Το νέο του βιβλίο για την κατοχή και την αντίσταση της Κρήτης με τίτλο "Οι Δόμηδες της Αντίστασης" παρουσιάζει την ερχόμενη Τρίτη, παραμονή της εθνικής επετείου του "ΟΧΙ", ο Γιώργος Καλογεράκης, διευθυντής του Δημοτικού Σχολείου Καστελίου και υπ. δρ. Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Η παρουσίαση του βιβλίου θα γίνει στις 7 το απόγευμα στην αίθουσα "Καστελλάκη" του Επιμελητηρίου Ηρακλείου.
Για το βιβλίο θα μιλήσουν οι δρ. Μανόλης Δρακάκης, προϊστάμενος Γενικών Αρχείων του κράτους νομού Ηρακλείου, Κώστας Μαμαλάκης, επιμελητής Ιστορικού Μουσείου Κρήτης, και Γιώργος Καράτζης, ποιητής. Τη συζήτηση θα συντονίσει ο Ηρακλής Πυργιανάκης, αρχιτέκτων μηχανικός. Την εκδήλωση θα πλαισιώσει μουσικά το συγκρότημα του Γιώργου Κριτσωτάκη.
«Χαρακτηριστικό γνώρισμα της ιδιοσυγκρασίας του Έλληνα, ιδιαίτερα του Κρητικού, είναι η ροπή στην αντίσταση σε κάθε εχθρό που επιβουλεύεται την πατρίδα του», γράφει ο κ. Καλογεράκης. «Το 1940 με την είσοδο της χώρας μας στο β' Παγκόσμιο Πόλεμο, αποκρούοντας αρχικά τους Ιταλούς φασίστες στην Πίνδο και στα βουνά της Αλβανίας, στη συνέχεια τους συμμάχους, τους ναζιστές Γερμανούς, στα οχυρά του Ρούπελ, κανείς δε φαντάστηκε το μεγαλείο της κρητικής ψυχής που ακολούθησε. Δίδοντας μια υπέρτατη μάχη το δεκαήμερο 20-31 Μαΐου 1941, παράδειγμα στους άλλους λαούς της Ευρώπης, υπέκυψαν τελικά οι Κρητικοί και σκλαβώθηκαν από ένα βάρβαρο εχθρό. Έναν εχθρό οπαδό της συλλογικής ευθύνης, που από την πρώτη ημέρα της κατάληψης έδειξε το αληθινό του πρόσωπο. Εκτελέσεις, βασανισμοί, κακοποιήσεις του πληθυσμού, αρπαγές, με μοναδική αιτία τη συμμετοχή του λαού στην υπεράσπιση της ελευθερίας του. Κάποια στιγμή, δύσκολη στιγμή, λένε τα λόγια του ποιητή, η πατρίδα θα σου χτυπήσει την πόρτα και συ πρέπει να αποφασίσεις.
«Το φύγε είναι προδοσά, το έμπα είναι μαχαίρι,
είναι η φοβερή στιγμή που η μοίρα θα σου φέρει
να δεις της έρμης σου ψυχής ποια είναι η ρμοδεσά της,
ποια 'ναι τα ριζοθέμελα και ποια η αρματωσά της».
Τα αδέρφια Δημήτρης και Αντώνης Δομαλάκης νίκησαν το φόβο, πάντα τον νικούσαν, και όρθωσαν το μεγαλείο της ψυχής τους. Άκουσαν την προσταγή της πατρίδας. Έτσι μεγάλωσαν στην οικογένεια των Φασουλάκηδων-Δομαλάκηδων του Κρουσώνα. Μ' αυτά τα νάματα γαλουχήθηκαν. Πώς θα μπορούσαν αντέξουν τους Γερμανούς να σκλαβώσουν την πατρίδα τους; Τι κι αν είχαν πολυμελείς οικογένειες κι οι δυο τους; Ο δρόμος του αγώνα ανοιγόταν μπροστά τους.
