default-image

Τα δύσκολα έρχονται μετά...

Απόψεις
Τα δύσκολα έρχονται μετά...

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Για πρώτη φορά μέσα σε αυτήν την πεντάμηνη κωμωδία (ή τραγωδία, όπως το βλέπει κανείς) της "διαπραγμάτευσης", οι δύο πλευρές - Ελλάδα και δανειστές - δείχνουν να βρίσκονται πραγματικά κοντά σε μια συμφωνία.

Του Γιώργου Ψαρουλάκη

Η πλειοψηφία των κατοίκων αυτής της χώρας σαφώς θα υποδεχτεί την επίτευξη μιας συμφωνίας (όποια κι αν είναι αυτή) με πρόδηλη ανακούφιση: αφενός, η διαπραγμάτευση και η συνακόλουθη αβεβαιότητα μάς έχουν κουράσει όλους και μάλιστα... αφόρητα. Αφετέρου, ο χρόνος είναι χρήμα και οι πέντε μήνες είναι πολύ χρήμα, το οποίο έχει χαθεί.

Η κυβέρνηση κατόρθωσε να σταθεί όρθια αυτούς τους πέντε μήνες, αλλά το τίμημα ήταν ένα πάγωμα της οικονομικής δραστηριότητας και πολλά προβλήματα σε μια αγορά που ουδέποτε έχει συνέλθει από τον ορυμαγδό υφεσιακών μέτρων των δύο μνημονίων που εφαρμόστηκαν στην Ελλάδα. Οπότε τώρα η μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου, ακόμη και πολλοί που βρίσκονται στην κατηγορία "δεν έχουμε τίποτε να χάσουμε", θα υποδεχτούν με ανακούφιση τον τερματισμό του εικονικού αυτού μαρτυρίου και τους ατέλειωτου πηγαινέλα.

Ωστόσο, εγώ δε θα σταθώ εδώ. Δε θα σταθώ καν στην επίσης εξαιρετικά ευπρόσδεκτη "αίσθηση σταθερότητας" που θα φέρει η αποδοχή από τους δανειστές μιας συμφωνίας που θα εξασφαλίσει τη χρηματοδότηση της Ελλάδας προκειμένου να αποπληρώσει τις υποχρεώσεις της (προς το εξωτερικό, βασικά) και να μην κινδυνεύσουμε με στάση πληρωμών.

Θα σταθώ στο μέλλον. Στο τι μπορούμε να περιμένουμε για αύριο, μεθαύριο, για τα επόμενα χρόνια.

Και για να το δούμε αυτό, θα πρέπει να δούμε το περιεχόμενο της συμφωνίας. Καταρχήν, για να μην παίζουμε με τις λέξεις, ανεξαρτήτως του πώς θα "βαπτιστεί" η συμφωνία (και έχουν ταλέντο στα βαφτίσια οι φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ...) θα είναι ένα νέο μνημόνιο. Ή μια παράταση του υπάρχοντος μνημονίου, ανάλογα με τη φόρμουλα που θα επιλεγεί από τους δανειστές.

Ως δεσμευτικό μνημόνιο, λοιπόν, αυτή η συμφωνία θα έχει ένα σωρό μέτρα, που έχουν ως στόχο από τη μια τη δημοσιονομική προσαρμογή και από την άλλη τις μεταρρυθμίσεις της χώρας προκειμένου να καταστεί πιο ανταγωνιστική.

Από τις "μεταρρυθμίσεις" έχουμε εξαιρετικά πικρή εμπειρία: οι προηγούμενες τρεις κυβερνήσεις εφάρμοσαν τις πλέον αντιλαϊκές και εχθρικές προς το κοινωνικό σύνολο μεταρρυθμίσεις, αφήνοντας... στην άκρη όλες εκείνες που είχαν ως στόχο την απελευθέρωση των υπηρεσιών και της οικονομικής δραστηριότητας, την εξυγίανση και λειτουργική αναβάθμιση της Δικαιοσύνης, τη δημιουργία νέων, αποτελεσματικότερων δομών στο Ελληνικό Δημόσιο.

