Στις προεκλογικές περιόδους οι εντάσεις, οι υπερβολές, ακόμη και τα "πέτσινα" αποτελούν συνήθη πρακτική, και όχι µόνο στην Ελλάδα. Άλλωστε μετά την απομάκρυνση εκ της κάλπης - παντού στον κόσμο - ουδέν λάθος αναγνωρίζεται.
Στην προκειμένη περίπτωση, ωστόσο, ήδη πριν στηθούν οι κάλπες, το τρίτο μνημόνιο αποτελεί τον κοινό πολιτικό παρονομαστή ο οποίος "κούρεψε" τις όποιες ιδεολογικές διαφοροποιήσεις μεταξύ των κομμάτων που το ψήφισαν και ειδικά αυτών (ΣΥΡΙΖΑ-Ν.?.) που διεκδικούν τη νίκη πρωτίστως στις 20 Σεπτεμβρίου .
Θα μπορούσε, µε άλλα λόγια, να υποστηρίξει κάποιος ότι οι δύο μεγαλύτερες - αυτήν την περίοδο - πολιτικές δυνάμεις της χώρας με την ψήφιση του τρίτου μνημονίου έχουν ήδη αποδείξει ότι συμφωνούν και μάλιστα με υπογραφή , όχι µόνο για την πορεία που θα ακολουθήσει η χώρα, αλλά και για τον τρόπο µε τον οποίο θα υλοποιηθεί αυτή η πορεία εξόδου από το βάλτο της καταστροφής προς τις λεωφόρους της ανάπτυξης...
Άρα, μεταξύ τους εκλείπει πλέον το βασικό αντιθετικό δίπολο "μνημόνιο-αντιμνημόνιο".
Από τη στιγμή, λοιπόν, που "Αριστερά" και "Δεξιά" συνωστίζονται και αναζητούν ισορροπίες και ψήφους στις ολισθηρές πρόνοιες του τρίτου μνημονίου, είναι αναμενόμενες οι μεταξύ τους εντάσεις και ο εκνευρισμός, καθώς το µόνο που μένει να αποδείξουν στους ψηφοφόρους που αναζητούν είναι η ικανότητά τους να το εφαρμόσουν µε τις λιγότερες δυνατές συνέπειες.
Ποιος είναι, λοιπόν, ο ικανότερος να υλοποιήσει µια ακόμη λεόντειο συμφωνία; Ο Τσίπρας ή ο Μεϊμαράκης; Η "Αριστερά" που ωρίμασε ή η "?εξιά" που δεν ξεχνά τα λαϊκά της χαρακτηριστικά;
Καθώς το πολιτικό-ιδεολογικό περιεχόμενο μιας αντιπαράθεσης, μεταξύ "Αριστεράς" και "?εξιάς" στην προκειμένη περίπτωση, έχει εξαφανιστεί, δε θα πρέπει να αποκλείσουμε ότι, παρά την κλιμάκωση των φραστικών εντάσεων και των λεκτικών υπερβολών, στο τέλος της εξπρές προεκλογικής κούρσας, μετά το αποτέλεσμα των εκλογών, η "ιστορική συνύπαρξη" ή ο αποκαλούμενος και "μεγάλος συνασπισμός" (τελικά από εδώ το έχουμε από εκεί το έχουμε έστω και με χρονοκαθυστέρηση το γερμανικό πολιτικό μοντέλο ξεπατικώνουμε) να αποτελεί µια πολύ πιθανή εκδοχή. Μια εκδοχή η οποία μάλιστα εξ αντικειμένου μπορεί να γίνει αναγκαστική, καθώς η πιθανότητα επαναληπτικών εκλογών είναι ανύπαρκτη με τις προθεσμίες να τρέχουν και όλα τα μέτωπα ανοιχτά.
Σε μια τέτοια περίπτωση είναι προφανές ότι το πολιτικό σύστημα της χώρας εξάντλησε τα όριά του και η επιβίωση και αναπαραγωγή του θα εξαρτηθεί µόνο από το αν η εφαρμογή του τρίτου μνημονίου θα πετύχει να βγάλει τη χώρα από το βούρκο. Σε διαφορετική περίπτωση...
Γ.Σ.
