Τα κυριακάτικα πρωινά βρίσκω πάντα την ευκαιρία για έναν περίπατο στην πόλη, που τον απολαμβάνω πραγματικά, καθώς η ησυχία και η ελάχιστη κίνηση, ακόμα και στα πιο κεντρικά σημεία, με γυρίζει πίσω στο παλιό Ηράκλειο, το «ηρακλειάκι μας», όπως συνήθιζε να το λέει παλιά φίλη, γνωστή φιλόλογος. Τότε που ο καθένας γνώριζε τον άλλο με το μικρό του όνομα.
του Δημήτρη Καρατζάνη
Την περασμένη Κυριακή, όμως, το πρωινό μου περπάτημα είχε συγκεκριμένο σκοπό. Την εκκλησία του Αγίου Τίτου, όπου ετελείτο 40ήμερο μνημόσυνο γνωστού δικηγόρου, συμμαθητή από τα πρώιμα μαθητικά χρόνια.
Με την κατοικία μου στη λεωφόρο Δημοκρατίας, είναι σχεδόν υποχρεωτικό το πέρασμα μέσα ή από το πλάι της πλατείας Ελευθερίας, προκειμένου να προσεγγίσω την εκκλησία του Αγίου Τίτου.
Περνώντας μέσα από την πλατεία, όπως το συνηθίζω, διαπίστωσα μια ασυνήθιστη, για κυριακάτικο πρωινό, δραστηριότητα. Μικροί, μεγάλοι, αλλά και αρκετά μικρά παιδιά συγκεντρώνονταν στην πλατεία, ενώ αρκετά αυτοκίνητα (φορτηγάκια, κλούβες, επιβατικά) βρίσκονταν πάνω της παρκαρισμένα διάσπαρτα
Το ασυνήθιστο για κυριακάτικο πρωινό "σκηνικό" μού κίνησε την περιέργεια και απευθύνθηκα στην κοντινότερη "ανθρωπομάζωξη", δίπλα ακριβώς από το μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη, προκειμένου να μάθω το λόγο αυτής της πρωινής κινητοποίησης.
«Θα... κάνουμε ρεκόρ, θα γραφτούμε στο βιβλίο Γκίνες», μου είπε ένας συμπαθέστατος νεαρός, ο οποίος με μια κουτάλα στο χέρι ανακάτευε μια τεράστια χύτρα με λειωμένη σοκολάτα, που ''καθόταν'' σε μια εστία φωτιάς πάνω στο τραπέζι.
«Δηλαδή;», ρώτησα, γιατί ειλικρινά δεν είχα καλοκαταλάβει.
«Τα κέικ ποπς τα ξέρεις;», ρώτησε σε οικείο τόνο ο νεαρός. «Ας πούμε ότι τα ξέρω», απάντησα, περισσότερο για να δω πού θα πάει την κουβέντα.
«Ε, λοιπόν», είπε θα κάνουμε σήμερα εδώ τη μεγαλύτερη γραμμή από κέικ ποπς και θα πάρουμε θέση στο βιβλίο Γκίνες. Μεγάλη υπόθεση», συνέχισε, «έχομε κάνει όλες τις προκαταρκτικές ενέργειες και τις απαραίτητες προετοιμασίες, και πιστεύουμε πως δεν πρόκειται με τίποτα να μας ξεφύγει το ρεκόρ».
«Και γιατί στήσατε το "εργαστήρι" σας κολλητά στον Άγνωστο Στρατιώτη;», ρώτησα.
«Ε, να, βολεύει», είπε κι έδειξε με το χέρι του τη βάση του μνημείου, στη νοτική πλευρά της οποίας βρίσκονταν στοιβαγμένα κατσαρολικά διαφόρων μεγεθών, κούτες συσκευασίας κ.λπ.
Δεν είπα τίποτα. Τι έφταιγε, άλλωστε, ο νεαρός; Γύρισα απλώς τη ματιά μου προς τα πάνω, προς τον κρανοφόρο, μαρμαρένιο στρατιώτη (σύμβολο όλων των νεκρών στρατιωτών μας από το1912 μέχρι το '22) που παρακολουθούσε, ανήμπορος ν' αντιδράσει, όσα συνέβαιναν στα πόδια του.
Μου φάνηκε ότι κοίταζε αυστηρά πότε εμένα, πότε τα κατσαρολικά στα νοτικά του και πότε τους δυο "νταγλαράδες", που, καθισμένοι στα πόδια του, βορινά, απολάμβαναν τον πρωινό καφέ τους.
«Συγνώμη», του ψιθύρισα καθώς απομακρυνόμουν, ενώ μου πέρναγε από το μυαλό η σκέψη... γιατί να γραφτούμε στο βιβλίο Γκίνες με τα κέικ ποπς, όταν μπορούμε άνετα να γραφτούμε ως "ο πιο ασεβής λαός στα μνημεία του;".
