Ο Τσίπρας κατάφερε να παρουσιάσει ένα πλαίσιο πάνω στο οποίο θα γίνει ο διάλογος για την αναζωογόνηση της οικονομίας μας. Ύστερα από ένα θρίλερ, Ευρωπαίοι εταίροι και ελληνική κυβέρνηση κάθισαν στο τραπέζι και με γνώμονα το συμφέρον της εκάστοτε πλευράς, ο Τσίπρας παρουσίασε ένα πρόγραμμα με μια πιο συνεκτική και συγκροτημένη δομή. Ήξεραν και οι δύο πως η Ελλάδα θέλει την Ευρώπη και η Ευρώπη θέλει την Ελλάδα και πως τα χρονικά περιθώρια στενεύουν επικίνδυνα.
Του Νίκου Κοσμαδάκη
Το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ προτείνει: ψαλίδι σε πρόωρες συνταξιοδοτήσεις, βάζει φόρο πολυτελείας, αύξηση εισφορών σε κύριες και επικουρικές συντάξεις και κυρίως εναντιώνεται με τους προκατόχους του ως προς την αντίληψη ότι το δραστικό "κούρεμα" σε μισθούς και σε συντάξεις είναι η πιο βιώσιμη (οικονομικά και κοινωνικά) λύση.
Ο ΣΥΡΙΖΑ αντιλήφθηκε πως πρέπει να δράσει άμεσα. Γνώριζε ότι οι Ευρωπαίοι εταίροι δε δείχνουν κατανόηση και πως η συνέχεια της χώρας μας ως κράτος-μέλος του ευρώ κρέμεται σε μια κλωστή. Έτσι, δημιούργησε ένα σχέδιο που έχει όλες τις καλές προοπτικές να υιοθετηθεί από τ' άλλα κράτη και να συναινέσουν στη βάση αυτή.
Προτού δώσουν, όμως, τη συγκατάθεσή τους θα πρέπει η ελληνική κυβέρνηση να περάσει τη συμφωνία αυτή στο ελληνικό Κοινοβούλιο και να πάρει τη δεδηλωμένη. Και εδώ τίθεται το ζήτημα: Είναι οι βουλευτές της συγκυβέρνησης έτοιμοι να την αποδεχτούν και να την προσυπογράψουν με την ανάταση του χεριού τους και με τη δήλωση: ΝΑΙ;
Εδώ, λοιπόν, μπαίνουμε στο δομικό πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ένα μεγάλο εχθρό απέναντί του και σύμμαχο ταυτοχρόνως. Ο εχθρός ακούει στο όνομα "τάσεις". Οι αντικρουόμενες απόψεις των τάσεών του και όχι η χάραξη μια κοινής κομματικής γραμμής συνίστατο ως βασικό πρόβλημα του αριστερού κόμματος. Δεν είναι η αξιωματική αντιπολίτευση, γιατί με τη σταθερή εμμονή της σε προγράμματα λιτότητας έχει χάσει και τους πιο πιστούς οπαδούς της.
Βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν κρύψει τη δυσαρέσκειά τους και τονίζουν την εναντίωσή τους σε μια συμφωνία - άλλο μνημόνιο. Τονίζουν οι ίδιοι πως ο ΣΥΡΙΖΑ έχει απομακρυνθεί από τις προεκλογικές του δεσμεύσεις και ενθαρρύνουν ακόμη περισσότερο την τάση για ρήξη με τους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Τόσο η κουμμουνιστική τάση όσο και η Αριστερή Πλατφόρμα δεν έκρυψαν την αγανάκτησή τους και αποδοκίμασαν τις προτάσεις της ελληνικής κυβέρνησης. Δεν είναι, μόνο, αυτό.
Ο έτερος κυβερνητικός εταίρος, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, όπως δείχνουν δημοσκοπήσεις: οι οπαδοί τους, σε ένα ποσοστό της τάξης του 3/4 σε επίπεδο κομματικής προσέγγισης και προσήλωσης, θέλουν επιστροφή στη δραχμή. Οι βουλευτές των Ανεξαρτήτων Ελλήνων δεν είναι διατεθειμένοι αποκαλύψουν τα χαρτιά τους, αλλά σίγουρα θα δυσκολευτούν να πείσουν τους ψηφοφόρους ανά εκλογικές περιφέρειες.
Το εγχείρημα της ελληνικής κυβέρνησης ήταν πράγματι δύσκολο και ζήσαμε πολλές ώρες αγωνία μέχρι να υπάρξει μια κοινή γραμμή πλεύσης μεταξύ Ευρώπης και Ελλάδας. Η αγωνία δεν έχει εξαλειφθεί. Τις επόμενες μέρες ο Τσίπρας θα κληθεί να επιχειρηματολογήσει υπέρ μιας πολιτικής που δε σχετίζεται «με την κατάργηση και τον τεμαχισμό των μνημονίων». Ξέρει ο ίδιος ότι η θέση της Ελλάδας είναι κρίσιμη και πως η Ελλάδα χρειάζεται βαθιές ανάσες όχι για την Ευρώπη, αλλά για το λαό της.
