Στο γραφείο μου επάνω κρατώ πάντοτε ένα πρόχειρο Σημειωματάριο για να καταχωρώ ό,τι μου κάνει μεγάλη εντύπωση από όσα διαβάζω, παρατηρώ, ή ακούω: στο ραδιόφωνο, την τηλεόραση ή ακόμα και στο τηλέφωνο. Στο τηλέφωνο, για παράδειγμα, άκουσα, την εποχή που οι Αλβανοί ξεσηκώθηκαν κατά του Ηγέτη τους (Μπερίσα) για τις οικονομίες τους που χάσανε σε χάρτινους πύργους και πυραμίδες, τον 85χρονο δικηγόρο Γιώργο Παπαδημητρίου του Κωνσταντίνου, παληόν "αμετανόητο" κομμουνιστή, σταλικόν, ζαχαριαδικόν μέχρι το κόκκαλο, να μου λέει: Βρε, βρε. παληοαμερικανάκι -- με αγαπούσε, καλή του ώρα εκεί που βρίσκεται, ο Μπάρμπα Γιώργος -- υπάρχει ελπίδα....υπάρχει ελπίδα! Η φλόγα της Επανάστασης δεν έσβησε, θα ξαναφουντώσει και θα κάνει στάχτη όλους τους προδότες του λαϊκού επαναστατικού κινήματος.
Του Κωνσταντίνου Α. Κάρμα *
Έφυγε πέρυσι για το Μεγάλο Ταξίδι ο Μπάρμπα Γιώργος όπως τον αποκαλούσαν οι πιστοί σύντροφοί του στα βουνά της Ρούμελης της δεκαετία του σαράντα, χωρίς να δει τους Έλληνες να ξεσηκώνονται σήμερα για την ίδια αιτία που ξεσηκώθηκαν οι Αλβανοί. Ίσως γιατί δεν διέθεταν καλάζνικωφ, ίσως γιατί δεν πρόλαβε το ιερατείο της 17 Νοέμβρη να τους μυήσει στα σύγχρονα επαναστατικά κινήματα και μέσα, ίσως όμως γιατί οι Έλληνες, καίτοι χαμένοι και αυτοί στο Χρηματιστήριο όπως οι Αλβανοί στις Τράπεζές τους, είναι περισσότερο "πολιτισμένοι" από τους πεινασμένους γείτονες. Καθωσπρέπει πολίτες (πολιτισμένοι) δεν ταιριάζει να βγαίνουν στους δρόμους με φόρα (π.χ. Forum της Βομβάης πολύ πρόσφατα) ή και χωρίς φόρα (π.χ. παθητική αντίσταση πάλι στη Βομβάη παλαιότερα, αλλά και αλλαχού, από όσους δεν διαθέτουν καλάζνικωφ, Μ1, ή Ναπάλμ, αλλά ψυχή, τόσο δυνατή ώστε να αποτινάσσει ζυγούς αιώνων. (Παράδειγμα ο Μαχάτμα Γκάντι).
Ίσως χρειαστεί να επανέλθουμε στον παραπάνω διάλογο με τον Μπάρμπα - Γιώργο και στον επαναστατικό ή τον ειρηνικό τρόπο διεκδίκησης της εξουσίας κάποια άλλη, καταλληλότερη, στιγμή. Σήμερα καταλληλότερη είναι η στιγμή σε έναν άλλο διάλογο, αυτόν αμέσως παρακάτω.
Ο διάλογος μεταξύ Σωκράτη και Ρήτορα (πολιτικού)
Ξεσηκώνω αυτόν τον διάλογο από το Σημειωματάριό μου όπως τον άκουσα να τον αποδίδει την Κυριακή 1.12.1991 στο ραδιόφωνο του Αντένα ο ραδιοσχολιαστής Ανδρέας Μαζαράκης. Αρχίζει με τον Σωκράτη να ερωτά και τον πολιτικό να απαντά. Τον κλείνει όπως ήταν φυσικό πάλι ο Σωκράτης, ποιος άλλος.
Σωκράτης: Τι είσαι;
Πολιτικός: Επιστήμονας...
Σωκράτης: Αν δηλαδή χρειαστεί να μου λύσεις ένα μαθηματικό πρόβλημα θα το κάνεις;
Πολιτικός: Όχι
Σωκράτης: Είσαι γιατρός για να με θεραπεύσεις αν χρειαστεί;
Πολιτικός: Όχι
Σωκράτης: Μήπως είσαι αυτός, εκείνος ή ο άλλος (επιστήμονας πάντα);
Πολιτικός: Όχι, όχι, όχι
Σωκράτης: Καλά, επιστήμονας δεν είσαι...μήπως είσαι γλύπτης, μήπως ζωγράφος, μήπως ποιητής;
Πολιτικός: Όχι, όχι, όχι.
Κων. Α. Κάρμας, "Απλά Λόγια για την Επανάσταση τη Δημοκρατία και την Ουσία για την Εξουσία"
Σωκράτης: Καλά αφού δεν είσαι επιστήμονας, ούτε καλλιτέχνης, μήπως τουλάχιστον είσαι εμπειρικός
τεχνίτης, δηλαδή γεωργός, ξυλοκόπος ή ψαράς;
Πολιτικός: Όχι, όχι, όχι [Στερεότυπα αρνητικές όλες οι απαντήσεις του ρήτορα - πολιτικού].
Σωκράτης: Εκείνο που παρατηρώ είναι ότι δεν σε βρίσκω πουθενά! Τι τέλος πάντων είσαι. Τι κάνεις [στη
ζωή σου για να ζήσεις];
Πολιτικός: Κάνω "Εξουσία"....
