Λεύκη σελίδα ανοιγμένη μπροστά μου γράφω, σβήνω, δε χωράνε οι λέξεις στην οθόνη, καμία δε μου ταιριάζει με την άλλη, ξέρεις δεν είναι εύκολο να γράφεις για τους φίλους σου, ούτε είναι εύκολο να περιγράψεις τη χαρά σου όταν ψηλώνουν.
Όταν το 2011 ξεκίνησα να διαβάζω τα κείμενα του Ιουλιανού και του Mitsaras στον Παραλληλογράφο, δεν είχα φανταστεί ότι θα έφτανε η ώρα να μιλήσω για εκείνους, πόσο μάλλον να αποκαλύψω τα ονόματα τους.
Ο Κώστας Λουλουδάκης και ο Δημήτρης Παϊταρίδης συγγραφείς του βιβλίου «Άσπρα Μαντήλια στην Plaza de Mayo» και του επιμέτρου «Ένα σημείωμα για τον ελληνικό καπιταλισμό και την τρέχουσα κρίση» αντίστοιχα, είναι για μένα ο Κώστας κι ο Δημήτρης, οι φίλοι που γνώρισα μέσα από κοινές ανησυχίες και κοινές φιλίες στο διαδίκτυο και πάντα θα είμαι ευγνώμων και στους δυο τους που καταλήξαμε να μοιραζόμαστε κομμάτια απ τις ζωές και τις σκέψεις μας. Γνωρίζοντας τον Κώστα λοιπόν μέσω μιας κοινής μας αγαπημένης φίλης ξεκίνησε και η συνεργασία μας, εάν λέγεται έτσι η ευτυχία να βάζεις εικόνες στα εξαιρετικά κείμενα του και να μαθαίνεις ιστορία απ την αρχή σαν μαθητούδι στα 40 σου.
Ο Κώστας δεν είναι μόνο ένας εξαιρετικός γνώστης της ιστορίας αλλά είναι ένας ακούραστος και επίμονος ιστοριοδίφης με την κυριολεκτική έννοια του όρου. Η δίψα του τον οδηγεί στο συνεχές ανασκάλεμα και στην τελειομανία αφού είναι ικανός να προσθέσει μια πολύ μικρή παράγραφο σε ένα τεράστιο κείμενο που αλλάζει εν μέρει το ρου της αφήγησης του την τελευταία στιγμή επειδή έφτασε εγκαίρως ένα βιβλίο σχετικό με κάτι που έψαχνε από την Αμερική και το ξεκοκάλισε σε ένα βράδυ, το βράδυ πριν σου παραδώσει το κείμενο του.
Τα χαρίσματα του ως συγγραφέας είναι αναρίθμητα όπως θα ανακαλύψετε παίρνοντας το βιβλίο του στα χεριά σας, αλλά βάζοντας και μια προσωπική πινελιά θα πω για τον ενθουσιασμό του όταν ανακαλύπτει κάτι καινούργιο και τη σιγουριά της φωνής του όταν γνωρίζει κάτι πολύ καλά, από πολλές πήγες, καταφέρνει να σε μεταφέρει απευθείας στον κόσμο του χωρίς να μπορείς να αρνηθείς την είσοδο.
Δεν είναι μόνο η απλότητα της γραφής και η λυρικότητα του «Ιουλιανού» που σε κάνουν να διαβάζεις ατέλειωτες σελίδες με δεκάδες ιστορικά γεγονότα χωρίς να κουραστείς στιγμή, όσο το ότι είναι γνώστης της ιστορίας έτσι όπως είναι γραμμένη από την πλευρά των νικητών και των ίδιων των δημιουργών των γεγονότων και αυτό χρησιμοποιεί σε πολύ μεγάλο βαθμό μέσα στα κείμενα του. Ο ίδιος δεν προσπαθεί να σου «επιβάλλει» ποια πλευρά να διαλέξεις κάνοντας γλαφυρή ιδεολογική προπαγάνδα αλλά παραθέτοντας σου τα λεγόμενα των πρωταγωνιστών της ιστορίας, τις αναλύσεις της τακτικής τους από τους ίδιους ή τους αντίπαλους τους και τελικά αυτό που καταφέρνει να σε εκπλήξει είναι με πόση ευκολία σε κάνει να καταλαβαίνεις που ανήκεις, με ποιους είσαι και ποιους θα αφήσεις.
