default-image

Η Νέα Δημοκρατία στη νέα εποχή

Απόψεις
Η Νέα Δημοκρατία στη νέα εποχή

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Πριν λίγα χρόνια, όταν ξεκινούσε στη χώρα μας η "εποχή των μνημονίων", μια εποχή με πολύ... αίμα, δάκρυα κι ιδρώτα, αλλά και λίγα χρήματα (αντίθετα με τα χρόνια που προηγήθηκαν, την "εποχή της αφθονίας"), το πολιτικό σύστημα της Ελλάδας ήταν απλό - όπως ακριβώς των υπόλοιπων ευρωπαϊκών χωρών: δύο μεγάλα κόμματα, ένα κεντροδεξιό και ένα κεντροαριστερό, με ελάχιστες (και εξαιρετικά δυσδιάκριτες) διαφορές κι αυτές σε ήσσονος σημασίας ζητήματα, τα οποία εναλλάσσονταν στην εξουσία, συμβιώνοντας σε μια σχέση ισορροπίας μάλλον, παρά αντιπαράθεσης.

Του Γιώργου Ψαρουλάκη

Όταν ξεκίνησε το... πανηγύρι, οι προβλέψεις ήθελαν το πολιτικό σύστημα της χώρας να αλλάζει άρδην. Και αυτό ακριβώς έγινε. Οι δύο "παίκτες" υπέστησαν καθίζηση - ο ένας μάλιστα κοντεύει να εξαφανιστεί από τον πολιτικό χάρτη. Για το ΠΑΣΟΚ, ο λόγος. Η Νέα Δημοκρατία υπέστη απώλειες, αλλά επί του παρόντος έχει κατορθώσει να διασωθεί και προσπαθεί να βρει την ταυτότητά της μέσα στο νέο και συνεχώς εξελισσόμενο πολιτικό σκηνικό, προκειμένου να επιστρέψει στην εξουσία.

Παρακάτω θα δούμε τι ακριβώς γίνεται σήμερα με τη Νέα Δημοκρατία, ποιες ήταν οι "πληγές" που άφησε ανοιχτές η περίοδος Σαμαρά, πώς αντιμετωπίζεται η κληρονομιά της "δεξιάς παράταξης" και με ποιον τρόπο θα πολιτευτεί στη συνέχεια - εκκινώντας από τις εκλογές της 20ής Σεπτέμβρη.

Η μεταβατική περίοδος

Να ξεκαθαρίσουμε - ανοίγοντας μια παρένθεση - εξαρχής κάτι: η Νέα Δημοκρατία είναι το παραδοσιακό δεξιό κόμμα της Ελλάδας. Το κόμμα που εκφράζει την αστική τάξη της χώρας. Το ΠΑΣΟΚ για πολλά χρόνια - για δεκαετίες - έπαιζε αυτόν το ρόλο, αλλά ουδέποτε έγινε αποδεκτό από το σύνολο της αστικής τάξης ως "το δικό της κόμμα", ως "σαρξ εκ της σαρκός της". Διότι δεν ήταν σαρξ εκ της σαρκός της αστικής τάξης, παρότι - επαναλαμβάνω - έπαιζε αυτόν το ρόλο και μάλιστα τον έπαιζε πολύ καλύτερα και αποτελεσματικότερα από την ίδια τη Ν.Δ.

Αυτός είναι ίσως και ο κύριος λόγος που - σε αντίθεση με το ΠΑΣΟΚ - η Νέα Δημοκρατία δεν "εξαϋλώθηκε" συνεπεία της εφαρμογής μνημονίων. H καθεαυτή αστική τάξη μπορεί να είναι μικρή, αλλά η επιρροή της στην κοινωνία, αμέσως ή εμμέσως, είναι πολύ μεγαλύτερη, ενώ υπάρχουν και τα παραδοσιακά συντηρητικά στρώματα της κοινωνίας, που επίσης τροφοδοτούν τη δεξαμενή ψηφοφόρων των δεξιών κομμάτων και ειδικότερα της Ν.Δ.

