Είναι στιγμές που αναρωτιέμαι αν υπήρχαν Έλληνες που να περίμεναν ότι θα φτάναμε τόσο κοντά σε όλα αυτά που συμβαίνουν σήμερα και τουλάχιστον θα βιώναμε αυτό τον εφιάλτη τόσο αθόρυβα, αλλά συνάμα και με σκέψεις που σε πάνε σε εποχές που δεν έζησες. Τελικά αξίζει αυτή η πραγματικότητα στους Έλληνες;
Του Μάνου Δασκαλάκη
Σίγουρα όχι, γιατί πλέον κάθε πόρτα που κλείνει το βράδυ στα κρητικά σπίτια κρατά μέσα σε αυτά την αβεβαιότητα και την ανασφάλεια της κρητικής οικογένειας. Υπάρχει βέβαια και αυτή η μερίδα των πολιτών που μέσα στην απόλυτη άγνοια κινδύνου προχωρά σε πολιτικά μανιφέστα χωρίς αντίκρισμα, ακόμα και αν η κατάσταση στο σπίτι της είναι δραματική.
Ναι, θέλω η χώρα μου να αλλάξει σελίδα, να κάνει το επόμενο βήμα που θα φέρει την πραγματική υπερηφάνεια και αξιοπρέπεια σε αυτόν το λαό. Έχουμε φτάσει στο σημείο μέσα από την εύκολη και επικίνδυνη κριτική ορισμένων να προωθείται αθόρυβα, αλλά αποτελεσματικά μια μορφή διχασμού ανάμεσα σε φίλους, συναδέλφους και συγγενείς. Νομίζω ότι έφτασε η ώρα να βουτήξουμε τη γλώσσα μας στο μυαλό πριν μιλήσουμε γιατί έχουμε κουραστεί με όλες αυτές τις αναλύσεις χωρίς αντίκρισμα, την ώρα που κάθε δομή αξιοπρέπειας σε αυτήν τη χώρα καταρρέει.
Έβαλαν, λέει, λουκέτο οι κοινωνικές δομές στο Δήμο Ηρακλείου, στέλνοντας ανθρώπους στην ανεργία, αλλά και κάποιους άλλους στον απόλυτο αέρα της ανασφάλειας, μιας και τώρα δεν έχουν ούτε τα αυτονόητα. Όχι, φίλοι μου, αυτό δεν είναι αξιοπρέπεια ούτε και υπερηφάνεια, εκτός και αν ορισμένοι αυτές τις έννοιες τις αναλύουν με τη δική τους λογική. Τελικά, μέχρι πού μπορεί να φτάσουμε ακόμα;
Ένα ερώτημα που κανείς δεν ξέρει να το απαντήσει αυτήν τη στιγμή και την ίδια ώρα η σιωπή ορισμένων, που μέσα από την απόλυτη καταστροφή της χώρας κάνουν τα δικά τους σενάρια πλουτισμού, επενδύοντας στις πλάτες ενός ολόκληρου λαού, εμένα με τρομάζουν. Ναι, όλοι νιώθουμε ανασφάλεια, θυμό και οργή, με την ελπίδα σιγά-σιγά να πεθαίνει στη σκέψη του Έλληνα.
Προσπαθώ να καταλάβω τι γίνεται και αυτό που κρατάω ως απάντηση είναι αυτό που όλοι ξέρουμε, πως ό,τι γίνει θα είναι για όλους, μόνο που ορισμένοι και πάλι θα προσαρμόσουν τα γονίδιά τους στη διαμορφωθείσα κατάσταση για να επιβιώσουν. Με τους πολλούς, όμως, τι θα γίνει; Και σε αυτήν την κατηγορία ανήκουν εργαζόμενοι, άνεργοι, έμποροι και επιχειρηματίες, μέχρι και συνταξιούχοι και νεολαία. Άραγε πόσοι σήμερα νιώθουν αξιοπρέπεια;
