Ξέρω πως τα παιδιά που νοσούν από καρκίνο θα μου πουν με τη γνωστή πονηριά στο μάτι «μα, κυρία Ανδριανή, δεν το λέμε έτσι! Δε λέμε παιδικό καρκίνο. Λέμε καρκίνο στην παιδική ηλικία».
Σωστά. Να τα λέμε τα πράγματα με το όνομά τους για να ξέρουμε και με ποιον έχουμε να κάνουμε! Οπότε θα το πάρω πάλι από την αρχή. Ο μπαμπάς Γιάννης νίκησε τον καρκίνο της παιδικής ηλικίας!
Μα, θα μου πείτε, ποιος είναι αυτός ο μπαμπάς Γιάννης; Είναι νομπελίστας επιστήμονας; Όχι, είναι ο Γιάννης, ο μπαμπάς της Νεφέλης. Συναντήθηκε πρώτη φορά με τον καρκίνο το 2013. Τότε στις 3 Ιουλίου, η μικρή του Νεφέλη διαγνώστηκε με Οξεία Λεμφοβλαστική Λευχαιμία. Φαντάζομαι ότι την ίδια στιγμή ένα τρένο με ταχύτητα πυραύλου πέρασε από πάνω του. Ξέρετε, όμως, κάτι; Συνέβη κάτι μαγικό! Δεν τον ισοπέδωσε, αλλά του έδωσε super δυνάμεις. Σηκώθηκε στα πόδια του, σήκωσε και τη μαμά Μένια, που και αυτή ήταν ακόμη ζαλισμένη από το τρομακτικό νέο.
Η Νεφέλη ήταν μόλις 3 ετών. Είχε να δώσει μια μάχη με έναν άγνωστο εχθρό. Ο Γιάννης και η Μένια έπρεπε να μάθουν τα πάντα γύρω από τον καρκίνο. Να εξοικειωθούν με τους όρους, τις θεραπείες, τις εξετάσεις, τα νοσοκομεία.
«Εξοικειωθήκαμε με τις μεταγγίσεις αίματος και αιμοπεταλίων, μάθαμε για τις τεράστιες ανάγκες που υπάρχουν και για τα δύο, μπήκαν στη ζωή μας οι ενδοραχιαίες και τα μυελογράμματα, ενημερωθήκαμε για τη μεταμόσχευση μυελού των οστών, τις τεράστιες ανάγκες που υπάρχουν για εθελοντές δότες - αφού το 90% των αναγκών καλύπτονται από το εξωτερικό - και συνειδητοποιήσαμε πώς είναι να ζει το παιδί σου (και μαζί κι εσύ) με τον καρκίνο».
«Όταν βρεθείς στο "σημείο μηδέν", δύο πράγματα είναι πιθανότερο να συμβούν: ή απελπίζεσαι και καταρρέεις ή στέκεσαι στα πόδια σου, μαζεύεις τις δυνάμεις σου και πολεμάς! Και αν δείτε τη δύναμη των παιδιών που δίνουν αυτήν τη μάχη, τότε θα συμφωνήσετε με την επιλογή που κάναμε κι εμείς: δεν έχεις δικαίωμα να καταρρεύσεις, οφείλεις να πολεμήσεις και μπορείς να νικήσεις»!
Το σημείο μηδέν ήταν για τους δύο αυτούς δυνατούς και θαρραλέους γονείς και η αφετηρία να δημιουργήσουν το karkinaki.gr. To πρώτο ελληνικό site για τον καρκίνο στην παιδική και εφηβική ηλικία. Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά στη συνέντευξη που παραχώρησε στο dadsrules.gr ο Γιάννης, η άγνοια και η αδιαφορία είναι δύο πολύ δυνατοί εχθροί του καρκίνου. Γι' αυτό, λοιπόν, το λόγο έφτιαξαν το site. Αφενός για να παρέχουν ενημέρωση και αφετέρου για να φέρουν κοντά ανθρώπους που αντιμετωπίζουν κοινά προβλήματα.
Η μάχη με τον καρκίνο είναι ένα πολύ σκληρό μάθημα ζωής. Για τον Γιάννη ήταν η ευκαιρία να γνωρίσει από κοντά και να ζήσει μέσα στους θαλάμους των νοσοκομείων ανθρώπους που αγωνίζονται για τη ζωή των παιδιών τους με αξιοπρέπεια και το κεφάλι ψηλά.