Αντίθετα, το ΠΑΣΟΚ ξεκίνησε δίχως σαφείς ταξικές αναφορές (παρά τον τύποις "αριστερό" λόγο του) και στην πορεία έγινε εκπρόσωπος των "wannabe" τάξεων, των μικροαστών, των μεσοαστών, των "ανερχόμενων" και άλλων, που ήταν εκείνοι που επλήγησαν περισσότερο από το καθεστώς των μνημονίων μετά τους μισθωτούς (οι μισθωτοί κυριολεκτικά... συνετρίβησαν).

Κλείνουμε την (απαραίτητη) παρένθεση και συνεχίζουμε: η Ν.Δ. ως εκπρόσωπος της αστικής τάξης αναγκάστηκε να "ανοίξει" την ιδεολογία και πρακτική της, προκειμένου να καταστεί ελκυστική και στα στρώματα που ελκύονταν περισσότερο από το ΠΑΣΟΚ. Η "κεντρώα" πολιτική του Κ. Καραμανλή, του μόνου ηγέτη της Ν.Δ. μετά το θείο του, Κων/νο Καραμανλή, που κατόρθωσε να κερδίσει δύο εκλογικές αναμετρήσεις, ήταν μια σαφής απόδειξη αυτής της "στροφής" της Ν.Δ.

Ωστόσο, στη συνέχεια προέκυψε η εποχή των μνημονίων, που απαιτούσε μια νέα πολιτική από τα κόμματα που εξυπηρετούν τα συμφέροντα της αστικής τάξης. Και η Ν.Δ. προσαρμόστηκε, μετά βεβαίως το σύντομο "αντιμνημονιακό διάλειμμα". Και όχι μόνο προσαρμόστηκε, αλλά έγινε ο μεγαλύτερος υποστηρικτής των μνημονίων και το κόμμα που θεωρεί λίγο ή πολύ "απαραίτητα" αυτά που γίνονται, προκειμένου να "ορθοποδήσει η Ελλάδα".

Αυτή η στροφή σηματοδοτεί και την "ιδεολογική στροφή" της Νέας Δημοκρατίας. Η οποία αρχικά πορεύτηκε ως τυπικό κόμμα της λαϊκής Δεξιάς (με τον Κ. Καραμανλή τον πρεσβύτερο), συνέχισε στο δρόμο αυτό με κάποιες "ενέσεις φιλελευθερισμού" στην εποχή του Αβέρωφ, όταν και υιοθέτησε το "ριζοσπαστικό φιλελευθερισμό", πέρασε ουσιαστικά στο νεοφιλελευθερισμό στην εποχή του Κ. Μητσοτάκη (ο οποίος ήταν και ο πρώτος Έλληνας πολιτικός που "τόλμησε" να φέρει το θατσερισμό στην Ελλάδα και το πλήρωσε με την εξαιρετικά σύντομη παρουσία του στον πρωθυπουργικό θώκο - η ειρωνεία της υπόθεσης είναι ότι τον έριξε με ιδιαίτερα προκλητικό τρόπο ο άνθρωπος που 20 χρόνια μετά θα εφάρμοζε τις σκληρότερες νεοφιλελεύθερες πολιτικές, ο Αντώνης Σαμαράς). Στη συνέχεια η Ν.Δ. σταδιακά άρχισε να μιμείται την πολιτική του ΠΑΣΟΚ, με αποκορύφωμα την εποχή του Κ. Καραμανλή του νεότερου, που πολιτεύτηκε ως... άλλος Ανδρέας Παπανδρέου.

