Δεν ξέρω ποιος είναι ο «ηθικός» πολιτικός. Ο κύριος Αλέκος Φλαμπουράρης; Αυτός, που ξέχασε, με την ανάληψη των υπουργικών καθηκόντων του, να μεταβιβάσει τις μετοχές του, με απολύτως διαφανή τρόπο, σε οποιοδήποτε τρίτο πρόσωπο; Αυτός, που στην ιδιωτική συμφωνία πώλησης ενός πολύτιμου περιουσιακού του στοιχείου δεν φρόντισε καθόλου να διασφαλίσει τα συμφέροντά του; Κι αν ο αγοραστής δεν του ξοφλήσει το τίμημα; Και ποιες μετοχές πούλησε; Και ο πιο άπειρος δικηγόρος γράφει τους αριθμούς των μετοχών που πωλούνται. Κι αν αρχίσουμε να υποψιαζόμαστε το πότε φτιάχτηκε αυτό το ιδιωτικό χαρτί, χωρίς τους στοιχειώδεις όρους μιας τέτοιας κρίσιμης συμφωνίας, ποιος θα κατασιγάσει τους φόβους μας ότι ο κύριος Αλέκος Φλαμπουράρης δεν τους έγραψε μόλις έσκασε το σκάνδαλο; Ένας ταπεινός αστυνομικός υπάλληλος του αρχηγείου της ΕΛ.ΑΣ;
Του Αντώνη Ν. Βγόντζα
Δεν ξέρω ποιος είναι «ηθικός» πολιτικός. Ο κ. Μάρδας; Που έστελνε τα χρήματά του στο εξωτερικό; Για τις σπουδές της κόρης του, που δεν έχουν ακόμη ξεκινήσει; Κι αυτό και τόσα άλλα μπορούν να ερμηνεύσουν την έννοια της «ηθικής της αριστεράς», που (θυμηθείτε το!) κατά κόρον χρησιμοποιούσε ο Φώτης Κουβέλης, για να στηρίξει και να επισπεύσει την παραπομπή του Ανδρέα Παπανδρέου το βρώμικο '89. Με τα βρώμικα πάμπερς των σωματοφυλάκων του Κοσκωτά.
Την ηθική στην πολιτική την επικαλείται και η Δεξιά και η Αριστερά. Χωρίς επιφυλάξεις! Η Δεξιά από υποκρισία. Η Νέα Δημοκρατία δεν φαίνεται να έχει λάβει τα ιστορικά της μαθήματα από την τυχοδιωκτική περιπέτεια του '89. Και η Αριστερά, από αμηχανία, μπροστά στα ιδεολογικά της αδιέξοδα. Κανένας δεν αρνείται ότι η ηθική συνιστά αυτονόητη προϋπόθεση κάθε δημόσιου άνδρα. Δεν αποτελεί, όμως, περιεχόμενο της «όποιας» πολιτικής πρότασης.
Μετά τον διαγκωνισμό μεταξύ των αρχηγών των δύο «μεγάλων» δημοσκοπικά κομμάτων, για το ποιος είναι πιο «ηθικός», εισέβαλλε στη ζωή μας ο μεταξύ τους διαγκωνισμός για το ποιος είναι ο καλύτερος «διαπραγματευτής» του Μνημονίου. Έτσι, πέτυχαν και τη μη ενασχόληση του εκλογικού σώματος με τα άλλα καυτά προβλήματά του. Όπως της Παιδείας. Η σχολική χρονιά ξεκίνησε χωρίς δασκάλους και με κλειστές τις πόρτες των σχολειών μας. Και με επιστροφή στις ιδέες της δεκαετίας του '70. Όπως της Υγείας. Με υπερσύγχρονες και εξοπλισμένες, αλλά κλειστές κλινικές σε βασικές ειδικότητες. Και με αυθαίρετα κουρέματα δαπανών. Όπως της ανεργίας. Που δεν είναι πράσινη, κόκκινη ή μπλε. Η πρόσφατη και δήθεν αντεγκληματική πολιτική επισπεύδει τη δραστηριότητα σκληρών εγκληματιών. Και το πελώριο μεταναστευτικό πρόβλημα, λιάζεται κι αυτό, στις δηλώσεις και την εξαρχειώτικη ευφράδεια της Τασίας Χριστοδουλοπούλου.
Έτσι, είναι βέβαιο, ότι δεν πάμε καλά! Η προεκλογική αντιπαράθεση δεν παίρνει το βάθος και την αναγκαία ένταση μιας πρόσφορης προεκλογικής σύγκρουσης. Τη διαχείριση του πολιτικού λόγου ελέγχουν οι επικοινωνιολόγοι. Και για να κρατήσουν το ενδιαφέρον του εκλογικού σώματος, οι δημοσκοπικοί μονομάχοι συναγωνίζονται στο ποιος είναι πιο «ψηλός» ή πιο «νέος».
Για ένα είμαστε βέβαιοι: Χρειαζόμαστε μια νέα Ελλάδα!
Ένα νέο, πλην σταθερό, συνταγματικό χάρτη. Ο παρών δεν κατάφερε να αποτρέψει ή να περιορίσει δραστικά το μόνιμο σχεδόν χαρακτηριστικό του πολιτικού συστήματος, που δεν είναι άλλο από την πελατεία και τους πελάτες.
Ένα σύγχρονο εκπαιδευτικό σύστημα. Που ενθαρρύνει την αριστεία. Και υπηρετεί την παραγωγή.
Ένα δίκαιο κοινωνικό κράτος. Που όσοι έχουν ταχθεί για την υπεράσπισή του αποθαρρύνουν τα άδικα βολέματα και τις προσωπικές στρατηγικές.
Μια δυναμική οικονομική ανάπτυξη. Που δεν φλερτάρει μόνιμα με το δημόσιο χρέος. Που απονέμει διαφορετικούς και διακριτούς ρόλους στο δημόσιο τομέα και στην ιδιωτική οικονομία.
Ένα σύγχρονο δικαστικό σύστημα. Που επιλύει τις διαφορές μεταξύ των ανθρώπων σε εύλογο, πλην σύντομο, χρονικό διάστημα. Που δεν οδηγεί στην τροχοπέδηση οποιασδήποτε νέας επενδυτικής προσπάθειας.
Μια ιστορικά διαχρονική επιλογή, που ανυψώνεται και σε ιστορική κατάκτηση. Ο πρωταγωνιστικός μας ρόλος μέσα στην Ευρώπη!
Από τα οράματα βουλιάξαμε στις αυταπάτες. Οι εκλογές της Κυριακής να είναι μια καινούρια αφετηρία. Έστω και χωρίς τον πυρήνα μιας ηγετικής τάξης, που λειτουργεί θεσμικά. Που καθοδηγεί και εμπνέει. Και παράλληλα διαπαιδαγωγεί πολιτικά το λαό.
«Χρειαζόμαστε μια νέα Ελλάδα! Με πρωταγωνιστικό ρόλο μέσα στην Ευρώπη. Ένα νέο συνταγματικό χάρτη. Ένα σύγχρονο εκπαιδευτικό σύστημα. Ένα δίκαιο κοινωνικό κράτος. Μια δυναμική οικονομική ανάπτυξη. Ένα σύγχρονο δικαστικό σύστημα.»
Το άρθρο του κ. Βγόντζα έχει δημοσιευτεί στην εφημερίδα "Πρώτο Θέμα" (18.9.2015).
