Καταντά κουραστικό να διαπιστώνεις κάθε φορά με ακόμα πιο τραγικούς τόνους αυτό που περιέγραψε με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο η αρθρογράφος της αυστριακής εφημερίδας "Κουρίρ" πριν από λίγες ημέρες: «Οι ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχουν «αξιοθρήνητη εικόνα, καθώς εμφανίζονται διχασμένοι, χωρίς στόχο και αναξιόπιστοι».
Του Σταύρου Μουντουφάρη
Φυσικά, το εν λόγω σχόλιο αφορά στα τεκταινόμενα γύρω από την Ελλάδα και στο απίστευτο θέατρο του παραλόγου, που ζήσαμε, ζούμε και θα συνεχίσουμε, πολύ φοβάμαι, να ζούμε. Εκείνο που μας έκανε να ξεχάσουμε τα όσα γνωρίζαμε για τη διπλωματία, τη διαπραγμάτευση, τις ισορροπίες και το "πρωτόκολλο" της αξιοπιστίας και της σοβαρότητας.
Την ίδια στιγμή που νιώθουμε ότι η ίδια μας η λογική, η κοινή λογική που υποτίθεται ότι είναι ο γνώμονας τόσο για τις απλές όσο και τις σύνθετες καταστάσεις, δοκιμάζεται σκληρά. Αυτό το οποίο ζήσαμε στο φινάλε - που ακόμα δεν έχει πει την... τελευταία του λέξη- αυτού του θρίλερ με κακογραμμένο σενάριο, άθλια σκηνοθεσία, κάκιστο μοντάζ και βεβαίως απαράδεκτες ερμηνείες αποδεικνύει κάτι πολύ απλό:
Οι βαρύγδουποι χαρακτηρισμοί για ηγέτες της Ευρώπης, που είναι πανίσχυροι και έχουν τον έλεγχο της κατάστασης ή ακόμα και σχέδια Β, Γ, Δ και πάει λέγοντας για τα χειρότερα ενδεχόμενα, στην πραγματικότητα δεν μπορούν να αντιστοιχίσουν ούτε στο ελάχιστο με την αλήθεια. Πρώτα απ' όλα δεν υπάρχουν πια ηγέτες με την πραγματική έννοια του όρου στην Ευρώπη.
Ηγέτες σημαίνει ανθρώπους που μπορούν να αναλάβουν την πολιτική ευθύνη μπροστά σε ιστορικές στιγμές, αφού πρώτα τις αναγνωρίσουν ως τέτοιες, πατώντας πόδι για να σταματήσει η διακωμώδηση των ίδιων των θέσεων, των δηλώσεων και των αποφάσεων που φέρονται να έχουν λάβει πριν αυτοαναιρεθούν. Με τον Πόντιο Πιλάτο να αποτελεί το πιο δημοφιλές πρότυπο, την τακτική του οποίου όλοι επιχειρούσαν μέχρι την τελευταία στιγμή- με παταγώδη αποτυχία φυσικά - να μιμηθούν.
Όσον αφορά στο σχέδιο Β, για το οποίο είχαμε ακούσει τόσα και τόσα, είναι σαφές ότι είναι επί ξύλου κρεμάμενο, αφού, όπως έχουμε πει και ξαναπεί τόσο πολλές φορές, όταν σε μια οποιαδήποτε κρίσιμη κατάσταση υπεισέρχεται ο παράγοντας άνθρωπος, κανένα σχέδιο, όσο καλά μελετημένο και τεχνοκρατικά «ψαγμένο» κι αν είναι, δεν μπορεί να έχει τον απαιτούμενο βαθμό ασφάλειας.
Και από τη μια και από την άλλη πλευρά το απέδειξαν στα καθ' ημάς οι ατέλειωτες ουρές σε βενζινάδικα και ΑΤΜ, δίνοντας περιεχόμενο στον ορισμό της ψυχολογίας της μάζας. Και το είπε με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας, του γνωστού ESM, ο Κλάους Ρέγκλινγκ: «Δεν μπορώ να προβλέψω τι θα συμβεί στην Ελλάδα την επόμενη εβδομάδα (...). «Δεν μπορώ να εκτιμήσω πώς θα μοιάζει η Ελλάδα την επόμενη εβδομάδα». Πόσο μάλλον να εκτιμήσει κανείς τι θα συμβεί αύριο στην ίδια την Ευρώπη.