Στη χώρα μας επαναλήφθηκε αυτό που έγινε σε όλες σχεδόν τις χώρες της Ευρώπης: αυτό που δεν μπορούσε να κάνει η Δεξιά (βλ. την παντελή αποτυχία του Κ. Μητσοτάκη) ανέλαβε να το υλοποιήσει η Κεντροαριστερά. Το "εκσυγχρονιστικό" ΠΑΣΟΚ του Κ. Σημίτη ήταν πολύ περισσότερο "νεοφιλελεύθερο" από τη Ν.Δ. όχι μόνο του Κ. Καραμανλή του νεότερου, αλλά και οποιαδήποτε άλλη, με την εξαίρεση του Κ. Μητσοτάκη. Η κυβέρνηση Σημίτη ανέλαβε να περάσει τα πρώτα νεοφιλελεύθερα μέτρα στην αγορά εργασίας και την οικονομία γενικότερα, αλλά ουδέποτε έφτασε λ.χ. στο επίπεδο που έφτασε το SPD στη Γερμανία επί Σρέντερ, όταν εφαρμόστηκε η πιο νεοφιλελεύθερη πολιτική ατζέντα που είδαμε ποτέ στην Ευρώπη, η λεγόμενη "Ατζέντα 2010".

Σε κάθε περίπτωση, η Ν.Δ. ουδέποτε χάραξε πολιτική βάσει της ιδεολογίας της, όπως άλλωστε και το ΠΑΣΟΚ. Η ιδεολογία υπήρχε απλώς ως η διαχωριστική γραμμή με το θεωρητικά "αντίπαλο δέος" και ως οδηγός σε κάποια δευτερεύοντα ζητήματα.

Στην οικονομία, η πολιτική ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. δεν είχε ουσιώδεις διαφορές. Το ότι το ΠΑΣΟΚ έκανε αυτό ακριβώς που (θα) έκανε και η Ν.Δ. και το έκανε καλύτερα από τη Ν.Δ. ήταν και η αιτία που από το 1981 έως το 2004 η Ν.Δ. κυβέρνησε μόλις 3 χρόνια σκάρτα.

Στην εποχή των μνημονίων

Η επιβολή του πρώτου μνημονίου βρήκε τη Ν.Δ. στα έδρανα της αντιπολίτευσης να προσπαθεί να συνέλθει από τη μεγαλύτερη (μέχρι τότε) ήττα της ιστορίας της, όταν το ΠΑΣΟΚ του Γ. Παπανδρέου με σύνθημα "λεφτά υπάρχουν" σάρωσε τις εκλογές του 2009. Ήταν η δύση της εποχής της αφθονίας, αλλά λίγοι το είχαν αντιληφθεί τότε.

Ο Αντώνης Σαμαράς, που είχε κατορθώσει - παρότι θεωρούνταν αουτσάιντερ - να κερδίσει την Ντόρα Μπακογιάννη στην εσωκομματική αντιπαράθεση, αφού μπόρεσε να εξασφαλίσει την υποστήριξη των "καραμανλικών" καπετανάτων, ξεκίνησε... αντιμνημονιακός. Παρά τους στενούς του δεσμούς με τα άλλα κόμματα-εκπρόσωπους της αστικής τάξης ανά την Ευρώπη, ο τότε πρόεδρος της Ν.Δ. προέκρινε τη διαφοροποίηση από το ΠΑΣΟΚ, ακόμη και αν η πολιτική που εφάρμοζε τότε το ΠΑΣΟΚ ήταν απαίτηση της αστικής τάξης, της Ελλάδας και της Ε.Ε. γενικότερα.

