Ο νέος ΟΦΗ βγήκε από το γυάλα που βρισκόταν σε όλη τη διάρκεια της προετοιμασίας του και όπως έδειξε με την πίεση ενός επίσημου αγώνα, δεν ήταν έτοιμος να ανταπεξέλθει στις συνθήκες της πραγματικότητας, όσο κι αν μπορούσε να ελπίζει κάποιος, ότι η «γυάλα» θα λειτουργούσε ως μαγική γυάλινη σφαίρα.
Τα πράγματα είναι πολύ συγκεκριμένα και μπορούν να αντιμετωπισθούν, μόνο με αταλάντευτη ποδοσφαιρική λογική. Εδώ δεν χωράνε τα λόγια των δημοσίων σχέσεων, ή η ικανότητα που έχει ένας παράγοντας στις επιχειρήσεις του, ή στις γενικές κι αόριστες αντιλήψεις ενός ποδοσφαιρικού ιθύνοντα.
Ο ΟΦΗ είναι ΟΦΗ και μπορεί να επιτύχει μόνο αν οι επιλογές γίνονται μέσα από το απαιτητικό πνεύμα ΟΦΗ.
Γιατί ο ΟΦΗ σε αυτό το νέο περιβάλλον πρωταθλήματος, για να επιτύχει τον στόχο του, δεν μπορεί να καλυφθεί με επιλογές που συνθέτονται από τον μέσο όρο του πρωταθλήματος. Μετά το 1-0 στο Μοσχάτο, όλοι περίμεναν μια αντίδραση «με το πάμε να παίξουμε τώρα», αλλά ούτε το είδαν, ούτε ήλπιζαν ότι ήταν εφικτό…
#ΑΥΤΟ που είδαμε στο Μοσχάτο από τον ΟΦΗ, δεν μπορεί να εκφρασθεί μόνο από την λέξη απογοήτευση, μια έννοια που σε οδηγεί σε αδιέξοδα. Η εμφάνιση του ΟΦΗ, σήμανε ηχηρό συναγερμό καθώς από το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό ήταν κυρίαρχη στις σκέψεις του κάθε θεατή η αναγκαιότητα ενός ηλεκτροσόκ.
Η ΟΛΗ εικόνα της κρητικής ομάδας, χαρακτηρίσθηκε από σύγχυση, αποπροσανατολισμό, έλλειψη ψυχισμού και πάθους, ομαδικότητας και κυρίως από πολλαπλές ατομικές αδυναμίες που χρήζουν άμεσης κάλυψης. 'Ηταν η ίδια εικόνα που εμφάνιζε ο ΟΦΗ στα φιλικά του παιγνίδια, με εξαίρεση -κι αυτή εν μέρει- με την Επισκοπή και τον Εργοτέλη. Από το τέρμα, τα άκρα, τη μεσαία γραμμή, την επίθεση. Αλλά πώς να φανεί μια γραμμή όταν η διπλανή της πάσχει; Με οξεία ισχιαλγία στη μέση, ανεβαίνεις στο αεροπλάνο, όπως πρόσφατα ο Πάπας.
ΚΑΙ επειδή αυτή η εμφάνιση δεν ταίριαζε καν για κριτική πρεμιέρας, τα αποτελέσματά της, έχουν περισσότερο τα στοιχεία μιας πρόβας τζενεράλε. Κι αν δεν το δουν έτσι, δεν θα κατανοήσουν το πρόβλημα, επομένως δεν θα δοθούν οι λύσεις.
ΓΙΑ ΜΙΑ ομάδα της κλάσης του ονόματος και του στόχου του ΟΦΗ, δεν χωρούν δικαιολογίες σε ένα τόσο ασύνδετο σχήμα, όπου και οι καλοί χάνονται στην μετριότητα του συνόλου. Δέχεσαι το εύκολο γκολ, δεν μπορείς να παράγεις φάσεις, περιμένεις το γκολ μέσα από ασφυκτική πίεση να πάρεις κάτι από τις νέτες-σκέτες πρωτοβουλίες του Πόποβιτς…
ΞΕΡΟΝΤΑΣ ότι το πρωτάθλημα αυτό στηρίζεται στη δύναμη και στο ψυχισμό, αλλά και σε παίκτες που μπορούν να κάνουν την διαφορά, και δη με ικανότητες διεμβολισμού... Δεν υπήρχε καν νεύμα, γι αυτό δεν μπορούσαμε να δούμε, πως ως ομάδα, υπήρχε κάτι που να θύμιζε ομάδα πρωταθλητισμού.
ΓΡΗΓΟΡΕΙΤΕ υπεύθυνοι του ποδοσφαιρικού τμήματος. Γιατί ακόμη και η κακή διαιτησία του Βεργέτη (θα συναντήσετε κι άλλους χειρότερους), χωνεύτηκε από την κάκιστη εικόνα της κρητικής ομάδας… Κι ούτε θα βοηθήσει στην ταχεία αντιμετώπιση του προβλήματος, να χρησιμοποιηθεί ως πάτημα η διαιτησία, γιατί έτσι θα χαθεί και ο επόμενος αγώνας.
ΣΙΓΟΥΡΑ έπρεπε να είχε αποβληθεί ο Αλιμπάς στο 21΄για το αντιαθλητικό φάουλ που ήταν παρόμοιο με κείνο με το οποίο ορθά πήρε την άγουσα αργότερα ο Κουσίδης. Και ήταν χέρι στο 85' που δεν είδε ο Αρκάς. Αλλά γίνεται να σου κάνει όλη την ομάδα όπως ήθελε... ο Σουλελές;
(Από τα Σφηνάκια της έντυπης έκδοσης)
Ένα ακόμη σχόλιο από το Μοσχάτο:
#Σου λέει: Έλλειψη συνοχής και συνεννόησης στις γραμμές. Σκέπτεται: Επιθετικός κορυφής ο Περογαμβράκης, αντί του Τζέκου που απαιτούν οι σκληρές συνθήκες σε μια κλειστή άμυνα. Μετά συλλογίζεται: Όταν πήγε ο Πυθαρούλης στο κέντρο της άμυνας, γιατί ήταν εκεί ο Γκούμας, αλλά και γιατί να βγει ο Φαμπίνιο που ήταν από τους λίγους που έβαζε πόδια και κεφάλι στη μάχη; Πολλές τέτοιες αναλαμπές ερχόταν στο νου των θεατών, πίσω από την κλασική, όταν δηλαδή ο ταλαντούχος Βλάχος δεν δικαίωνε και αυτή την επιλογή στη θέση του τερματοφύλακα. Ο Κασμερίδης; Στη συνέχεια η συζήτηση επεκτάθηκε σε πιο κεντρικά ζητήματα, με μέγα προβληματισμό. Αλίμονο αν δεν ψαχνόταν και στο προφανές…
