default-image

Σαν ταινία τρόμου

Απόψεις
Σαν ταινία τρόμου

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Τις τελευταίες ώρες νιώθω ότι ζω μέσα σε μια ταινία καταστροφής ή μια ταινία τρόμου.

Του Σταύρου Μουντουφάρη

Όσο και αν τις λατρεύω και νιώθω την αδρεναλίνη να εκτινάσσεται στα ύψη με κάθε σεκάνς, δεν μπορώ παρά να ομολογήσω το αυτονόητο, ότι δε θα ήθελα ποτέ στη ζωή μου να ζήσω ή φανταστώ πως θα ζήσω κάτι αντίστοιχο.

Και όμως. Τα όσα βλέπουμε να συμβαίνουν γύρω αλλά και μέσα μας - γιατί ένα μεγάλο μέρος αυτής της κατάστασης έχει να κάνει και με την ψυχολογία μας - δε διαφέρουν και πολύ από μια ταινία καταστροφής.

Λίγο πριν την πτώση ενός αστεροειδούς ή μια φυσική καταστροφή που έχει σκορπίσει το μικρόβιο του τρόμου παντού. Μόνο που δυστυχώς αυτή τη φορά δεν πρόκειται για μια κινηματογραφική ταινία, η οποία θα σε κρατήσει σε υπερένταση για κάνα-δυο ώρες και μετά τις ισχυρές δόσεις ταρακουνήματος θα επιτρέψεις στην ασφάλεια της πραγματικότητας έχοντας λυτρωθεί από τα δικά σου άγχη μέσα από τα παθήματα των ηρώων, όπως λειτουργεί κάθε ταινία τρόμου.

Ούτε πρόκειται για ένα κακό όνειρο από το οποίο κάποια στιγμή θα ξυπνήσεις και μόλις περάσουν τα απόνερα του κυρίως παλιρροϊκού κύματος θα γελάς με τα όσα είδες την ώρα του REM.

Αυτό που ζούμε, πρωτόγνωρο για τους περισσότερους, είναι δυστυχώς μια πραγματικότητα. Τόσο σκληρή που μόλις τώρα αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε το μέγεθός της. Και ενδεχομένως και τις συνέπειες. Η τραγωδία αυτής της χώρας είναι ότι κάνει ό,τι περνάει από το χέρι όλων όσων κινούσαν, κινούν και πολύ φοβάμαι θα κινούν στο μέλλον τα νήματά της, ώστε να οδηγήσει τους πολίτες της στην έξοδο. Το συντομότερο δυνατόν.

Όχι στην έξοδο από το ευρώ ή την Ευρώπη - όπως έχει μεταλλαχθεί το ερώτημα για το δημοψήφισμα, κάτι που έπρεπε να είχε άλλωστε γίνει από την αρχή - αλλά στην έξοδο από την ίδια τη χώρα. Η οποία έχει γίνει πλέον πράξη από χιλιάδες νέους, κυρίως πτυχιούχους, που βαρέθηκαν αυτή τη μιζέρια, αυτή την κατάσταση, αυτό το θρίλερ χωρίς τέλος και κυρίως τα όσα συμβαίνουν τις τελευταίες μέρες και ώρες. Μια τραγωδία οι πληγές της οποίας θα πάρουν καιρό να επουλωθούν.

Αυτή η χώρα έχει μετατραπεί σε ναρκοπέδιο για κάθε όνειρο και ελπίδα και αυτό είναι το μεγαλύτερο ιστορικό λάθος για το οποίο οι μετέπειτα γενιές θα κατηγορούν, όχι άδικα, εκείνες που οδήγησαν τα πράγματα σε αυτή την κατάσταση. Και δυστυχώς όσο απογυμνώνεται η ελπίδα τόσο απογυμνώνεται η χώρα χάνοντας ό,τι πιο πολύτιμο έχει. Το ίδιο της το αίμα. Ό,τι, τέλος πάντων, απέμεινε πριν το ρουφήξουν τα κουνούπια. Οι στιγμές αυτές είναι πραγματικά ιστορικές. Και πρωτόγνωρες για τους περισσότερους.

Όμως η ιστορία, όπως έχουμε πει και ξαναπεί, διδάσκει μόνο εκείνους που τη διαβάζουν. Και έχει πολλά να πει σε όλους αυτούς που την κατάντησαν έτσι και δε ζήτησαν ποτέ μια συγνώμη. Ελπίζουμε απλά ότι δε θα χρειαστεί να μας υπενθυμίσει τι σημαίνει για τον ελληνικό λαό ο διχασμός. Ελπίζουμε ότι τουλάχιστον αυτό το μάθημα το έχουμε πια πάρει από τα βάθη των αιώνων. Για όλα τα άλλα μένει στις επόμενες γενιές πια να αποδείξουν ότι τα έχουν διδαχθεί.

Όταν πια πέσουν οι τίτλοι, όποτε και αν γίνει αυτό, της ταινίας τρόμου που ζούμε.

ΤΑ ΝΕΑ του neakriti.gr στο Google News