Οι διαπραγματεύσεις συνεχίζονται. Σχεδόν μέχρι την τελευταία στιγμή. Χωρίς να αποκλείονται και πλασματικές παρατάσεις του χρόνου και των προθεσμιών. Εκτός αν η ελληνική κυβέρνηση κατανοήσει, επιτέλους, ένα βασικό λάθος στην τακτική της. Είναι πεντακάθαρο. Κάθε μέρα χειροτερεύει η διαπραγματευτική θέση της Ελλάδας. Ολονέν και περισσότερο επιθετικοί καθίστανται οι Ευρωπαίοι.
Του Αντώνη Ν. Βγόντζα
Η εξήγηση είναι απλή. Χάσαμε εξ ολοκλήρου την αξιοπιστία μας. Και οι πιστωτές - δανειστές - εταίροι δε μας εμπιστεύονται. Και φυσικά εφαρμόζεται μια παλιά κλασική αρχή και κανόνας. Όσο πιο αδύναμος είσαι σε μια διαπραγμάτευση, τόσο χειροτερεύει η θέση σου.
Αυτή την πολύ απλή αλήθεια και κανόνα δεν κατάφεραν να κατανοήσουν μερικοί, που εμφανίζονται ως ειδικοί, της θεωρίας των παιγνίων. Όσους ακαδημαϊκούς και άλλους τίτλους και αν κουβαλάνε.
Η κυβέρνηση και οι εκπρόσωποί της διέπραξαν και άλλα λάθη. Δεν έχουν καθαρή γραμμή. Τη μια μέρα προτείνουν ένα δημοσιονομικό μέτρο. Την άλλη μέρα το αποσύρουν και διατυμπανίζουν ότι τράβηξαν κόκκινες γραμμές. Τη μεθεπόμενη ημέρα ή φάση προτείνουν ένα άλλο δημοσιονομικό μέτρο. Δήθεν ισοδύναμο με το προηγούμενο. Που μοιάζει με το προ-προηγούμενο. Και μετά, σύντομα ή πολύ σύντομα καταφεύγουν στις δημιουργικές ασάφειες. Με την ελπίδα ότι στην εφαρμογή του όποιου δημοσιονομικού μέτρου, θα το διαστρεβλώσουν για να μην τύχη εφαρμογής.
Τα λάθη είναι πολλά. Δεν είναι του παρόντος. Θα επισημάνω ένα που δεν αναδεικνύει ο ελληνικός Τύπος. Βρίζουμε τους ξένους ηγέτες κατά κόρον. Τους αποκαλούμε εγκληματίες. Ανάλγητους. Εκπροσώπους συμφερόντων. Εκβιαστές. Ατέλειωτος ο αριθμός των ύβρεων. Και μετά επιχειρούμενα καθίσουμε ισότιμα στο ίδιο τραπέζι μαζί με αυτούς.
Τελικά θα υπογράψουμε. Με τους χειρότερους δυνατόν όρους.