Σωκράτης: Δηλαδή είσαι εκτός ουσίας! Αν θέλεις να κουβεντιάζουμε μαζί, αγαπητέ μου φίλε, άφησε την
εξουσία και μπες στην ουσία. Γίνε δηλαδή πρώτα "ουσία" και μετά εξουσία.
Επίλογος:
Δεν πήγα στη Βιβλιοθήκη μου για να επιβεβαιώσω ότι έτσι ακριβώς έχει ο διάλογος ή ότι ο ραδιοπαρουσιαστής έβαλε και το δικό του αλατοπίπερο. Πάντως ήταν για εμένα ένας πολύ νόστιμος διάλογος ο οποίος γίνεται νοστιμότερος κάθε φορά που γίνονται εκλογές: Βουλευτικές, Δημοτικές, Ευρωεκλογές. Οι υποψήφιοι ουσίας και εξουσίας πολλοί. Ας κάνουμε τον κόπο κάθε φορά που ψηφίζουμε να βρίσκουμε τους υποψήφιους της ουσίας και της εξουσίας και να επιβραβεύουμε με την ψήφο μας τους πρώτους. Είναι το στοιχειώδες καθήκον κάθε δημοκρατικού πολίτη που δεν μπορεί ή δεν θέλει να κρατάει καλάζνικωφ ούτε όμως να δέχεται παθητικά ως υπνωτικό ό,τι του προσφέρουν από τα παράθυρα των τηλεοράσεων φωνασκούντες ρήτορες. Πολιτικοί δηλαδή άνευ "ουσίας". Ενίοτε υποβοηθούμενοι και από κάποιους φωνασκούντες δημοσιογράφους (αμφοτέρων των φύλλων).
Υ.Γ. 12.09.2015:
Από το 1991 που καταχώρησα στο Σημειωματάριό μου τον παραπάνω διάλογο έγιναν πολλές εκλογές. Περισσότερες από όσες είχεν ανάγκη ο τόπος. Και μάλιστα με κόμματα επίσης πολύ περισσότερα. Άλλες χώρες, επιμένουν στον δικομματισμό από το 1776, ή από την εποχή του Κρόμγουελ, του Αντενάουερ και άλλων -- πεφωτισμένων άραγε; -- ηγετών. Αφού ξέρουν, οι ηγέτες αυτών των άλλων χωρών, ότι πρώτοι διδάξαντες την Δημοκρατία ήταν οι Έλληνες, γιατί μας αγνοούν σήμερα; Γιατί δεν μας αντιγράφουν; "Ντροπή σε αυτούς και τους νόμους τους" (για την Δημοκρατία). [Κάτι ανάλογο έβαλε στο στόμα του Σάϋλωκ ο Σαίξπηρ για τους άρχοντες της Δανομαρκίας].
Την προσεχή Κυριακή (20.09.2015) αναμένεται μια ακόμα αναμέτρηση: Με πάμπολλα και ετούτην την φορά κόμματα. Με την Δεξιάν δηλαδή τριχοτομημένην. Tην Ριζοσπαστικήν διοχοτομηθείσαν σε επτά μόλις μήνες από της ανόδου της στην εξουσία. Το Τιμημένον, εμένον σε καθαρές και σταθερές αξίες, που όμως ο Λαός δεν τις αναγνωρίζει σήμερα πέραν ενός ισχνού μονοψήφιου ποσοστού. Και, το Κέντρον, με ελάχιστες εξαιρέσεις στο παρελθόν, αγόμενον και φερόμενον ως κινούμενη άμμος με ποικίλα Κεντροδεξιά ή Κεντροαριστερά ονόματα. Το πάλαι ποτέ ΠΑΣΟΚ αγωνίζεται για μια θέση στο Ήλιο της Δημοκρατίας με πατερίτσες ενός ισχνού δεξιού τεμαχίου της διολίγον διαλαμψάσης ΔΗΜΑΡ υπό τον Φώτην. Ο Ποταμός με ελάχιστο καθαρό νερό στην πηγή δέχεται κατά την αριστεράν αυτού όχθη απόβλητα χειμάρων και ορέων (θολά ή κρυστάλλινα αδιακρίτως), κατά δε την δεξιάν τα αγροτικά και τα αστικά πλεονάσματα που φιλοδοξούν για μια θέση ακόμα στο πάνθεον της Δημοκρατίας ως συνταξιούχοι ή ως ενεργοί ακόμα πολίτες που δεν τους χωράνε τα κόμματα.
Όλοι σχεδόν γνωρίζουμε τα περίπου αποτελέσματα των αναμενόμενων εκλογών. Μήπως όμως είναι καιρός κάποιοι πολιτικοί ουσίας, της έντιμης δηλαδή Δεξιάς, του ανιδιοτελούς Κέντρου (εκείνου που μας έχει διδάξει ο Αριστοτέλης) και της τιμημένης και καθόλα έντιμης και άδολης Αριστεράς, να πούνε αμέσως μετά τις εκλογές: Φτάνει πια! Είναι πλέον καιρός για ένα Σύνταγμα που θα θεμελιώνει την Προεδρική Κοινοβουλευτική Δημοκρατία (αντί της πρωθυπουργικοκεντρικής Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας) η οποία θα εγγυάται εκλογές κάθε τέσσερα χρόνια και Βουλή με λιγότερους των 300 που θα εκλέγονται με την απλή αναλογική, θα ανήκουν σε μεγαλύτερα ή μικρότερα κόμματα αλλά με καθήκοντα να ψηφίζουν νόμους, ποτέ με το δικαίωμα της αμφισβήτησης του εκλεγμένου από τον Λαό προέδρου της Δημοκρατίας. Να ελπίσουμε άραγε σε μιαν τέτοια εξέλιξη;
