default-image

"Άντε, βούτα (!)"

Απόψεις
"Άντε, βούτα (!)"

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Άντε, βούτα!

Έλα, τι περιμένεις τόση ώρα και δεν το τολμάς;

Φοβάσαι μην πιάσεις πάτο;

Άντε, κάνε την επιτέλους τη βουτιά!

Μη φοβάσαι, θα είμαι εγώ εδώ να σε πιάσω. Να, κοίτα με!

Είμαι ακριβώς μπροστά σου, μη διστάζεις!

Θα σε πιάσω εγώ...».

Της Ανδριανής Αγγελιδάκη

Μονολογώντας, παρότρυνα το γιο μου να βουτήξει από το μόλο.

Ο ίδιος είμαι σίγουρη δεν άκουσε ούτε λέξη. Κοίταζε την επιφάνεια του νερού μαγνητισμένος, τόσο συγκεντρωμένος στις δυο φωνές μέσα στο μυαλό του.

Τη μία είναι σαν να την ακούω τώρα δα «έλα βούτα!». Και η άλλη ελάχιστα δευτερόλεπτα μετά «και αν χτυπήσω, αν πιω νερό, αν η μαμά δε με πιάσει, αν πιάσω πάτο, αν πνιγώ;».

Εδώ ολόκληρη μαμά και δεν μπορεί να ακυρώσει το δίλημμα, να πέσω ή να μην πέσω.

Ούτε με άκουγε, ούτε με έβλεπε, το μόνο που έβλεπε μπροστά του ήταν η θάλασσα και το μόνο που σκεφτόταν ήταν πώς θα νικήσει το φόβο του.

Ολόκληρη μαμά και δεν μπόρεσε να βοηθήσει προσφέροντας τόσες εγγυήσεις ασφάλειας!

Κάποιες φορές στη ζωή δε μας ωφελεί στο παραμικρό η βοήθεια των άλλων. Είναι αυτές οι φορές που αναμετριέσαι με τον εαυτό σου. Σκληρός αντίπαλος.

Τα βάζεις με τις φοβίες, τα άγχη σου, τις αδυναμίες, που ξαφνικά γίνονται οι άτιμες τόσο δυνατές μέσα στο μυαλό σου. Τα βάζεις με το κομμάτι σου αυτό, που κρύβεται στο σκοτάδι μέσα σου και επιχειρεί κάθε τρεις και λίγο να σε τραβήξει και εσένα εκεί μέσα στα σκοτεινά.

Τα βάζεις με όλες εκείνες τις φορές που έκανες πίσω, που δεν πήρες ανάσα και δεν τόλμησες να κάνεις το βήμα μπροστά. Που έμεινες στην ησυχία, την ασφάλεια της γνώριμης καθημερινότητάς σου.

Έμεινες, ενώ γνώριζες ότι αυτή η ησυχία κάνει το μέσα σου να σβήνει, να αργοπεθαίνει, να παραδίνεται. Ενώ γνώριζες ότι αυτή η συνθήκη σού βγάζει τον κακό σου εαυτό, το μίζερο, τον γκρινιάρη, τον αδύναμο.

Σε κάνει να συρρικνώνεσαι ψύχη και πνεύμα, να κουλουριάζεσαι, να μικραίνεις. Μα, θα μου πεις ότι έχεις συνηθίσει, τα έχεις βρει με τα ελαττώματά σου.

Έλα μου όμως που από ελαττώματα γίνανε τα κύρια χαρακτηριστικά σου. Και τώρα πώς θα σηκωθείς, πώς θα πάρεις βαθιά ανάσα, πώς θα σκεφτείς τη ζωή σου αλλιώς, πώς θα αναλάβεις την ευθύνη σου;

Τώρα στέκεσαι εκεί στο μόλο. Το σώμα σου ταλαντεύεται μια μπρος και μια πίσω.

Πάλι φοβάσαι, φοβάσαι τι θα συμβεί το επόμενο δευτερόλεπτο. Διάλεξε λοιπόν.

Ή θα μείνεις εκεί όρθιος και στεγνός, ή θα βουτήξεις και η θάλασσα θα ξεπλύνει φόβους, σκέψεις και αδυναμίες.

Για την ιστορία, ο μικρός το τόλμησε, τα κατάφερε και όταν με κοίταξε, είχε ένα χαμόγελο τεράστιο και ήταν 5 πέντε πόντους πιο ψηλός!

ΥΓ: Αν όπου θάλασσα και πάτος βλέπετε την Ελλάδα, σας συνιστώ τάχιστα μια βουτιά στα δροσερά νερά του Κρητικού πελάγους!

ΤΑ ΝΕΑ του neakriti.gr στο Google News