Είναι γενικά αποδεκτό ότι στην πολιτική παραμονεύει πάντα ο κίνδυνος του «απροσδόκητου». Ο απρόβλεπτος δηλαδή παράγων, που μπορεί να αλλάξει μέσα σε μια στιγμή τη φορά των γεγονότων, ανεξάρτητα από το σωστό σχεδιασμό, την ευφυΐα και την προνοητικότητα εκείνου που κρατάει στα χέρια του το τιμόνι. Στα χρόνια του Ελευθερίου Βενιζέλου π.χ., του οποίου η μαχητικότητα, η διορατικότητα, η ευφυΐα και το πολιτικό αισθητήριο αναγνωρίζονταν ακόμα και από τους μεγάλους της Ευρώπης, δεν έλειψαν τα «απροσδόκητα» αυτά.
Του Δημήτρη Καρατζάνη
Ένα τέτοιο γεγονός ήταν η δολοφονία στη Θεσσαλονίκη τον Οκτώβριο του 1912 του συνετού, μετριοπαθούς και αρμονικά συνεργαζόμενου με τον Βενιζέλο, βασιλέως Γεωργίου του Α'.
Η ανάρρηση στο θρόνο του πρωτότοκου γιου του Κωνσταντίνου, γερμανόφιλου (η σύζυγός του ήταν αδελφή του Κάιζερ Γουλιέλμου), περιορισμένης αντίληψης και άμετρου εγωισμού και ισχυρογνωμοσύνης ατόμου (ο λαός του είχε δώσει το προσωνύμιο «ντουβάρ πασάς»), άλλαξε τελείως τα δεδομένα στην ηγεσία της χώρας.
Η αδυναμία του βασιλιά να συλλάβει την ευρύτερη εικόνα των ευρωπαϊκών συσχετισμών ισχύος και ο επηρεασμός του από τη Γερμανίδα σύζυγό του υπήρξε η κύρια αιτία της σύγκρουσής του με τον Βενιζέλο, που είχε ως αποτέλεσμα τον εθνικό διχασμό.
Την εμφύλια διαμάχη που διαίρεσε και καταταλαιπώρησε τη χώρα και κατέληξε στη μικρασιατική τραγωδία, στην οποία ρόλο έπαιξε άλλο ένα, εξίσου μη προβλέψιμο γεγονός. Ο θάνατος από το δάγκωμα πιθήκου του βασιλιά Αλέξανδρου, που μετά την εκθρόνιση του Κωνσταντίνου τον είχε διαδεχτεί, με τη συγκατάθεση και την αποδοχή των Συμμάχων, στο θρόνο.
Ο θάνατος του νεαρού βασιλιά (ήταν μόλις 27 ετών) το Σεπτέμβριο του 1920 ανέτρεψε εκ βάθρων τους σχεδιασμούς του Βενιζέλου και ελευθέρωσε τους ανέμους της καταστροφής που σάρωσαν τη χώρα.
Πού τα θυμηθήκαμε όλα αυτά σήμερα, θα αναρωτηθεί κανείς. Τα θυμηθήκαμε καθώς ακούγαμε χθες τις νέες, απίστευτες δηλώσεις του κ. Βαρουφάκη περί «πλαν Β» και ανάγκη παραίτησης της κυβέρνησης. Δηλώσεις που αποδεικνύουν για ακόμα μια φορά ότι ο άνθρωπος αυτός όχι μόνο δε σέβεται καμιά αρχή και δεν έχει κανένα μέτρο, αλλά είναι και επικίνδυνος.
Κατά την άποψή μας ο Βαρουφάκης είναι το δυσμενές «απροσδόκητο» της εποχής Τσίπρα στη διακυβέρνηση της χώρας. Αν δεν υπήρχε η δικής του έμπνευσης καταστροφική στρατηγική του εκβιασμού των Ευρωπαίων με την απειλή του «ολοκαυτώματος» και η αλλοπρόσαλλη τακτική της «δημιουργικής ασάφειας» και της σπατάλης του χρόνου, που κορυφώθηκε με το τελείως ανώφελο δημοψήφισμα και το καταστροφικό κλείσιμο των τραπεζών, η ήττα, με τη μορφή τουλάχιστον που τη ζήσαμε, θα είχε αποφευχθεί και η διαπραγμάτευση θα είχε ακολουθήσει τελείως διαφορετικό δρόμο.
Το κακό είναι ότι ο πρωθυπουργός, όχι μόνο ακολούθησε τη γραμμή ενός ανθρώπου που καθημερινά επιβεβαίωνε πως η σκέψη του δεν είχε κανένα λογικό ειρμό, αλλά και τον κράτησε δίπλα του, σε προνομιακή μάλιστα σχέση, για μισό σχεδόν χρόνο, παρά τις ηχηρές προειδοποιήσεις από πολλές κατευθύνσεις, μέσα και έξω από τη χώρα.
Είμαστε βέβαιοι ότι τώρα, ιδιαίτερα μετά τα τελευταία του καμώματα, θα έχει συνειδητοποιήσει πλήρως τι φίδι έτρεφε στον κόρφο του επί έξι ολόκληρους μήνες. Η ζημιά όμως έχει ήδη γίνει και την πληρώνει, δυστυχώς, πανάκριβα, ο ελληνικός λαός και η χώρα. Τουλάχιστον όμως, ας είναι πιο προσεκτικός από τώρα και στο εξής, μήπως προκύψουν και άλλα τέτοια «απροσδόκητα» στο μέλλον. Γιατί τότε δε θα υπάρχει η παραμικρή δικαιολογία...
