετάσχεις και εσύ σε αυτό το υπέροχο «διάλειμμα» χαράς και ενθουσιασμού. Δε χρειάζεται να τρέχεις γρήγορα. Δε χρειάζεται να τρέχεις καν. Το μόνο που χρειάζεται είναι να βάλεις το δικό σου προσωπικό στόχο και να είσαι έτοιμος να απολαύσεις την κατάκτησή του.
Υ.Γ. Αυτές οι λέξεις γράφτηκαν για τους ανθρώπους που μας εμπνέουν. Χρήστο, σε ευχαριστώ.