Περνώντας από παράγραφο σε παράγραφο και από γεγονός σε γεγονός καταφέρνει να συνδέει κομμάτια της ιστορίας που κάποιος θα έλεγε φαινομενικά και επιφανειακά άσχετα μεταξύ τους κάτω από ένα κοινό πρίσμα και σου συνθέτει έτσι μια ολοκληρωμένη εικόνα για το παγκόσμιο γίγνεσθαι. Μπορεί μοναδικά να ξεκινήσει μια αφήγηση του από ένα γεγονός της ζωής του Εμιλιάνο Ζαπάτα να περασει στον Ερνέστο Γκεβάρα και στον Πατρίς Λουμπούμπα ,να σε οργίσει με την United Fruit Company ,τις αμερικανικές παραστρατιωτικές οργανώσεις που χτυπούσαν το αμερικάνικο συνδικαλιστικό κίνημα και να καταλήξει στον νεοφιλελευθερισμό του Ρήγκαν και της Θάτσερ ,στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στη σημερινή κατάσταση των λαών της και ναι, στην Ελλάδα του 2015.
Ο Κώστας δεν είναι σπουδαγμένος ιστορικός, δεν έχει τελειώσει το πανεπιστημιο, δεν έχει περγαμηνές ιστορικού, ούτε διδακτορικό στην ιστορία. Είναι ένας άνθρωπος σαν όλους μας, που προβληματισμένος από την πραγματικότητα αποφάσισε να μελετήσει Ιστορία, να την κατακερματίσει και να ατσαλώσει θα λέγαμε την πλευρά που διάλεξε να βρίσκεται. Είναι ένας συνειδητοποιημένος και ανένταχτος κομμουνιστής που πραγματώνει αυτό που έχουμε στο μυαλό μας, έναν πολύ διαβασμένο «εργάτη» που όχι μόνο αποστομώνει με τις απαντήσεις του σε ιστορικά ζητήματα αλλά και βοηθάει να γίνουν κατανοητές πολύ σημαντικές πτυχές τις ιστορίας στους υπόλοιπους, χρησιμοποιώντας εύληπτη γλώσσα και νοήματα.
Για τον Δημήτρη Παϊταρίδη θα μπορούσα να πω μόνο μια φράση κι εκεί να τελειώσει η περιγραφή μου, είναι ένας πραγματικά σπάνιος άνθρωπος κι επιστήμονας .Καταλαβαίνω ότι δε γίνεται εύκολα κατανοητή η πολύπλευρη του προσωπικότητα, καθώς εκείνος δεν μιλάει ποτέ για όσα έχει κάνει, για τις μελέτες του στην οικονομία, για το διδακτορικό του, για τις εργασίες που έχει δημοσιεύσει, ούτε για τις ατέλειωτες ώρες μελέτης που ρίχνει καθημερινά. Γνωρίζοντας τον και βλέποντας έναν τόσο ευφυή άνθρωπο με εξαιρετικό χιούμορ θεωρείς αμέσως πως είναι ένας υψηλού επιπέδου «καλλιτέχνης» της οικονομίας, παρά ένας εμβριθής και σχολαστικός αναλυτής της.Το επίμετρο του στο βιβλίο αποτελεί επιστημονική θεώρηση και ιστορικό απολογισμό του ελληνικού κεφαλαίου από τον Β' παγκόσμιο πόλεμο μέχρι και τις μέρες μας και συνάμα μια τεκμηρίωση όλης της θεματολογίας του βιβλίου που περιγράφει ταυτόχρονα σχέσεις ανταγωνισμού και αντιπαράθεσης μιας πολωμένης διεθνούς οικονομίας.
Το βιβλίο «Άσπρα Μαντήλια στην Plaza de Mayo» θα βρίσκεται στα ράφια των βιβλιοπωλείων στις 30 Οκτωβρίου. ενώ η πρώτη παρουσίαση του θα πραγματοποιηθεί στην γενέθλια πόλη του Κώστα, στο Ηράκλειο Κρήτης την Τετάρτη 11 Νοεμβρίου στις 7: 30 μ.μ. στο κινηματοθέατρο "Αστόρια". Θα το παρουσιάσουν και θα μιλήσουν οι: Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Μίλτος Πασχαλίδης και βέβαια ο Δημήτρης Παϊταρίδης. Προλογίζει και συντονίζει ο δημοσιογράφος Γιώργος Σαχίνης.
