Να τις χαίρεστε τις εκλογές σας, κύριοι. Και τα ψέματά σας. Αλήθειες δε ζητάμε. Ούτε απαντήσεις. Δε θα μας τις δώσετε ποτέ, άλλωστε. Ευτυχώς κάποιοι δεν είμαστε τόσο αφελείς. Κανείς σας δεν τόλμησε να απαντήσει σε ερωτήσεις που κανείς φυσικά δεν έκανε. Γιατί δεν υπάρχουν λάθος απαντήσεις αλλά μόνο λάθος ερωτήσεις.
Του Σταύρου Μουντουφάρη
Κανείς δε ρώτησε δημοσίως - γιατί άραγε; - πόσοι από εκείνους που ζητούν την ψήφο μας έχουν δουλέψει σκληρά ή έστω στοιχειωδώς στη ζωή τους και σε πόσες δουλειές. Αναλυτικά, μια προς μια. Κανένας από αυτούς δε μας είπε αν έχει μείνει ποτέ άνεργος και για πόσο καιρό. Αν επιχείρησε να ζήσει με τα ψίχουλα του ταμείου ανεργίας. Και τι έκανε μετά. Πώς τα έβγαλε πέρα. Ή πώς ορθοπόδησε.
Ουδείς πολιτικός ή πολιτικάντης δεν απάντησε - γιατί δε ρωτήθηκε φυσικά - τι έκανε ο ίδιος για την κοινωνική αλληλεγγύη, πόσα χρήματα έδωσε από το μισθό του - πλην ελαχίστων εξαιρέσεων γιατί ευτυχώς υπάρχουν και εκείνες - για τους άνεργους και τους φτωχούς, πόσα ποσά και για πόσο καιρό.
Αν έβγαζε κάθε μέρα και αυτός - όσο τουλάχιστον είχε στο λογαριασμό του - τα 50άρικα από τα ΑΤΜ. Μέχρι να στερέψουν και να κοιτά με απόγνωση το πορτοφόλι που όλο και συρρικνωνόταν. Κανένας από εκείνους που μας τάσσουν λαγούς με πετραχήλια, όπως τότε, όπως τώρα, όπως πάντοτε, δε μας περιέγραψε την εμπειρία να ζει με 500 ή 600 ευρώ το μήνα, γιατί απλά δεν την έχει ζήσει.
Ουδείς δε μας σκιαγράφησε τα αισθήματα του την ώρα που πάει στο σούπερ μάρκετ για να ψωνίσει χωρίς να τον φτάνουν τα χρήματα ούτε για το δεκαπενθήμερο. Έχοντας τρία ή παραπάνω στόματα να ταΐσει, να πληρώσει νοίκι, ρεύμα, τηλέφωνο, εφορία, δόσεις... Πολύ απλά γιατί δεν έχουν ζήσει ποτέ με τόσο λίγα λεφτά και δε χρειάστηκε να πάνε για ψώνια. Το κάνουν άλλοι για αυτούς. Ουδείς, φαντάζομαι, έχει ζήσει από κοντά την εμπειρία να απευθυνθεί στο δημόσιο σύστημα υγείας. Ή να περιμένει με τις ώρες στην ουρά σε μια δημόσια υπηρεσία.
Κανένας - ή έστω οι περισσότεροι, για να μην τους βάζουμε όλους στο ίδιο καλάθι, καθότι, όπως είπαμε, υπάρχουν κάποιες εξαιρέσεις - δεν ξέρουν τι θα πει να χρωστάς και να μην ξέρεις πώς να ανταπεξέλθεις γιατί θέλεις να είσαι σωστός και να κοιμάσαι ήσυχος. Οι ίδιοι με τις γραβατούλες που πλέον είναι σικέ ή τα κουστουμάκια τους μας κοιτούν από τα έδρανα της Βουλής ή από το βήμα των πολιτικών τους εκδηλώσεων - πάνε πια και οι πλατείες - διαβάζοντας τους λόγους που άλλοι έγραψαν για αυτούς μιλώντας για εμάς χωρίς εμάς.
Θέλοντας να μας βάλουν να παίξουμε για άλλη μια φορά το παιχνίδι τους. Πετώντας την καυτή πατάτα στον - κυρίαρχο - λαό. Όχι, κύριοι. Αυτή τη φορά θέλω απαντήσεις. Συγκεκριμένες απαντήσεις. Γιατί αν δεν ξέρεις πώς είναι να ζεις στα ερείπια της Ελλάδας που όλοι εσείς γκρεμίσατε δεν μπορείς να έχεις την απαίτηση να σε στηρίζουν και να σου δίνουν τη λαϊκή εντολή όλοι εκείνοι που δε ζουν αλλά απλά επιβιώνουν - αν βεβαίως συμβαίνει και αυτό. Και μιλάμε για όσους μετρούν πια ευρώ το ευρώ και όχι για κάποιους - γιατί ακόμα και εκεί υπάρχουν εξαιρέσεις - που μπορούν ακόμα να ζουν με αξιοπρέπεια και άνεση.
Φυσικά γκρινιάζοντας και εκείνοι για να μη φαίνεται η διαφορά και χτυπάει στο μάτι. Όχι, κύριοι. Δεν είμαι μέρος του κυρίαρχου λαού. Εξηγήστε μου εσείς αν θα μπορούσατε να ζήσετε όπως όλοι οι υπόλοιποι μεροκαματιάρηδες ή δύσμοιροι μικρομεσαίοι και μετά τα ξαναλέμε. Και αν με πείσετε, εδώ είμαστε. Όχι βεβαίως στο σημερινό ντιμπέιτ ενός ακόμα μονόλογου.