Δυστυχώς τα πράγματα οδεύουν σε μια κατάσταση που προκαλεί θλίψη, αν όχι οργή. Γιατί η εικόνα που αποκαλύπτεται στη σημερινή Ευρώπη είναι αυτή μιας Βαβυλωνίας, όπου ο όρος Ευρωπαίος είναι παντελώς απών και εκείνο που υπερισχύει είναι τα συμφέροντα του κάθε κράτους και βεβαίως το πολιτικό κόστος που φορτώνεται ο κάθε "ηγέτης" όταν έρθει η ώρα να απολογηθεί ενώπιον των ψηφοφόρων του.
Το όνειρο της πολιτικής ένωσης ξεχάστηκε, οι μεγάλες αξίες καταχωνιάστηκαν σε παλιά δερματόδετα βιβλία που κανείς δε θυμόταν πού τα είχε βάλει και η ατμομηχανή που είχε κάποτε ως τιμονιέρηδες Γαλλία και Γερμανία κόλλησε στις ράγες. Η Ευρώπη έχασε τον εαυτό της και οι νέοι ηγέτες της μετατράπηκαν σε πειθήνια όργανα των αγορών και όσων κινούν τα νήματα πίσω από αυτές. Ροκανίζοντας το χρόνο, παρά το ότι ήξεραν ότι ο υπέρογκος δανεισμός θα οδηγούσε στο σπάσιμο της φούσκας του χρέους, οδήγησαν εν γνώσει τους τα πράγματα εκεί που έφτασαν σήμερα και, αντί να διορθώσουν τη ζημιά που είχε γίνει, την έκαναν ακόμα χειρότερη.
Ουδείς φυσικά είχε τα κότσια να αναγνωρίσει το μερίδιο της ευθύνης που του αναλογεί και η τακτική αυτή της στρουθοκαμήλου συνεχίζεται ακόμα και σήμερα, αφού ο ένας πετάει το μπαλάκι στον άλλο και όλοι μαζί, για να μην αναλάβουν το κόστος, έχυναν ως το παρά πέντε κροκοδείλια δάκρυα για αυτή τη χώρα και τους πολίτες της. Λες και στην πραγματικότητα τους ένοιαξαν ποτέ αυτοί. Οι μόνες ευαισθησίες τους ήταν απλώς να πάρουν τα λεφτά τους πίσω. Και η μόνη τους αγωνία, μην εκτραχυνθεί η κατάσταση και τους συμπαρασύρει κι εκείνους.
Μια τέτοια Ευρώπη δεν έχει μέλλον. Τουλάχιστον σαν εκείνο το οποίο οραματίστηκαν οι μεγάλοι παλαιοί της Ένωσης, οι θεμελιωτές του μεγάλου εγχειρήματος ή πειράματος, μοναδικού στην ανθρώπινη ιστορία. Βλέποντας την τραγική εικόνα της ηγεσίας της Ευρώπης μπροστά στο ελληνικό ζήτημα, όλο αυτό το διάστημα. δεν μπορεί κανείς παρά να ανατριχιάσει στην ιδέα του τι θα μπορούσε να συμβεί αν προέκυπτε μια ακόμα πιο μείζονα κρίση, η οποία θα κινδύνευε να ρίξει τη Γηραιά στην άβυσσο παλιών αμαρτιών από τις οποίες δε λυτρώθηκε ποτέ.
Δυστυχώς, η πραγματικότητα σοκάρει. Τόσο που δίνει όλο και περισσότερα επιχειρήματα στους ευρωσκεπτικιστές, μεταλλάσσοντας όσους ακόμα συνεχίζουν να πιστεύουν στην ιδέα μιας ενωμένης Ευρώπης σε αθεράπευτα ρομαντικούς και άρα γραφικούς.
