Γιατί η δημοκρατία πρέπει να κάνει τόσο θόρυβο για να ακουστεί ανάμεσα σε κραυγές που επικαλούνται το όνομά της;
Αν δεν μπορείς να ακούσεις το «ΝΑΙ», σιωπή. Αν δεν μπορείς να ακούσεις το «ΟΧΙ», σιωπή.
Αν δεν έχεις επιχειρήματα για να υποστηρίξεις τη θέση σου σε ένα δημόσιο διάλογο που έχει ανοίξει για το μέλλον της Ελλάδας, απλά μη φωνασκείς! Η δημοκρατία μιλάει και εσύ, όπως και εγώ, όπως και όλοι μας είμαστε υποχρεωμένοι να την ακούσουμε.
Είμαστε υποχρεωμένοι να ακούσουμε αγωνίες και φόβους από όπου και αν προέρχονται. Οι μέρες που διανύουμε, όσο τετριμμένο και αν ακουστεί, είναι κρίσιμες. Οι αποφάσεις θα βαραίνουν όχι μόνο εμάς αλλά και το μέλλον πολλών γενιών. Θα παραδώσουμε ένα μέλλον που στην παρούσα φάση αδυνατώ να σκεφτώ και δε θέλω να μιλάει για τη διχόνοια των Ελλήνων που γεννήθηκε το 2015 και κράτησε για πολλά χρόνια.
Ένας φίλος ακαδημαϊκός μου έλεγε ότι αυτή η διχόνοια που τώρα φυτρώνει θα κρατήσει για χρόνια γιατί θα παρθούν κρίσιμες αποφάσεις. Ανεξάρτητα από τη διεξαγωγή του δημοψηφίσματος και το αποτέλεσμά του, φτάσαμε σε ένα σημείο να αναζητούμε το ρόλο μας μέσα στην ευρωπαϊκή οικογένεια.
Σε μια οικογένεια, ναι με πολλά προβλήματα, όμως οικογένεια. Και πείτε μου ποιος σε αυτή την κοινωνία έδωσε δίκιο σε εκείνον που εγκατέλειψε την οικογένειά του επειδή είχε προβλήματα σε αυτή; Κανένας. Μένεις και παλεύεις. Παλεύεις με αξιοπρέπεια για να ζεις με αξιοπρέπεια.
Αυτός ο λαός κουράστηκε να ακούει για τις θυσίες που έκανε πέντε χρόνια. Θυσίες πολλές, που μέχρι σήμερα δεν οδηγούν πουθενά. "Θα" που του υποσχέθηκαν και "θα" που έμειναν στην ιστορία.
Τα παιδιά μας θα μιλάνε γι' αυτά τα "θα". Όμως, προσέξτε και για ποιες αποφάσεις μας θα μιλάνε, γιατί δε θα είμαστε εκεί για να μας πουν «έκανες λάθος και έθαψες το μέλλον μου».
Εις το επανιδείν.
