Όχι άδικα τα καραβάνια προσφύγων από τη Συρία και αλλαχού έχουν γίνει πρώτο θέμα παγκόσμια, ενώ οι "ψυχρές" φωτογραφίες με τα άψυχα κορμιά μικρών παιδιών που τα ξεβράζει η θάλασσα στις τουρκικές ακτές ή τις ακτές των νησιών του Αιγαίου μας σοκάρουν τους πάντες.
Μόνο που το δράμα στη Συρία και όπου γης κατατρεγμένοι δεν το προκαλούν οι εκατομμύρια άνθρωποι που εμβρόντητοι παρακολουθούν μακάβριες εικόνες, αλλά οι «μεγάλες πολιτικές και γεωπολιτικές αποφάσεις» των ισχυρών ανά την υφήλιο. Όμως για σκεφτείτε το λίγο πιο απλοϊκά, αφού ανάμεσα στον ορυμαγδό έντονων συναισθημάτων οι οικογένειες χιλιάδων προσφύγων προσπαθούν να μας στείλουν ένα απεγνωσμένο μήνυμα:
«Για να βάλει κανείς τα παιδιά του σε μια βάρκα, θα πρέπει τα νερά να είναι πιο ασφαλή από τα εδάφη που κατοικούσε».
Σκεφτείτε την απόγνωση για το τι ζουν στην πατρίδα τους. Θα πρέπει να το καταλάβουμε όλοι αυτό. Δεν είναι και τίποτα δύσκολο να το καταλάβουμε. Μπορεί όλοι να έχουμε ανθρώπινη μορφή, αλλά θα πρέπει να έχουμε και όλοι ανθρώπινο περιεχόμενο.
Όσο για το λογοπαίγνιο που βρήκαν ορισμένοι «σικ» για να ξεμπερδεύουν με το δράμα της προσφυγιάς σε όλο το Αιγαίο, το σπιντάτο «το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του», να τους θυμίσουμε απλά μία παλιά ελληνική παράδοση, άγραφο κώδικα τιμής και ηθικής για το πένθος στη θάλασσα. Οι οικογένειες των ναυτικών που έχαναν τον άνθρωπό τους σε κάποιο ναυάγιο - και το πτώμα δεν βρισκόταν - δεν έτρωγαν ξανά ψάρι στη ζωή τους. Το λόγο τον καταλαβαίνετε.
Νομίζω πως ισχύει και σήμερα στα νησιά μας που έχουν παράδοση στη ναυτιλία και αυτό δείχνει και το ανθρώπινο περιεχόμενο των κατοίκων του ελληνικού αρχιπελάγους.
Γ.Σ.