Μη σας κάνει εντύπωση που δεν έχω αναφερθεί παρά ελάχιστα στη Νεφέλη. Το σώμα το δικό της έδινε τη μάχη. Η καρδούλα της μόνο ξέρει πόσο φοβήθηκε, πόσο πόνεσε και πόσο δυνάμωσε τελικά.
Αλλά είπα να σταθώ στους μεγάλους της οικογένειας, τον Γιάννη Λιάρο και τη Μένια Κουκουγιάννη, που έδωσαν στα παιδιά τους το καλύτερο δυνατό παράδειγμα για τη ζωή τους. Οι δυσκολίες δεν τους λύγισαν. Τους ένωσαν, τους δυνάμωσαν και συνέχισαν να παλεύουν χωρίς να λιγοψυχήσουν στιγμή.
Η Νεφέλη, δύο χρόνια μετά, νίκησε τον καρκίνο.
Ο Γιάννης γράφει στο blog του:
«3 Ιουλίου 2015
Σε λίγη ώρα θα ξυπνήσουμε τη Νεφέλη για να της δώσουμε το χάπι της χημειοθεραπείας της. Το τελευταίο! Πέρασαν δύο χρόνια - ούτε που ξέρω πώς. Ο μυελός της είναι καθαρός! Η θεραπεία ολοκληρώθηκε! Και τώρα;
Μέσα σε δύο χρόνια άλλαξε η ζωή μας για πάντα! Ο καρκίνος είναι μαύρος, άσχημος, σκληρός, αδυσώπητος. Ο καρκίνος σε ένα μικρό παιδί είναι όλα αυτά επί 10, επί 1.000. Είναι σκοτεινός, αλλά, αν κοιτάξεις καλά κι αν πολεμήσεις με όλες σου τις δυνάμεις, θα δεις μια ακτίνα με φως. Πολύ φως!
Επί δύο χρόνια ο καρκίνος της Νεφέλης με έμαθε πολλά: να είμαστε "ένα" με τη Μένια, να λέω κάθε μέρα στα παιδιά μου πόσο τα αγαπάω, να τα αγκαλιάζω και να τα φιλάω όσο πιο πολλές φορές μπορώ, να μετράω διαφορετικά τα "εύκολα" και τα "δύσκολα", να στέκομαι όρθιος, ακόμα κι όταν όλα τριγύρω δείχνουν να καταρρέουν.
Μου έμαθε πόση δύναμη έχουν μέσα τους τα παιδιά και πόση δύναμη έχω εγώ - δεν το πίστευα. Μου έμαθε τι σημαίνει αξιοπρέπεια - πραγματική, όχι η μουσαντένια στην οποία ασελγούν ασύστολα οι πολιτικοί καιροσκόποι. Αξιοπρέπεια που δε χρειάζεται να τη διατυμπανίζεις, μιλάει μόνη της, στα μάτια παιδιών και των γονιών τους που δίνουν μια μάχη συχνά άνιση, αλλά δεν παραιτούνται. Μου έμαθε ποια πράγματα είναι πραγματικά σημαντικά στη ζωή!».
«Θα προσεύχομαι να τη δω να μεγαλώνει, να γίνεται ένας καλός άνθρωπος. Να φτάσει σε μια ηλικία που θα μπορώ να της μιλήσω ακόμα περισσότερο γι' αυτό που πέρασε, για τη μάχη που δίνουν πάνω από 300 παιδιά κάθε χρόνο στην Ελλάδα και θα της πω ότι "ο καρκίνος παλεύεται, ρε γαμώτο! Παλεύεται και νικιέται! Και εσύ είσαι η απόδειξη!".
Και είμαι σίγουρος ότι, όπως η μητέρα της κι εγώ, θα κάνει σκοπό της ζωής της να μιλάει γι' αυτό, να σπάσει το ταμπού, να βοηθήσει όσο πιο πολλούς ανθρώπους μπορεί, όσο πιο πολλά παιδιά μπορεί.
Γιατί ο παιδικός καρκίνος νικιέται και εκείνη είναι η απόδειξη»!
