Μα την παράνοια μου δεν μπορώ να ξεφύγω από το ύφος και το στυλάκι , κάνοντας ένα καλοκαιρινό διάλλειμα από τις ραδιοφωνικές εκπομπές και τα δελτία, για να γεμίσω ''λέει'' μπαταρίες.
Μα την παράνοια μου , γυρίζω στις σημειώσεις του χρόνου καταγράφω για άλλη μία φορά, πίκρα, θυμό, φωνές, μελαγχολία, γκρίνια, γκρίνια, γκρίνια.
Γιατί; Γιατί έτσι δεν υπάρχει. Γιατί η γκρίνια σέρνει κατά το κοινό, ένα κάρο προβλήματα που μας κάνει κι εμάς τους ίδιους , μελαγχολικούς και γκρινιάρηδες.
Μέσα από τις ίδιες σελίδες βρίσκομαι όμως για άλλη μία φορά μπροστά στην αγάπη κι στην εκτίμηση σας, στην εμπιστοσύνη και στην κατανόηση σας.
Πόσα χρόνια με γυρίζετε πίσω. Εκεί στη δεκαετία του 1980 και στο ξεκίνημα.
''Θεού θέλοντος'' και ''καιρού επιτρέποντος'' το ραντεβού πάει κάπου μέσα στο Σεπτέμβρη.
Με εκλογές; Ίσως.
Όλοι μαζί; Απαραιτήτως!
Υγιείς; Έτσι πρέπει.
Αποφασισμένοι; Το μόνο δεδομένο, γιατί κανείς δεν οφείλει να μας δωρίσει το χαμόγελό του, τον καλό του λόγο. Πρέπει να τα κρατήσει κι εκείνος για τον εαυτό του. Να γεμίσει τις μπαταρίες του , να κρατήσει την αντοχή του γιατί ο κυβερνήτης αέρας, στρέφει τα πανιά μας προς τα εκεί που αυτός θέλει.
Σας ευχαριστώ. ΑΓΔ
