Η Νάντια Βαλαβάνη υπήρξε πραγματική αγωνίστρια. Και από τους ελάχιστους που κατ' ουσίαν έμειναν πιστοί στον πολιτικό χώρο από τον οποίο προήλθαν, ενώ κατά την περίπου εξάμηνη παραμονή της στο υπουργείο προσπάθησε όντως να επιβάλει μέτρα ανακούφισης των μικρομεσαίων εισοδημάτων. Από το Νοέμβριο όμως του 1973 μέχρι σήμερα παρήλθαν πολλά χρόνια. Αρκετά, ώστε η μητέρα της δύο ημέρες πριν την επιβολή των capital controls να αποσύρει τις 200.000 ευρώ από υποκατάστημα της Εθνικής Τράπεζας στο Ηράκλειο.
Του Γιώργου Παπαδάκη
Δεν έχει σημασία πώς έγινε η ανάληψη, αν ένα τμήμα της αφορούσε προθεσμιακή κατάθεση που έληξε κ.λπ. Δεκάδες Ηρακλειώτες το ίδιο διάστημα, αλλά και τις μέρες που είχαν προηγηθεί, προσπάθησαν να κάνουν αναλήψεις μικρότερων κατά πολύ ποσών και προσέκρουαν σε μια απαράδεκτη γραφειοκρατία, «κάντε αίτηση» κ.λπ.
Δεν έχει σημασία που η κ. Βαλαβάνη δεν έχει και τις καλύτερες σχέσεις με τη μητέρα της. Το γεγονός παραμένει. Και κυρίως το ότι η ίδια από την πρώτη στιγμή της δημοσιοποίησης του ζητήματος δεν έσπευσε να αναφερθεί στο γεγονός, αλλά σιώπησε.
Όλοι οι ενεργοί πολιτικοί όλων των κομμάτων είχαν αποποιηθεί δημόσια κάθε σχέση με το περιστατικό. Η κ. Βαλαβάνη όχι. Ασφαλώς, αν και Ηρακλειώτισσα, δεν εκλέγεται εδώ, ώστε η υπόθεση να έχει άμεση επίπτωση στην πολιτική της σταδιοδρομία.
Έχει όμως στον τοπικό ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί, θα έχει άλλωστε περιέλθει ήδη σε γνώση της, το Ηράκλειο σαν "μικρή κοινωνία" γνώριζε ήδη από την πρώτη στιγμή το "τι" και το "ποιος", μέχρι και η διεύθυνση του υποκαταστήματος που έγινε η ανάληψη ήταν γνωστή και περίμενε απλά μια σοβαρή αιτιολόγηση του "πώς". Αυτό δε συνέβη.
Έτσι σήμερα, λίγες μέρες μετά, οι κάτοικοι της πόλης, ακόμη κι αν η Νάντια Βαλαβάνη λέει την αλήθεια για την αυτόβουλη πράξη της μητέρας της, αδυνατούν να την πιστέψουν.
Προφανώς και δεν τους αφορά το ότι η μητέρα της «δεν έβγαλε τα χρήματα στο εξωτερικό». Αυτό που εξετάζουν είναι η ανακολουθία ανάμεσα στις προεκλογικές υποσχέσεις μιας άμωμης παράταξης και στις πράξεις στελεχών της, ως κυβέρνηση. Ένα τόσο μεγάλο (όχι δραματικά, αλλά αρκούντως μεγάλο) ποσό δεν "έβγαινε" με ευκολία από κανένα υποκατάστημα καμιάς τράπεζας την τελευταία εβδομάδα πριν την επιβολή του "ελέγχου κεφαλαίων". Αυτά τα 200 χιλιάρικα βγήκαν.
Όποιο πολιτικό, όποιας παράταξης κι αν αφορούσε τέτοια υπόθεση, θα ήταν υπόλογος απέναντι στην κοινωνία. Αλλά, ξέρετε, αν επρόκειτο για πολιτικό ή τεχνοκράτη "αστικού" κόμματος, αυτό λίγο-πολύ θα ήταν για πολλούς αναμενόμενο και παρά το ότι θα επέσυρε ασφαλώς και προσωπικές επιπτώσεις, δε θα αποτελούσε και τη μέγιστη έκπληξη.
Όχι όμως σε μία πολιτικό που έχει ταυτιστεί με την πορεία της Αριστεράς. Θα πείτε... «κι εσείς, κύριε, εύκολο στόχο βρήκατε», «τώρα που βαράνε όλοι», κ.λπ. Όχι, αγαπητοί μου. Καμία πρόθεση δεν είχα να "ξυλευθώ" τώρα που στα μάτια της κοινής γνώμης η κ. Βαλαβάνη είναι η "πεσούσα". Θα ήταν πολύ πιο εύκολο για μένα να θεωρήσω την υπόθεση απολύτως ανθρώπινη, αν η πρώην υπουργός, το επαναλαμβάνω, είχε πει από την πρώτη στιγμή την αλήθεια.
«Η μητέρα μου, εν αγνοία μου» κ.λπ. Γιατί γνώριζε. Απολύτως. Δε με αφορά η ανάληψη και το πού πήγαν τα χρήματα της μητέρας της. Δικά της ήταν. Δε με απασχολεί που τα παιδιά ήταν συνδικαιούχοι. Όλοι οι γονείς και οι παππούδες αυτό κάνουν. Με αφορά που δεν άκουσα την αλήθεια από τη Νάντια Βαλαβάνη.
Από την πρώτη στιγμή την αλήθεια. Ταιριάζει απόλυτα εδώ ακόμη μια ιστορική φράση: «Δεν αρκεί η σύζυγος του Καίσαρος να είναι τίμια. Πρέπει και να δείχνει τίμια». Γιατί ο "Καίσαρ" στο προκείμενο είναι συνολικά η "ηθική της Αριστεράς"...