Βεβαίως, όλοι αντιλαμβάνονταν ότι η όποια διαφοροποίηση της Ν.Δ. ήταν επιδερμική και καθαρά τακτικιστική και όταν θα χρειαζόταν ο Αντώνης Σαμαράς θα αναλάμβανε τη σκυτάλη από τον Γιώργο Παπανδρέου στην εφαρμογή των μνημονίων. Όπερ και εγένετο. Μετά από τις απίστευτες (σε επίπεδο αποτελεσμάτων) εκλογές του Μαΐου του 2012, όταν η δυναμική του κινήματος των πλατειών βρήκε την εκλογική της έκφραση (με τη ραγδαία άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ και την είσοδο στη Βουλή των ΑΝ.ΕΛ. και της Χρυσής Αυγής) και αφού ο Αντώνης Σαμαράς είχε κάνει τη "στροφή" του, υποστηρίζοντας την κυβέρνηση Παπαδήμου, η Ν.Δ. αποτέλεσε την επόμενη πρόταση για την εφαρμογή των μνημονίων, αφού το ΠΑΣΟΚ είχε πλέον απαξιωθεί δραματικά. Χρειάστηκε τη βοήθεια του συρρικνωμένου ΠΑΣΟΚ αλλά και της ΔΗΜ.ΑΡ., του κόμματος που δημιουργήθηκε για εκείνους τους τέως ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ που επιθυμούσαν μια "ευρωπαϊκή Αριστερά" και όχι τους "επικίνδυνους ριζοσπάστες" του ΣΥΡΙΖΑ.

Και ο Αντώνης Σαμαράς ανέλαβε να επικυρώσει και να εφαρμόσει το δεύτερο μνημόνιο. Για την ακρίβεια, παρέμεινε στη "μνημονιακή νομιμότητα" λίγο παραπάνω από ενάμιση χρόνο.  

Αλλαγή πλεύσης

Στη συνέχεια και ενόψει των ευρωεκλογών, προσπαθώντας να ανασχέσει την πτωτική του πορεία και την ανοδική πορεία του ΣΥΡΙΖΑ, άρχισε... παιχνίδι καθυστερήσεων. Η ηχηρή ήττα της Ν.Δ. στις ευρωεκλογές έκανε τον Αντώνη Σαμαρά να αποφασίσει τις επόμενες κινήσεις του: ανασχηματισμός προς το "λαϊκιστικότερο", εξοβελισμός των νεοφιλελεύθερων υπουργών και αντικατάστασή τους με πιο "λαϊκούς" και των "αντιτηλεοπτικών" με πιο "παραθυράτους", παύση των μνημονιακών υποχρεώσεων, αναστολή των διαπραγματεύσεων για την αξιολόγηση - και όλα αυτά με στόχο την εφαρμογή του σεναρίου της "αριστερής παρένθεσης".

Ο Α. Σαμαράς γνώριζε ότι, όποτε κι αν γίνουν οι εκλογές, ο ΣΥΡΙΖΑ θα τις κερδίσει και αυτό που μπορούσε να κάνει ήταν να εξασφαλίσει αφενός ότι η Ν.Δ. θα συγκρατήσει τις δυνάμεις της (πράγμα που πέτυχε με στοχευμένες κινήσεις - αυτές που αναφέραμε παραπάνω, καθώς και τη στήριξη κατηγοριών παραδοσιακά συντηρητικών, όπως οι ένστολοι κ.λπ.) και αφετέρου ότι η κυβέρνηση που θα σχημάτιζε ο Αλέξης Τσίπρας θα αποτύγχανε στην αποστολή της.

Το γεγονός ότι από τα κρατικά ταμεία θα λείπανε τα 7,5 δισ. που έκανε να λαμβάνει το 2014 (από τον Οκτώβρη τα 6 δισ., μάλιστα) η χώρα μας, εφόσον ολοκληρώνονταν οι δύο αξιολογήσεις του προγράμματος (αυτή του Σεπτεμβρίου και η τελική του Δεκεμβρίου), δυσκόλευε ακόμη περισσότερο τη νέα κυβέρνηση, που θα έπρεπε να στεγνώσει τα ταμεία για να πληρώσει τις δόσεις του α' εξαμήνου.

