Θυμούμαι ακόμα τον «τομπουλατζή» της παιδικής μου γειτονιάς. Ένα πελώριο άνθρωπο που κράταγε στο αριστερό χέρι ένα βυσσινί τσόχινο σακούλι με αριθμούς και στο δεξί κάποιο ελκυστικό αντικείμενο, που ήταν και το δόλωμα για να τραβήξει κόσμο στο παιχνίδι. Η συνηθισμένη πρόσκληση -διαφήμιση - για το παιχνίδι ήταν πως ό,τι έβαζε ο συγκεκριμένος «τομπουλατζής» στον κλήρο ήταν, όπως βεβαίωνε κατηγορηματικά ο ίδιος, της «μέγκλας».
Του Δημήτρη Καρατζάνη
Ρωτώντας τα μεγαλύτερα παιδιά της γειτονιάς τι πάει να πει «της μέγκλας» έπαιρνα αόριστες απαντήσεις και τελικά έβγαλα το συμπέρασμα πως πρόκειται για «κάτι πολύ καλό».
Χρειάστηκε να περάσουν κάποια χρόνια και να αρχίσω να παρακολουθώ μαθήματα Αγγλικών για να μάθω από μια συμπαθέστατη δασκάλα στον Πάνω Μασταμπά πως το «μέγκλα» προέρχεται από το made in England και, όπως κάθε τι το αγγλικό πριν πολλά όμως χρόνια, σήμαινε το ποιοτικά άριστο.
Αυτό βέβαια έπαψε να ισχύει από καιρό. Μάλιστα, μετά από τον πόλεμο, χάρη στα αμερικανικά κεφάλαια, την οργάνωση και τη μεθοδικότητα των Γερμανών, τα γερμανικά προϊόντα ξεπέρασαν όλα τα άλλα και έγιναν ταυτόσημα με την υψηλή ποιότητα, καθιερώνοντας την ετικέτα made in Germany συνώνυμο της ποιοτικής υπεροχής, παρά το γεγονός ότι κάποια από αυτά ή μέρη τους μπορεί και να κατασκευάζονται στις πιο απίθανες χώρες.
Αυτή η γενική εντύπωση πως κάθε τι το γερμανικό είναι και ποιοτικώς υπέρτερο δέχτηκε σοβαρό πλήγμα όταν αποκαλύφτηκε, πριν κάποια χρόνια, ότι την ποιοτική υπεροχή των προϊόντων τους οι μεγάλες γερμανικές εταιρείες (π.χ. Ζίμενς) φρόντιζαν να την ενισχύουν και με κάποια εκατομμύρια μάρκα ή ευρώ που προορίζονταν για κείνους που έπαιρναν τις αποφάσεις.
Αυτό βέβαια κάθε άλλο παρά πρωτόγνωρο ήταν στο σκληρό κόσμο του εμπορικού ανταγωνισμού ακόμα και για τους επαιρόμενους για την αυστηρή καλβινική ηθική τους Γερμανούς.
Αυτό όμως που πρόσφατα ήλθε στο φως της δημοσιότητας και αφορά το καμάρι της γερμανικής βιομηχανίας, την εταιρεία Φολκς Βάγκεν, που βρίσκεται στη θέση του κατηγορουμένου για απάτη, είναι πραγματικά πρωτοφανές.
Γιατί εδώ δεν πρόκειται για ανθρώπινο λάθος, αμέλεια ή παράλειψη, αλλά για εσκεμμένη παραποίηση στοιχείων, που αφορούν το περιβάλλον και τους ρύπους. Δηλαδή κάπου 482.000 οχήματα στις ΗΠΑ και 11 εκατομμύρια σε όλο τον κόσμο είχαν εφοδιαστεί με ειδικό λογισμικό που παραποιούσε τα αποτελέσματα στα τεστ μέτρησης ρύπων.
Δεν είναι η πρώτη φορά που διαπιστώνονται προβλήματα σε κάποια μοντέλα αυτοκινήτων και οι εταιρείες αναγκάζονται να τα αποσύρουν. Είναι όμως η πρώτη φορά που υπάρχει σκόπιμη παρέμβαση από τον ίδιο τον κατασκευαστή για απατηλή βελτίωση του προϊόντος.
Πριν έξι μήνες η Φολκς Βάγκεν πανηγύρισε το γεγονός ότι σκαρφάλωσε στην κορυφή της παγκόσμιας παραγωγής αυτοκινήτων. Δεν πρόφθασε καν να το χαρεί και ξέσπασε το σκάνδαλο, που τη ρεζίλεψε διεθνώς, και την απειλεί τώρα με οικονομική κατάρρευση από την πτώση της μετοχής της, τα πρόστιμα και τις πιθανές αγωγές.
Παρόμοια περιπέτεια είχε βέβαια και η Τογιότα το 2007, τότε που επίσης κατέκτησε τον τίτλο του μεγαλύτερου κατασκευαστή. Αμέσως μετά, υποχρεώθηκε να αποσύρει από την κυκλοφορία 9 εκατομμύρια αυτοκίνητα, με τεράστιο οικονομικό κόστος, λόγω προβλήματος που παρουσίαζε το γκάζι. Όπου αποδεικνύεται ότι είναι πολύ... γρουσούζικος ο τίτλος του μεγαλύτερου κατασκευαστή, όταν μάλιστα πηγαίνει σε εταιρείες εκτός ΗΠΑ.
Για μας πάντως η υπόθεση ελπίζουμε να έχει και κάποιο θετικό στοιχείο. Να μην επιχειρήσει, λόγου χάρη, ξανά ο κ. Σόιμπλε να κάνει λόγο για τη γερμανική εντιμότητα και ηθική
