Δεν το λέω εγώ, η Τσαλιγοπούλου το λέει. Και μάλιστα σήμερα το πρωί που το άκουγα στο ραδιόφωνο σε θυμήθηκα. Σε θυμήθηκα που πήγες λυγερός και χαμογελαστός στην Ευρώπη και μας γύρισες με έρπη.
Της Ανδριανής Αγγελιδάκη
Τα επίσημα χείλη της χώρας είχαν μόλις μολυνθεί. Με αυτά που είπαν; Με αυτά που συνομολόγησαν; Βγήκες από τη Σύνοδο Κορυφής μετά από 17 ώρες. Σηκώθηκες από τη γωνία που σε βάλανε και μας είπες εν ολίγοις, "Έλληνες, τα πράγματα είναι πολύ ζόρικα, σφίξτε τα χείλη και πάμε όλοι μαζί να ανέβουμε το βουνό".
Μας είπες ότι δεν είναι ώρα τώρα να μιλήσουμε για δεξιά ή αριστερή ιδεολογία. Και έχεις απόλυτο δίκιο. Πώς θα πάμε οι άμοιροι μπροστά, αν το τιμόνι της χώρας μια γέρνει δεξιά και μια αριστερά;
Εκεί που κοιτάς, εκεί θα πας, κι εμείς τελευταίως πολύ αλληθωρίζουμε...
Ανδρώθηκες πολιτικά μέσα σε 17 ώρες. Καλή η επαναστατική διάθεση και η φόρα να τα αλλάξουμε όλα, όπως τα θέλουμε εμείς, αλλά είχαμε ξεχάσει κι εμείς οι ίδιοι ότι δεν είμαστε μόνοι μας σε αυτό το χορό. Κατέβασες τόνους, συναίνεσες στις δύσκολες για όλους εμάς αποφάσεις των εταίρων. Μπήκες σε καλούπι; Ναι, πολύ πιθανόν. Πολύ πιθανόν να χρειαστεί να το κάνουμε και οι υπόλοιποι αυτό.
Έχουμε αγκαλιαστεί σφιχτά εδώ και καιρό με τους εταίρους μας, που τυγχάνουν να είναι και οι δανειστές μας. Αυτή η αγκαλιά μπορεί να μας σώσει ή μπορεί να μας πνίξει. Εδώ που φτάσαμε κανένας δε θέλει να πνιγεί, μα και κανείς στην πραγματικότητα δε θέλει να σωθεί μέσα σε αυτήν την αγκαλιά.
Ξέρεις τι μου θυμίζουμε; Ακροβάτες αλεξιπτωτιστές. Έτσι δεν τους λένε αυτούς που βουτούν από αεροπλάνα στο κενό, φορούν βέβαια αλεξίπτωτα, και κάνουν φανταστικούς σχηματισμούς στον αέρα;
Είμαστε κι εμείς ακροβάτες αλεξιπτωτιστές, μόνο που το δικό μας αλεξίπτωτο έχει χαλάσει. Ή συνεχίζουμε να κρατάμε τα χέρια των υπολοίπων και μας πάνε αυτοί όπου θέλουν, ώσπου να προσγειωθούμε ομαλά και να πατήσουμε πάλι στα πόδια μας, ή αφήνουμε τα χέρια και κάνουμε βουτιά στο κενό. Ξέρει κανείς από εμάς να πετά; Πολύ φοβάμαι πως όχι.
Και επέστρεψες στη χώρα μας, ζήτησες από τους βουλευτές του ελληνικού Κοινοβουλίου να ψηφίσουν τα μέτρα για να προχωρήσει η συμφωνία με τους εταίρους, και κόντεψε να πέσει η κυβέρνηση. Ζήτησες συναίνεση, στήριξη, συνεργασία. Από κάποιους την πήρες, από τους περισσότερους, αλλά είμαι σίγουρη ότι δεν μπορείς να το καταπιείς ότι δεν την πήρες από τους ίδιους σου τους βουλευτές. Έχεις βρεθεί στην πιο άβολη θέση που έχει βρεθεί πρωθυπουργός τα τελευταία 30 χρόνια.
Στην Ευρώπη σε βάλανε σε μια γωνιά μοναχό, σαν το ζητιάνο, να περιμένεις να δεις τι θα βγάλουν από το πορτοφόλι για να σου δώσουν. Στην Ελλάδα «ζητιανεύεις» τη συγκατάθεση των βουλευτών σου με τα πιο ειλικρινά και πειστικά επιχειρήματα που έχω ακούσει στα χρόνια που καταλαβαίνω τον κόσμο γύρω μου.
Να σου πω εγώ τι θέλω να δω να συμβαίνει; Να αντιληφθούμε ότι ήρθε η ώρα της αλλαγής. Αλλαγή στη νοοτροπία μας. Η θέση μας είναι πολύ δύσκολη, είμαστε και αδικημένοι και ατιμασμένοι. Ας σταματήσουμε όμως να νιώθουμε τιμωρημένοι και ας βάλουμε μπροστά αυτό το περίφημο ελληνικό μυαλό να δουλέψει.
Να κοιτάξουμε να ανοίξουμε δρόμο μπροστά και όχι να ψάχνουμε πάντα τα παραθυράκια για να τη βγάλουμε καθαρή. Κανείς δεν είπε ότι μας αξίζει αυτό που ζούμε, αλλά τέλος πια με αυτή την κακομοιριά. Έχουμε μπροστά μας ένα θεόρατο βουνό να ανέβουμε. Ώρα να ξεκινήσουμε την ανάβαση, ώρα να σταματήσουμε να το κοιτάμε με ανοιχτό στόμα και να αναζητάμε σωτήρες.
Υπάρχει κανείς εκεί έξω με άλλη πρόταση, που να αφορά στην ελληνική πραγματικότητα και μπορεί να δώσει λύση βιώσιμη και αξιοπρεπή; Αν ναι, είμαι όλη αφτιά να τον ακούσω. Προς το παρόν, αρχίζω το σκαρφάλωμα, προτού βρεθεί κανένα χέρι μαυροφορεμένο, που κατά καιρούς υψώνεται σε γροθιά, να με τραβήξει βίαια κάτω.