Παράλληλα δε δίστασε να "επιταχύνει" τις διαδικασίες για την εκλογή του ΠτΔ, προκειμένου να αποφύγει να "κλείσει" την τελευταία αξιολόγηση του προγράμματος στήριξης και τη - μοιραία - υπογραφή του τρίτου μνημονίου. Μέχρις ενός σημείου, οι κινήσεις αυτές "βγήκαν" στον Αντώνη Σαμαρά: το ποσοστό της Ν.Δ. στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου ήταν σχεδόν ίδιο (μείον 2%) με αυτό των εκλογών του 2012 και η κυβέρνηση Τσίπρα ξεκίνησε τη θητεία της σε ένα πραγματικό ναρκοπέδιο, με πιεστικές προθεσμίες και τεράστια ανοιχτά ζητήματα.

Το βασικό αφήγημα της Ν.Δ.

Εδώ να επισημάνουμε κάτι ιδιαίτερα σημαντικό: Η Νέα Δημοκρατία στις επαναληπτικές εκλογές του 2012, αλλά και στις δύο αναμετρήσεις που ακολούθησαν (και σε κάποιο βαθμό και στο δημοψήφισμα) πορεύτηκε με βασικό πολιτικό αφήγημα το "σενάριο του Γκοτζίλα": ουσιαστικά αυτό που έλεγε στους ψηφοφόρους ήταν «ψηφίστε εμάς, γιατί σε διαφορετική περίπτωση θα έλθει ο ΣΥΡΙΖΑ και θα βγάλει τη χώρα από το ευρώ». Αυτή η "γραμμή" υπερίσχυσε κατά κράτος αυτής του "success story", που ήταν το δεύτερο αφήγημα έως και λίγο καιρό πριν τις ευρωεκλογές - όταν διαπιστώθηκε ότι οι ψηφοφόροι ελάχιστα εκτιμούσαν τους βελτιωμένους οικονομικούς δείκτες, αφού την ίδια ώρα η οικονομική τους κατάσταση καθημερινά χειροτέρευε.

Ήταν χαρακτηριστικό του τρόπου με τον οποίο πορεύτηκε ο Αντώνης Σαμαράς, που ως κυβέρνηση - μια και στο μεγαλύτερο μέρος της κοινής γνώμης η υπεράσπιση της πολιτικής των μνημονίων δε θα έβρισκε πρόσφορο έδαφος - κινήθηκε ως... αντιπολίτευση στην αξιωματική αντιπολίτευση. Η τακτική αυτή σαφώς και έφερε κέρδη για τη Ν.Δ., καθώς ειδικά στις εκλογές του Ιανουαρίου συσπείρωσε όσους θεωρούσαν ότι "είχαν κάτι να χάσουν" από τυχόν "ανατροπές" που θα έφερνε ο ΣΥΡΙΖΑ, παρότι ο τελευταίος σε όλους τους τόνους διακήρυττε (και τουλάχιστον σε αυτό - και μόνο - στάθηκε συνεπής) ότι δε σκοπεύει να βγάλει την Ελλάδα από το ευρώ.

Πού βρίσκεται σήμερα

Ωστόσο, στη συνέχεια η Ν.Δ. έχασε πολύ έδαφος, εξαιτίας της πολιτικής εντυπωσιασμού της κυβέρνησης Τσίπρα - με τη "σκληρή διαπραγμάτευση" να κρατά πέντε ατέλειωτους μήνες και... να εκτοξεύει τη δημοτικότητα του Τσίπρα στο ζενίθ - κάτι που έγινε ολοφάνερο με την πλήρη και κατά κράτος ήττα του "μνημονιακού μπλοκ" (του οποίου ηγείτο η Ν.Δ.) στο οπερετικό δημοψήφισμα που προκήρυξε ο Αλέξης Τσίπρας. Το συντριπτικό "όχι" στο δημοψήφισμα το χρεώθηκε και ο Αντώνης Σαμαράς, που έσπευσε να παραιτηθεί, δίνοντας τη θέση του στον "προσωρινό" Βαγγέλη Μεϊμαράκη.

