Στα κοινωνικά δίκτυα παρακολουθούσαμε χθες όλη μέρα μια... θύελλα μηνυμάτων και αναρτήσεων, που ασχολούνταν με την πρόταση συμφωνίας που κατέθεσε ο πρωθυπουργός στη Βουλή και απέστειλε ταυτόχρονα στους δανειστές, προκειμένου να προχωρήσει και να κλείσει το νέο χρηματοδοτικό πακέτο.
Του Γιώργου Ψαρουλάκη
Η συντριπτική πλειοψηφία των αναρτήσεων προέρχεται από οπαδούς του "όχι", που θέλησαν να εκφράσουν την αποδοκιμασία για την απογοήτευση που τους επιφύλασσε η πρόταση της κυβέρνησης προς τους δανειστές.
Διαβάσαμε (και ακούσαμε, γιατί η αποδοκιμασία δεν περιορίστηκε φυσικά στα social media, αλλά αφορούσε και στον κοινωνικό μας περίγυρο) αντιδράσεις που κυμαινόταν από το "ντροπή, τι πράματα είναι αυτά", έως αναφορές για "προδοσία", για "μειοδοσία", καθώς και κάμποσα... μπινελίκια.
Θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς για ποιον λόγο είμαστε τόσο ευκολόπιστοι ως λαός, αλλά... φοβούμαι ότι αυτό είναι στο... πολιτικό μας DNA (για την ακρίβεια στον τρόπο σκέψης μας ως λαός και ως πολιτικά όντα). Ας το αφήσουμε λοιπόν στην άκρη αυτό.
Κι ας κάνουμε μία ψύχραιμη κρίση επί του δημοψηφίσματος και της σημασίας αυτού, με την ασφάλεια της χρονικής απόστασης.
Έγραφα και την επαύριο του δημοψηφίσματος, έχοντας νωπή την ανακοίνωση του αποτελέσματος, ότι αυτή η κίνηση του Αλέξη Τσίπρα ήταν εξαιρετικά επικίνδυνη.
Βάζοντας στην άκρη τα όποια μακροπρόθεσμα οφέλη μπορεί να έχει σε μια συνολική θεώρηση των πραγμάτων (ως προς την "αλλαγή της Ευρώπης", όπως την ευαγγελίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ) σε άμεσο, βραχυμεσοπρόθεσμο ορίζοντα, το δημοψήφισμα εξυπηρετεί μόνο τις εσωτερικές πολιτικές αντιπαραθέσεις του ΣΥΡΙΖΑ και ιδίως του επικεφαλής του.
Με άλλα λόγια, ο Αλέξης Τσίπρας "καθάρισε" με μία κίνηση τόσο τους εσωκομματικούς του "άσπονδους φίλους", όσο και τους πολιτικούς του αντιπάλους στα υπόλοιπα κόμματα. Τους αφόπλισε με μία κίνηση, με τη στήριξη που του έδωσε το 61% όσων ψήφισαν την περασμένη Κυριακή.
Ωστόσο - και αυτό ήταν φανερό εξαρχής - το τόσο υψηλό ποσοστό τον δυσκόλεψε περισσότερο στη διεθνή σκακιέρα: η μερίδα των Γερμανών που επιθυμεί (και επιδιώκει) το εξωπέταγμα της Ελλάδας από την ευρωζώνη βρήκε το "πάτημα" που ήθελε και δημιούργησε το κλίμα που περιμέναμε ότι θα δημιουργήσει εφόσον προέκυπτε ένα "μεγάλο" όχι.
Το τρομερό "καψώνι" αυτής της εβδομάδας δείχνει ότι οι εκτιμήσεις αυτές ήταν ακριβείς. Και το ότι ο Αλέξης Τσίπρας αναγκάστηκε να παραχωρήσει ένα Μέγα - Μνημόνιο προκειμένου να μη διακινδυνεύσει (κι ακόμη και αυτό δεν είναι σίγουρο, ακόμη) την έξοδο της χώρας από τη ζώνη του ευρώ με... συνοπτικές διαδικασίες και μάλιστα σε μια πανηγυρική γερμανοκίνητη σύνοδο των 28 της Ε.Ε., ήταν η φυσική συνέχεια.
Με άλλα λόγια, η κίνηση του Αλέξη Τσίπρα δημιούργησε ένα πρόβλημα ως προς το εξωτερικό και τον ανάγκασε εντέλει να προσφέρει ένα μνημόνιο... χειρότερο απ' αυτό που απέρριψε το 61% του λαού που ψήφισε στο δημοψήφισμα.
Την ίδια ώρα, δημιούργησε ένα "ρήγμα" με αυτόν ακριβώς τον κόσμο, ο οποίος πίστεψε (είπαμε, είμαστε ευκολόπιστος λαός) ότι με ένα "όχι" οι Ευρωπαίοι... θα μας σέβονταν περισσότερο. Ίσως και να μας σέβονται, αλλά η πολιτική της Γερμανίας δεν επηρεάζεται (όχι θετικά, τουλάχιστον) από δημοκρατικές διαδικασίες και άλλα... δαιμόνια.
Αυτοί που σήμερα αισθάνονται λιγότερη ή περισσότερο προδομένοι από τον Αλέξη Τσίπρα, στον οποίο πίστεψαν (ο καθένας για τους λόγους του), αύριο μπορεί... να πετάνε τομάτες.
Τις επόμενες ημέρες θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε πιο αναλυτικά αυτήν την κατάσταση που διαμορφώνεται. Εφόσον επιτευχθεί η συμφωνία, το ελληνικό πολιτικό σκηνικό θα περάσει σε μια νέα, εξαιρετικά ενδιαφέρουσα φάση.
