Πού θα πάει αυτό το... βιολί; Το ρέκβιεμ σε πολλές πράξεις, με τους μαέστρους να δίνουν ασυντόνιστα το ρυθμό στους μουσικούς, οι οποίοι εδώ και πέντε χρόνια (plus) παίζουν ενώπιον του αποσβολωμένου κοινού, δεν μπορεί φυσικά να συνεχιστεί εσαεί.
Του Σταύρου Μουντουφάρη
Η «λογική» του παραλόγου των ατελείωτων περικοπών στα πάντα και κατ' επέκταση στην ποιότητα ζωής σε πλήρη αναντιστοιχία με τις αυξήσεις στο κόστος ζωής, που δημιουργεί μια εκρηκτική εξίσωση, κάποια στιγμή θα φτάσει στο σημείο «μηδέν», πίσω από το οποίο βρίσκεται μια σφιχτόκλειστη πόρτα, χωρίς χαραμάδα ή κλειδαρότρυπα, που δεν επιτρέπει σε κανένα να δει τι κρύβεται πίσω.
Μπορεί μόνο να φανταστεί. Σκιές από αρχαία τέρατα που περιμένουν μέσα στο σκοτεινό τους τάφο να αφυπνιστούν, φαντάσματα από την πρόσφατη ή μακρινή ιστορία, που σέρνουν τη σκουριασμένη αλυσίδα τους στο πάτωμα, τρίζοντας με τρόπο που κάνει τις τρίχες να σηκώνονται ολόρθες, έχοντας απομυζήσει κάθε ικμάδα κουράγιου και υπομονής από τα θύματά τους, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε πολλές γωνιές της Ευρώπης, ως γνωστά ή άγνωστα μέρη, ή καλύτερα λογιστικές μονάδες που περνούν ως ποσοστά στις στατιστικές.
Βαμπίρ από κάποιο αρχαίο θρύλο της κεντρικής ή Βαλκανικής Ευρώπης, καταχανάδες, όπως τους λέμε εδώ στην Κρήτη, οι οποίοι συνεχίζουν να ρουφούν αίμα με τόκο, διαιωνίζοντας το είδος τους σε έναν φαύλο κύκλο ο οποίος δεν έχει τέλος, αλλά ανακυκλώνει τον ίδιο του τον εαυτό και με πολλά ονόματα και πρόσωπα. Αυτό το ρέκβιεμ, που συνεχίζει να ηχεί πένθιμα πάνω από φρεσκοσκαμμένους τάφους ή ήδη γεμάτους από πτώματα που έχουν σαπίσει, με τους ετοιμοθάνατους να γλείφουν τις κακοφορμισμένες πληγές τους, περιμένοντας τη σειρά τους στην ουρά, δεν μπορεί να συνεχιστεί για πολύ.
Η καταπόντιση κάθε ελπίδας, κάθε ονείρου, κάθε προοπτικής, η ισοπέδωση κάθε κινήτρου, η ματαιότητα των δανείων για να ξεπληρωθούν τα προηγούμενα και μέλλοντα δανεικά, η διαστροφή του θρήνου πάνω από όσα πέθαναν ή πρόκειται να πεθάνουν σαν αποδοχή του μοιραίου, μαθηματικά είναι αδύνατον να κρατήσουν για πολύ. Το να δει κανείς ξαφνικά τους μαέστρους να γυρίζουν το ρυθμό σε allegro φαντάζει μάλλον απίθανο σαν σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Να τους αντικρίσει ξαφνικά να μετατρέπουν το μουσικό άσμα «ηρωικό και πένθιμο» σε ωδή της χαράς, επίσης φαντάζει σαν παρανοϊκή σάτιρα.
Αυτό που μένει είναι μια απρόβλεπτη τροπή στο κονσέρτο, την οποία η ιστορία έχει διδάξει σε σκονισμένους, ξεχασμένους πια τόμους με πολλές σελίδες. Μόνο που ελάχιστοι πια μπαίνουν στον κόπο να περάσουν τις πύλες μιας βιβλιοθήκης, επιλέγοντας στον αντίποδα να «διαβάσουν» ένα ψηφιακό ανάγνωσμα ελαφρά τη καρδία, αποφεύγοντας να δουν κατάματα το μέλλον μέσα από το παρελθόν.
Γιατί δεν μπορείς να κοιτάζεις μπροστά αν πρώτα δε δεις πίσω. Και αυτό είναι το μεγαλύτερο έγκλημα όλων εκείνων που κρατούν τις τύχες μας στα χέρια τους, παίζοντας με τις κλωστές τις ζωές μας σαν μαριονέτες, σε ένα θέατρο σκιών.
Ο φόβος, η αγωνία, η κατάθλιψη, η ανασφάλεια, η μιζέρια, η ένδεια αποτυπώνονται σε κάθε μορφή «ζωής», όρος που μοιάζει πια χωρίς νόημα, όπως τόσα ακόμα. Αφού ζωή προϋποθέτει όνειρο, κίνητρο, προοπτική, αγώνα για κάτι καλύτερο, μέλλον, όραμα, φλόγα, ιδέες και μεγαλείο ψυχής. Όμως δεν έχει βρεθεί ακόμα ο πάτος στο βαρέλι. Γιατί ακόμα υπάρχει για όλους κάτι να χάσουν. Μόνο όταν χαθεί και αυτό, όταν δεν υπάρχει πια τίποτε άλλο να χαθεί, μπορούμε να μιλάμε με ιστορικούς όρους για το σημείο «μηδέν». Και αυτό - εκτός και αν συμβεί κάτι το συγκλονιστικό - είναι μπροστά. Μαζί με όλα τα άλλα που περιμένουν πίσω!
Σε όσους με ρωτούν τι «βλέπω» μπροστά, τους συμβουλεύω πια να ανοίξουν ένα βιβλίο Ιστορίας και τους ρωτάω αν πραγματικά θέλουν να μάθουν. Διαπιστώνοντας κατά κανόνα απέναντί μου ένα κενό βλέμμα σαν αγελάδας ή πάντα αγαπημένου χρυσόψαρου, χαμένου κάπου σε μια διάσταση του μάταιου. Και κοιτώντας γύρω, αυτό που βλέπω είναι μάτια θολά, μυαλά άδεια, σκέψεις στερεμένες σαν χωράφι που έχει ξεραθεί από τον ήλιο και την ανομβρία.
Αναζητώντας μια δυνατή φωνή, ένα ιδεολόγημα που θα προσφέρει απαντήσεις, αντικρίζω έναν Καιάδα με πολλά πτώματα στο απόκρημνο τέλος. Κάτι ακόμα πιο δραματικό, αφού ποτέ μα ποτέ τίποτε δεν άλλαξε χωρίς να υπάρχει ένα γερό θεωρητικό ιδεολογικό υπόβαθρο. Το οποίο βεβαίως δε στηρίζεται ούτε σε like, ούτε σε αναρτήσεις. Ούτε σε ψέματα ή υποσχέσεις. Και η ιστορία τρόμου απλά συνεχίζεται..!