Μάλιστα η Ν.Δ. αποφάσισε στη συνέχεια να πορευτεί για τους επόμενους μήνες με τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη και να μην προχωρήσει άμεσα στις διαδικασίες εκλογής αρχηγού. Η απόφαση αυτή έχει να κάνει με διάφορους λόγους. Ο πρώτος εξ αυτών - και μάλλον ο βασικότερος - ήταν ακριβώς το ότι ήταν γνωστό (και αναμενόμενο) ότι θα είχαμε εκλογές μέσα στο 2015 και δη αρκετά νωρίς. Εκλογές στις οποίες η Νέα Δημοκρατία πάει με πολλά προβλήματα και κυριότερο εκ των οποίων είναι ότι το βασικό της πολιτικό αφήγημα και κύριο "όπλο" της ενάντια στο ΣΥΡΙΖΑ - τα "σενάρια του Γκοτζίλα", που γράφαμε παραπάνω - έχει αφοπλιστεί και είναι παντελώς άχρηστο: παρά τις παλινωδίες και τις αλλεπάλληλες αλλαγές κατεύθυνσης, η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα επέλεξε (όπως αναμενόταν) την παραμονή στο ευρώ "πάση θυσία", ακολουθώντας ακριβώς... το δρόμο (και) της Ν.Δ.!

Με αυτό το δεδομένο, η Ν.Δ. περίμενε εκλογική ήττα, παρότι η τεράστια "κωλοτούμπα" της κυβέρνησης Τσίπρα είναι αναμενόμενο ότι θα φέρει μεγάλες απώλειες στο κυβερνητικό στρατόπεδο. Απώλειες που όμως αναμένεται να καλυφθούν κατά ένα (μικρό, μάλλον) μέρος από εκείνους τους κεντροαριστερούς που πλέον δεν έχουν λόγο να μην ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ: όπως φάνηκε όντως δε σκοπεύει να βγάλει την Ελλάδα από το ευρώ.

Αυτό είναι το ένα "ζητηματάκι" που κράτησε τον "προσωρινό" Βαγγέλη Μεϊμαράκη στην προεδρία της Ν.Δ. Το άλλο είναι ότι τα "καπετανάτα" του κόμματος δεν μπορούσαν να συμφωνήσουν σε αρχηγό. Κάθε καπετανάτο προέκρινε το δικό του υποψήφιο και μάλιστα ορισμένα... προέκριναν δύο και τρεις υποψηφίους! Μετρήστε υποψήφιους αρχηγούς: Κυριάκος Μητσοτάκης, Νίκος Δένδιας, Ντόρα Μπακογιάννη, Μάκης Βορίδης, Όλγα Κεφαλογιάννη, κάποιοι έβαζαν μπροστά τον Μανόλη Κεφαλογιάννη, κάποιοι προσπαθούν να πείσουν τον Δημήτρη Αβραμόπουλο να ηγηθεί, κάποιοι ήλπιζαν ότι θα επανακάμψει ο Κώστας Καραμανλής - καθώς και οι νεότεροι και φερέλπιδες (που προκρίνονταν από εκείνους που ήθελαν να σηματοδοτήσει η ΝΔ μια πλήρη αλλαγή πορείας) υιός Μπακογιάννη και Τζιτζικώστας. Ορισμένοι μιλούσαν ακόμη και για τον... Άδωνι Γεωργιάδη.

Βεβαίως, ανεξαρτήτως του πώς θα πάνε τα πράγματα, κάποια στιγμή στη Νέα Δημοκρατία θα αρχίσει να ξεκαθαρίζει η κατάσταση. Πολλά εξαρτώνται από το εκλογικό αποτέλεσμα. Οι δημοσκοπήσεις αυτήν τη στιγμή θέλουν το ΣΥΡΙΖΑ να διατηρεί ένα μικρό (κατά μέσο όρο 3%) προβάδισμα έναντι της Ν.Δ., αλλά και τα δύο κόμματα να κινούνται πολύ κάτω από τα ποσοστά που πήραν το Φεβρουάριο (ιδιαίτερα ο ΣΥΡΙΖΑ).

