Η εβδομάδα ξεκίνησε με μια σαρωτική νίκη του όχι. Με έναν προσωπικό τακτικό θρίαμβο του Αλέξη Τσίπρα. Και ολοκληρώθηκε με μία φάρσα. Θριάμβευσε το ναι με τη χειρότερη δυνατή συμφωνία! Οι όρκοι στην Ευρώπη και στην Ευρωπαϊκή Ένωση πολλαπλασιάστηκαν κατακόρυφα.
Του Αντώνη Ν. Βγόντζα
Αναντίστοιχα με τις εσωτερικές επιθυμίες, βουλιμίες και φιλοδοξίες αρκετών. Είναι τόσες πολλές αυτές οι ορκωμοσίες, ώστε μοιάζει δικαιολογημένη υποψία ότι βρίσκονται κοντά με τις δηλώσεις μετάνοιας του μετεμφυλιακού κράτους. Προσαρμογή ή υποταγή στις νέες πραγματικότητες;
Το πέρασμα του Δημοψηφίσματος στην ιστορία αποδεικνύεται σύντομο. Και τελικά άδοξο. Ενέπαιξαν το λαό μας στο όνομα της Δημοκρατίας, της εθνικής ανεξαρτησίας και αξιοπρέπειας. Με την αναγγελία του Δημοψηφίσματος καταφέραμε να κλείσουμε τις τράπεζες. Η θηριώδης ζημιά στην οικονομία είναι ανεπανόρθωτη. Οδηγηθήκαμε σε διαπραγματευτικές θέσεις χειρότερες και πιο σκληρές από εκείνες που είχαν επιτευχθεί νωρίτερα.
Ουσιαστικά, αποδεχθήκαμε ολόκληρο το σχέδιο Γιούνκερ. Και ακόμα πιο οδυνηρές ερμηνείες του. Και η πιο θλιβερή πολιτική διαπίστωση; Αποδείχθηκε ότι το δημοψήφισμα προκλήθηκε για να τακτοποιήσει ο Αλέξης Τσίπρας τις σχέσεις του με τους Ανεξάρτητους Έλληνες και κάποιες αλλοπρόσαλλες «κόκκινες γραμμές» τους. Και με ορισμένες συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ και τις ξεχασμένες, πια, δικές τους «κόκκινες γραμμές».
Οφείλουμε, όμως, ως ιστορική κατάθεση, να αφηγηθούμε και να αναδείξουμε τις ακόλουθες αντιδημοκρατικές συμπεριφορές:
Η πρώτη. Δε δόθηκε στον ελληνικό λαό η ευκαιρία ουσιαστικής ενημέρωσης και διεξαγωγής ενός έντιμου και ανοιχτού διαλόγου για τα πραγματικά ερωτήματα του δημοψηφίσματος. Δεν υπάρχει ιστορικό προηγούμενο τόσο σύντομης και ασφυκτικής προθεσμίας διεξαγωγής δημοψηφίσματος. Το πιο κοντινό ιστορικό προηγούμενο είναι εκείνο που οδήγησε στη Μικρασιατική Καταστροφή.
Η δεύτερη. Ακολουθήθηκε μία διχαστική επικοινωνιακή πολιτική. Με ύβρεις και λοιδορίες κατά των ξένων ηγετών και λαών. Με συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς εναντίον όλων όσων δε συμμερίζονταν τις κυβερνητικές απόψεις. Απένειμαν (οι της κυβέρνησης) σε όλους τους αντιπάλους τους με εξαιρετική άνεση βαρύτατους χαρακτηρισμούς: «Γερμανοτσολιάδες», «Τρόικα εσωτερικού», «εκπρόσωποι ξένων εγκληματικών συμφερόντων», «τρομοκράτες». Μόνο και μόνο για να ακυρώσουν ηθικά την άποψή τους.
Η τρίτη. Ο προπηλακισμός των δημοσιογράφων δεν είχε όριο. Πρωτόγνωρα χυδαία υπονοούμενα. Πειθαρχικές διώξεις με παράδοξο και αποκρουστικό δικαιοπολιτικά περιεχόμενο. Από συλλογικά όργανα, που στο παρελθόν είχαν διακριθεί ως κάστρα υπεράσπισης της ελευθερίας έκφρασης. Και αποδεδειγμένα άσκηση αφόρητης πίεσης στις εισαγγελικές Αρχές για να νομιμοποιήσουν την πολιτική δίωξη.
Ο Αλέξης Τσίπρας και η Κυβέρνησή του τρόμαξαν από το μέγεθος της νίκης του όχι. Πριν κάνει καλά-καλά το γύρισμα η μεγάλη νύχτα των αποτελεσμάτων, έσπευσε στο Προεδρικό Μέγαρο. Προφανώς αναστατωμένος. Μπροστά στις απειλούμενες δραματικές εξελίξεις, ήθελε να δώσει ένα νέο νόημα σε μια τυπικά αναμφισβήτητη επιτυχία.
Σαν να μην την ήθελε. Θέλησε και επιχείρησε να ομολογήσει ότι τελικά δεν πήρε εντολή ρήξης. Και αναζήτησε εθνική συνεννόηση από το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων του ευρωπαϊκού τόξου, που είχε προηγουμένως διασύρει.
Ήταν ολοφάνερος ο στόχος του. Να τους ενοχοποιήσει για τα δικά του εγκληματικά λάθη. Για την έλλειψη στρατηγικής διαπραγματεύσεων. Που μας οδήγησε στην απόλυτη εθνική μας μοναξιά και αποξένωση. Για τους νάρκισσους και αλαζόνες συνεργάτες του, που «τζογάρισαν» στο εθνικό μας μέλλον. Για τα μεγάλα και μικρά ψέματα που είπε ο ίδιος στους ξένους ηγέτες.
Για την κακοποίηση του τραγικού μύθου της «Αντιγόνης». Εκείνη θυσιάστηκε για το ηθικά ορθό. Ο Αλέξης Τσίπρας αξιώνει να θυσιαστούν οι άλλοι για τα δικά του τραγικά λάθη και να συνεχίσει έτσι την αναπάντεχη νομή εξουσίας. Για την απαξίωση της εθνικής μας ταυτότητας μέσα από αδέξιους και αντιφατικούς χειρισμούς.
Η Πύρρειος Νίκη των αρχών της εβδομάδας έπρεπε να τερματιστεί με ξεχωριστή και πραγματική ταπείνωση. Η κυβέρνηση από το Σύνταγμα και το Διεθνές Δίκαιο έχει την αρμοδιότητα να συνάπτει διεθνείς συμβάσεις. Να τις διαπραγματεύεται. Και φυσικά να τις φέρνει στη Βουλή για κύρωση.
Η δική μας κυβέρνηση ακύρωσε αυτή τη σπουδαία αρμοδιότητά της. Και ζητά να διασωθεί μέσα από τις γραπτές εξουσιοδοτήσεις των αντιπάλων της. Προφανώς της προτάθηκε και επιβλήθηκε απ' έξω αυτή η διαδικασία. Συνομολόγησε, έτσι, με ταπεινωτικό τρόπο την έλλειψη οποιασδήποτε αξιοπιστίας της. Δεν την αποδέχονται καν ως μοναδικό συνομιλητή.
