Ο Έλληνας έχει μνήμη χρυσόψαρου. Και ενίοτε ακόμα χειρότερη, όπως αποδεικνύεται κάθε τρεις και λίγο και δυστυχώς με τις γνωστές συνέπειες. Και αυτό δεν είναι το μόνο κακό του, αλλά κυρίως το γεγονός πως ο ίδιος δε θεωρεί ποτέ τον εαυτό του συμμέτοχο σε τίποτα από τα στραβά που συμβαίνουν, πετώντας το μπαλάκι στον απέναντι, όπως ακριβώς κάνει με τις τσάντες των σκουπιδιών, που μόλις νυχτώσει βγαίνει σιωπηλά σαν κλέφτης, πατώντας στις μύτες των ποδιών σαν γάτα μην τον πάρει χαμπάρι κανείς, και τις βάζει στη μύτη του γείτονα, ώστε να μην τις μυρίζει ο ίδιος. Απλά πράγματα. Ξεκάθαρα.
Του Σταύρου Μουντουφάρη
Εμείς ποτέ δεν έχουμε καμιά ευθύνη. Φταίνε μόνο οι άλλοι. Αυτή η θεμελιώδης αρχή στη ζωή μας, που αιτιολογείται με το γνωστό τρόπο (επίσης ίδιον του Έλληνα οι εύκολες δικαιολογίες), είτε εξαιτίας των 400 χρόνων σκλαβιάς από τους Τούρκους είτε λόγω του μεσογειακού μας ταμπεραμέντου, βρίσκει την πρακτική της «αξία» τόσο στην καθημερινότητα όσο και στην πολιτική μας σκέψη και πράξη (λέμε τώρα).
Προφανέστατα, και αυτό δεν αφορά μόνο στους Έλληνες, δεν υπάρχει τίποτα ευκολότερο από λόγια, ωραία λόγια, δυνατά λόγια, μεγάλες υποσχέσεις και υψηλές προσδοκίες. Ειδικά όταν το πλαίσιο στο οποίο χαϊδεύονται τα αφτιά είναι οχυρωμένο πίσω από την ασφάλεια της αντιπολίτευσης. Όταν δε χρειάζεται να διαχειριστείς μια κατάσταση, αλλά απλά τη σχολιάζεις, την κρίνεις και την επικρίνεις, πολλά μπορείς να λες και πολλά μπορείς να υπόσχεσαι.
Το αυτό ισχύει βεβαίως και από την ανάποδη. Όταν επιστρέφεις στην αντιπολίτευση, πολλά μπορείς επίσης να λες, να κρίνεις και να επικρίνεις, χωρίς κανείς να σε ρωτάει γιατί δεν τα έκανες όσο ήσουν στην εξουσία και γιατί δεν παραδέχεσαι και τα δικά σου λάθη. Γιατί, αν δεν έκανες λάθη, θα ήσουν ακόμα στην εξουσία. Σωστά; Σωστά.
Είπαμε όμως. Ο Έλληνας έχει μνήμη χρυσόψαρου και δεν κάνει ποτέ τις σωστές ερωτήσεις για να πάρει τις σωστές απαντήσεις. Ίσως γιατί δεν τον βολεύει. Ίσως γιατί έτσι θα αναγκαστεί να ομολογήσει και αυτός το λατινιστί mea culpa, ήτοι (και) δικό μου λάθος. Κάποια στιγμή έρχεται ο λογαριασμός. Μοιραία. Και πρέπει να αναρωτηθείς πώς θα τον πληρώσεις.
Πώς θα κάνεις αυτά που υποσχέθηκες ή αλλιώς πώς θα στρίψεις διά του αρραβώνος, γαρνίροντας τις υποσχέσεις με πασπάλισμα από φιλοπατρία και φιλελληνισμό γι' αυτούς τους δύσμοιρους κατοίκους της νότιας Μεσογειακής επαρχίας της τέταρτης Γερμανικής Αυτοκρατορίας. Γιατί όλα, είτε από τη μια είτε από την άλλη μεριά, γίνονται για το καλό της χώρας. Και μόνο για αυτό. Μην ξεχνιόμαστε. Τόση αγάπη απ' όλους τους πολιτικούς σε τόσες μαζεμένες δόσεις είχαμε χρόνια να δούμε, για να είμαστε ειλικρινείς. Γιατί όμως; Πέρα από το καλό της χώρας.
Μα, γιατί δε συμφέρει κανέναν να μπάσει νερά η βάρκα. Γιατί, αν συνέβαινε αυτό, θα πηγαίναμε άμεσα σε εκλογές. Και ο ΣΥΡΙΖΑ, που παίζει μόνος του μπάλα χωρίς ουσιαστικό αντίπαλο, θα σάρωνε τα πάντα, όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις.
Η Ν.Δ. βρίσκεται σε φάση αναδιοργάνωσης και με νωπή την απόρριψη της πολιτικής της από το λαό μέσω της κάλπης. Άσχετα ότι η Αριστερά βεβαίως κάνει τα ίδια, αλλά αυτό είναι από άλλο ανέκδοτο. Άρα η Ν.Δ. δεν έχει κανένα λόγο να θέλει να δοκιμάσει τις δυνάμεις της σε εκλογές ξέροντας το αποτέλεσμα.
Το αυτό ισχύει και για το ΠΑΣΟΚ. Για ποιο λόγο να ρισκάρει η Φώφη ένα νέο ΠΑ...ΣΟΚ; Και τόσο ισχυρό σοκ; Για κανένα. Το δε Ποτάμι περιμένει να δει πώς θα διαμορφωθούν οι συσχετισμοί και κυρίως το... μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Όσο για το ΚΚΕ, δε θέλει και το έχει διακηρύξει, να έχει την παραμικρή σχέση με εξουσία και δε βρίσκει το λόγο να μπει σε μια εκλογική περιπέτεια.
Εν ολίγοις, ο μόνος που θα είχε κάποιο όφελος θα ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ. Στη νέα του μεταλλαγμένη βεβαίως μορφή και στα σίγουρα χωρίς το δεκανίκι των ΑΝ.ΕΛ. Με τον Αλέξη Τσίπρα επίσης μεταλλαγμένο σε πιο ώριμο, πιο «ψημένο», όπως λέμε εμείς στην Κρήτη.
Με μια διαφορά, ότι μέχρι να «ψηθεί» ο Αλέξης στην πολιτική περνώντας από τη θεωρία στην πράξη, ψηθήκαμε κι εμείς. Και συνεχίζουμε να ψηνόμαστε έως... καβουρντίσματος. Κοιτώντας τα τεκταινόμενα πίσω από το χοντρό τοίχωμα της γυάλας μας, με τα μάτια γουρλωμένα ως... χρυσόψαρα.