Μπροστά στις εκλογές: Το μέλλον της Κεντροδεξιάς

Η Ν.Δ. δεν έχει καταφέρει μέχρι αυτή τη στιγμή να εκμεταλλευτεί τις απώλειες του ΣΥΡΙΖΑ και την εξαιρετικά μειωμένη (ένεκα... κωλοτούμπας) δυναμική του, ακριβώς διότι αυτήν τη στιγμή δεν έχει κυρίαρχο πολιτικό αφήγημα. Η γραμμή είναι "ψηφίστε εμάς γιατί οι του ΣΥΡΙΖΑ αποδείχτηκαν αναξιόπιστοι" και σαφώς σε ένα τμήμα του πληθυσμού θα βρει ανταπόκριση. Ωστόσο, όχι τόσο μεγάλη ώστε να ανατρέψει τη δεδομένη κατάσταση.

Εφόσον η Ν.Δ. θέλει να διεκδικήσει την πρωτιά σε αυτές τις εκλογές και να κάνει κυβέρνηση συνεργασίας με τους δικούς της όρους (μια και σενάρια αυτοδυναμίας - ένθεν κακείθεν - δεν παίζουν) θα πρέπει να βρει ένα νέο, πειστικό πολιτικό αφήγημα.

Επί του παρόντος δεν το έχει βρει και προσπαθεί να πορευτεί βασιζόμενη αποκλειστικά στις αδυναμίες του αντιπάλου, οι οποίες είναι πολλές και μεγάλες, αλλά... οι περισσότερες είναι και αδυναμίες της Ν.Δ.: ο ΣΥΡΙΖΑ ψήφισε μνημόνιο, αλλά η Ν.Δ... έχει ψηφίσει δύο μνημόνια (και αυτό του ΣΥΡΙΖΑ). Ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε τεράστια λάθη στην οικονομική πολιτική, αλλά... η Ν.Δ. δε φάνηκε να έκανε κάτι καλύτερο την προηγούμενη διετία. Το μόνο ζήτημα στο οποίο σαφώς υπερτερεί η Ν.Δ. είναι η αξιοπιστία της, αλλά... αυτό δε φτάνει. Επίσης, ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης είναι "λαϊκός" και "προσιτός", αλλά ως αντίπαλο δέος του χαρισματικού Αλέξη Τσίπρα δεν πείθει, οπότε και στο θέμα της σύγκρισης των δύο αρχηγών η Ν.Δ. υστερεί.

Βεβαίως, ακόμη και αν η Ν.Δ. χάσει στις εκλογές, δεν αποκλείεται καθόλου να είναι συμμέτοχος στην επόμενη κυβέρνηση. Εφόσον ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πρώτο κόμμα, ίσως τελικώς αναγκαστεί να πάει στο "μεγάλο συνασπισμό" για να εφαρμόσει το τρίτο μνημόνιο. Δε νομίζω αυτό να βολεύει τη Ν.Δ., που, ωστόσο, αν κληθεί να συνεργαστεί, θα το κάνει - άλλωστε θα μοιραστεί έτσι κι αλλιώς τη φθορά του τρίτου μνημονίου, αφού δεν είναι δυνατό να κάνει "αντιμνημονιακή" αντιπολίτευση και θα ψηφίζει όλους τους εφαρμοστικούς και τα μέτρα, ακόμη και αν δε βρίσκεται στα κυβερνητικά έδρανα.

Σε κάθε περίπτωση, το μέλλον της κεντροδεξιάς παράταξης προβλέπεται με πολλά σκαμπανεβάσματα και είναι καλό γι' αυτή να βρει γρήγορα τον επόμενο (μόνιμο) καπετάνιο της. Γιατί οι φουρτούνες... θα είναι πολλές.

ΤΑ ΝΕΑ του neakriti.gr στο Google News