Λες να φταίει που είναι Σεπτέμβρης ;
Που οι μέρες ξεκινούν με συννεφιά ;
Λες να φταίει που η θάλασσα άλλαξε χρώμα ;
Λες να φταίει που ξεκίνησαν τα σχολεία ;
Ναι ξέρω η διάθεση όλων είναι περίεργη .
Δεν ήταν καλό το καλοκαίρι . Τα πολιτικά δε μας άφησαν σε ησυχία , τα οικονομικά δεν μας άφησαν να ανασάνουμε . Τα νέα από τις ακτές του Αιγαίου μας έκοβαν την ανάσα .
Λίγες ήταν οι στιγμές ανάπαυλας . Εκεί δίπλα στο κύμα να παίζεις με τα μικρά και να φτιάχνεις κάστρα . Τα πρώτα δευτερόλεπτα μετά τη βουτιά από την προβλήτα . Τότε που ανοίγεις τα μάτια μέσα στο νερό και βλέπεις το γαλάζιο του νερού , «ακούς» την ησυχία της θάλασσας και λες αχ! και να είχα μια τεράστια ανάσα να μείνω εδώ μέσα για ώρες .
Να μείνω για ώρες και να μη σκέφτομαι . Να μη μου βαραίνει τίποτα το μυαλό .
Δεν ήταν ανέμελο αυτό το καλοκαίρι .
Θέλω τα καλοκαίρια μου να έχουν άλλη διάθεση , άλλες εικόνες .
Θέλω να ξαπλώνω σε άσπρα δροσερά σεντόνια , στο διπλό σιδερένιο κρεβάτι , όπως τότε στο σπίτι της γιαγιάς στο χωριό . Να ξυπνώ το πρωί από τα τζιτζίκια και να πατάω στο παγωμένο μωσαϊκό . Να με περιμένει το ωραιότερο πρωινό του κόσμου . Μαρμελάδα από τα βερίκοκα του κήπου και ψωμί από το φούρνο του χωριού . Να βεγγερίζω στο περβόλι , με γλυκό ψυγείου σε γυάλινο μπολάκι και ωραίες κουβέντες .Να ετοιμάζω από το βράδυ το σάκο μου , μαγιό πετσέτα και ένα σορτς για την αυριανή εκδρομή .Καροτσάδα με τα ξαδέρφια στη θάλασσα . Όλη μέρα παιχνίδι , βουτιές , καρπούζι και μπάνιο με το λάστιχο στην αυλή . Θέλω τα μάγουλα μου να έχουν χρώμα βερικοκί φυσικό και τα μάτια μου μια λάμψη από τη χαρά της γεμάτης μέρας .
Θέλω να είμαι ήρεμη , χορτάτη από γέλια και παρέες . Να ξεκινά το φθινόπωρο με μπόλικη όρεξη για το νέο και κουράγιο για το χειμώνα .
Θέλω να έχω χορτάσει τόσο το καλοκαίρι που να παρακαλώ να έρθει ο χειμώνας .
Δε μου βγήκε φέτος ο «σχεδιασμός» . Και τώρα που έχω το χειμώνα μπροστά μου , διψασμένη για βουτιές και ξάπλες , μάλλον πρέπει να πάρω μια βαθιά ανάσα και να αρχίσω να προσδοκώ για το επόμενο καλοκαίρι .
Μα δε νομίζω να αντέξω μέχρι τότε . Μάλλον θα ψάξω να βρω αντίστοιχες σκηνές της παιδικής ηλικίας , που διαδραματίζονται στις υπόλοιπες εποχές του έτους .
Βοηθά νομίζω αρκετά , όταν στέκεσαι και πάλι στη γραμμή της αφετηρίας , να ξαναφέρεις μπροστά στα μάτια σου , στιγμές , εμπειρίες , εικόνες , συναισθήματα που σε ευχαριστούν και κάνουν την καρδιά σου να παίρνει μια γρήγορη τούμπα από αγαλλίαση . Σα να σε σπρώχνουν όλα αυτά να φύγεις και να τρέξεις , για να πας να συναντήσεις όσα ευχήθηκες να σου συμβούν .
Με αυτά τα εφόδια μάλιστα , μπορώ να το παλέψω το δύσκολο αύριο .
Επιστρέφω στο «εμπειρικό» μου οπλοστάσιο , μου υπενθυμίζω τις επιθυμίες , τους στόχους , τις προσδοκίες μου , όλες αυτές που είχα θέσει όταν το μυαλό , η καρδιά και η ψυχή ήταν γεμάτα θετικά μόρια ενέργειας .
Και συνεχίζω να λέω στον εαυτό μου , ποτέ μα ποτέ μην κυνηγάς στόχους , μην στηρίζεις ιδέες , μην χειροκροτάς ανθρώπους αν η καρδιά σου δεν παίρνει μια γρήγορη τούμπα αγαλλίασης , στη σκέψη τους και μόνο .