Δίπλα στον Καπετάν Αντώνη Γρηγοράκη-Σατανά και στους λιγοστούς πρώτους συντρόφους τους ορκίστηκαν πίστη στη λευτεριά. Και πήραν τα όπλα. Πρώτα στη μάχη της Κρήτης και στο τέλος της στα υπερήφανα κρητικά βουνά, στην ένοπλη αντίσταση. Ο εχθρός ορατός. Οι δωσίλογοι αόρατοι. Η αντίσταση του Κρουσώνα ήταν ιδιαίτερη. Δεν είχαν να αντιπαλέψουν μόνον τους Γερμανοϊταλούς αλλά και ένα πλήθος δωσίλογων, προσκυνημένων και γερμανόφιλων. Αυτός ο αγώνας είναι δύσκολος. Τα σπίτια των αδερφών Δομαλάκηδων κάηκαν αφού πρώτα λεηλατήθηκαν. Οι Γερμανοί άρχισαν μια τιτάνια καταδίωξη, μαζί με τους προδότες "φίλους" τους, μετά τις εκτελέσεις του Μιχάλη και του Κωστή Τζουλιά. Δεν εξαιρούσαν τους συγγενείς. Μαζί με τα αδέλφια καταδιώκονταν και η αδερφή τους Σοφία και η μητέρα τους Μαρία. Τα βουνά της Κρήτης, τα μιτάτα, οι σπηλιές και τα φιλόξενα σπίτια των φίλων τους στο Μυλοπόταμο και στο Αμάρι ήταν πλέον τα καταφύγιά τους. Στις 5 Ιουνίου 1943 κατάφεραν τελικά να αποχωρήσουν από την Κρήτη για τη Μέση Ανατολή. Ο Αντώνης και ο Δημήτρης Δομαλάκης, η μητέρα τους Μαρία και η αδερφή τους Σοφία. Η μητέρα τους ήταν η μόνη ηλικιωμένη γυναίκα που φυγαδεύτηκε στη Μέση Ανατολή από την Κρήτη τα χρόνια 1941-1944. Κατατάχτηκαν στον Ελληνικό Στρατό. Η μητέρα και η αδερφή τους νοσοκόμες σε νοσοκομείο του Καΐρου. Προσωπικοί φίλοι του υπουργού Στρατιωτικών Σοφοκλή Βενιζέλου βοήθησαν στην καταστολή του κινήματος του ναυτικού τον Απρίλιο του 1944.
Στις 5 Μαΐου 1944 επέστρεψαν στην Κρήτη. Ο αρχηγός τους Αντώνης Γρηγοράκης ή Σατανάς είχε πεθάνει στο Κάιρο και η Αντάρτικη Ομάδα Σατανά είχε πλέον έξι συναρχηγούς. Τους Αντώνη και Δημήτρη Δομαλάκη, Χαράλαμπο Γιανναδάκη, Ιωάννη Ανδρεαδάκη, Μενέλαο Ξυλούρη και Νικόλαο Βιδάκη ή Τσικαλά. Η τελική έκβαση του πολέμου έπρεπε να τους βρει στο νησί τους. Η πατρίδα τούς είχε ανάγκη. Οι Γερμανοί και οι συνεργάτες τους έπρεπε να πληρώσουν το αντίτιμο που τους αναλογούσε. Ο αγώνας συνεχίστηκε ως την ημέρα που οι Γερμανοί εγκατέλειψαν το Ηράκλειο, στις 11 Οκτωβρίου 1944, και συμπτύχτηκαν στα Χανιά. Όλη τους η δραστηριότητα στη συνέχεια κατευθύνθηκε στο χωριό τους, τον Κρουσώνα. Έπρεπε να γιατρευτούν οι πληγές του και να ορθοποδήσει. Να ξαναχτίσουν οι ίδιοι τις οικογένειές τους. Τα σπίτια και τις λεηλατημένες περιουσίες τους. Και στο τέλος να κάνουν τον απολογισμό.
Η ελευθερία θέλει αγώνες και αίμα. Και ανθρώπους πρόθυμους. Μπροστάρηδες και οδηγούς. Χωρίς φόβο. Η Ελλάδα, η χώρα μας, αν υπάρχει σήμερα εδώ και τέσσερις χιλιάδες χρόνια, το οφείλει σε ανθρώπους που δεν υπέκυψαν, που δεν προσκύνησαν, που δεν υποτάχτηκαν. Οι Δομαλάκηδες ανήκουν σ' αυτούς τους ανθρώπους. Εμείς οφείλουμε να γνωρίζουμε, να ακολουθούμε και να τιμούμε. Και να μην ξεχνούμε. Γιατί ο αγώνας τώρα, όσο ποτέ άλλοτε, συνεχίζεται. Και είναι πιο δύσκολος...».