Αυτές οι μεταρρυθμίσεις μπήκαν στο τραπέζι, απαιτήθηκαν από τους δανειστές, ορισμένες ψηφίστηκαν κιόλας... και ουδέποτε εφαρμόστηκαν. Αντίθετα, εφαρμόστηκαν μέχρι κεραίας και δίχως καμία εξαίρεση όλες οι μεταρρυθμίσεις που οδήγησαν στη διάλυση της αγοράς εργασίας, στη μετατροπή των μισθωτών σε "δούλους", καθώς και μια ατέλειωτη σειρά περικοπών που οδήγησαν στα πρόθυρα της πλήρους διάλυσης τη δημόσια υγεία και παιδεία, το ασφαλιστικό σύστημα, τους συνταξιούχους, τους μικροεπαγγελματίες, τους αγρότες.

Έχομεν λοιπόν πικρά εμπειρία από τις "μεταρρυθμίσεις".

Εξαιτίας αυτής της πικρής εμπειρίας και της αναγκαιότητας του ΣΥΡΙΖΑ να είναι συνεπής τουλάχιστον με κάποια ελάχιστα ψήγματα του προγράμματος και των εξαγγελιών του, οι "κόκκινες γραμμές" της κυβέρνησης μπήκαν ακριβώς σε αυτά τα ζητήματα.

Και πολύ καλώς μπήκαν.

Ωστόσο, το αντίτιμο ήταν ακριβό. Οι θεσμοί ζήτησαν σε αντάλλαγμα εξαιρετικά αυστηρά δημοσιονομικά μέτρα και εισπρακτικά μέτρα. Παρά την προσπάθεια της κυβέρνησης να μην οδηγηθεί σε πλήρη αποδοχή αυτών των μέτρων, στην πραγματικότητα το 99% των δημοσιονομικών και εισπρακτικών μέτρων που ζητήθηκαν θα βρεθούν στο κείμενο της τελικής συμφωνίας.

Τι σημαίνει αυτό; Τίποτε καλό, φοβούμαι.

Στο ζήτημα του ΦΠΑ, λ.χ., του πιο άδικου φόρου που υπάρχει (διότι αντιμετωπίζει το ίδιο τον πάμπλουτο και αυτόν που δεν έχει να φάει), η κυβέρνηση αναγκάζεται σε άτακτη υποχώρηση και τα τελευταία σενάρια λένε ότι στο μέσο συντελεστή του 13% (πολλώ δε μάλλον στον κατώτερο του 6,5% ή 6%) θα μείνουν... ελάχιστα. Ακόμη και η εστίαση θα επανέλθει στο 23%. Ο τουρισμός μάλλον πάει στο 13%, αλλά θέλω να πιστεύω ότι οι τουριστικοί επιχειρηματίες θα... απαρνηθούν ένα μέρος των υπερκερδών από τις φετινές αυξήσεις (μέσο όρο πάνω από 10%) για να απορροφήσουν το 6,5% ή έστω το μεγαλύτερο μέρος αυτού. Ωστόσο, ο κόσμος θα πληρώσει ακριβότερα... περίπου τα πάντα. Ίσως ακόμη και το ρεύμα, αν δεν ευοδωθούν οι προσπάθειες.

Η κατάσταση, λοιπόν, δεν είναι ακριβώς ιδανική. Αναζητείται μια προσπάθεια για να ορθοποδήσει η χώρα, την ώρα που οι πολίτες και οι επιχειρήσεις θα επιβαρυνθούν φορολογικά περισσότερο.

Κι αν οι πολύ λίγοι φόροι είναι συνταγή καταστροφής, οι υπερβολικά πολλοί φόροι... είναι ακριβώς το ίδιο. Θα πρέπει να βρεθεί μια ισορροπία, ώστε να επανεκκινήσει η ελληνική οικονομία.

Η πλασματική ανάπτυξη του 2014 (που στην πραγματικότητα ήταν μείωση του ΑΕΠ κατά 3,5 δισ.) θα πρέπει να γίνει πραγματική ανάπτυξη και να αρχίσουν να δημιουργούνται θέσεις εργασίας, να δίνονται υψηλότερες αμοιβές και να κινείται η αγορά.

Αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα της νέας κυβέρνησης, αφού βεβαίως περάσει τη συμφωνία που θα επιτύχει από την ελληνική Βουλή. Προβλέπω ότι εύκολα ή δύσκολα θα την περάσει, αλλά... μετά αρχίζουν τα δύσκολα.

ΤΑ ΝΕΑ του neakriti.gr στο Google News