default-image

Ο Μανώλης Συντυχάκης για την ενδοσχολική βία

Κρήτη
Ο Μανώλης Συντυχάκης για την ενδοσχολική βία

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Στο θέμα της ενδοσχολικής βίας και εκφοβισμού αναφέρθηκε ο Μανώλης Συντυχάκης, βουλευτής Ηρακλείου του ΚΚΕ, μιλώντας στη διάρκεια της συζήτησης επερώτησης του ΠΑΣΟΚ προς την κυβέρνηση. Όπως τόνισε, η κυρίαρχη αντίληψη αποκρύπτει τα κοινωνικά αίτια που προκαλούν τέτοιου είδους φαινόμενα.

Κατήγγειλε ότι υποκριτικά τα όργανα της Ε.Ε. αποκηρύσσουν αυτή τη μαθητική βία, «δεν κατονομάζουν όμως, καν, τη βία της αστικής εξουσίας και όλες τις μορφές που εμφανίζεται σε συνθήκες μονοπωλιακού καπιταλισμού και μάλιστα βαθιάς οικονομικής κρίσης που παίρνει συγκεκριμένη μορφή και περιεχόμενο σε βάρος της εργατικής τάξης». Επισήμανε ότι βία είναι επίσης «η τρομοκράτηση του λαού για να μην παρεκκλίνει από τον ευρωμονόδρομο και να μην αμφισβητήσει τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης».

Κατήγγειλε ότι κουβέντα δεν αναφέρεται για «τη βία που ασκεί ο εργοδότης στον τόπο δουλειάς, ειδικά στα νέα παιδιά, τη νέα βάρδια της εργατικής τάξης που στο όνομα της πρακτικής δουλεύουν από 15 ετών για 200 ευρώ, με εξαντλητικά ωράρια εργασίας».

Υπογράμμισε ότι «βία είναι η πράξη νομοθετικού περιεχόμενου που ποινικοποιεί τους μαθητικούς αγώνες και οι απειλές σε βάρος των μαθητών από εισαγγελείς και Αστυνομία όταν κινητοποιούνται». Βία είναι, πρόσθεσε, «η κατάργηση χιλιάδων τμημάτων και σχολείων, ο οικονομικός στραγγαλισμός των σχολείων, στα οποία μάλιστα εκκολάπτεται το αβγό του φιδιού όταν η ιστορική γνώση για τις θηριωδίες στην ανθρωπότητα, ο εθνικισμός και ο ναζισμός δεν είναι στις προτεραιότητες των αναλυτικών σχολικών προγραμμάτων».

Επισήμανε ακόμα ότι το σχολείο έχει μετατραπεί σε «ξέφραγο αμπέλι διαφόρων επιχειρηματικών δράσεων, καθώς δρουν ασφαλιστικές και διατροφικές εταιρείες με την κάλυψη μάλιστα δήθεν πανεπιστημιακών ερευνών μέχρι και ΠΑΕ. Και αυτό είναι μέσα στα ιερά και όσια της καπιταλιστικής μηχανής», υπογράμμισε ο Μ. Συντυχάκης, προσθέτοντας ότι «τα αληθινά αίτια που παράγουν και αναπαράγουν τη βία βρίσκονται στις αρχές λειτουργίας του καπιταλιστικού συστήματος που εδραιώνει τη βία και την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο».

Ολόκληρη η ομιλία του Μανώλη Συντυχάκη κατά τη συζήτηση στη Βουλή της επίκαιρης ερώτησης για το σχολικό εκφοβισμό:

«Τα τελευταία χρόνια αναπτύσσεται πλούσιος προβληματισμός από εκπαιδευτικούς, γονείς και μαθητές γύρω από το φαινόμενο της ενδοσχολικής βίας.

Με αφορμή το θάνατο του Βαγγέλη Γιακουμάκη η συζήτηση φούντωσε ακόμη περισσότερο ψάχνοντας απαντήσεις, έγκαιρη και ολοκληρωμένη ενημέρωση για το φαινόμενο αυτό και μάλιστα σε συνθήκες που η λαϊκή οικογένεια δέχεται αντιλαϊκά καταιγιστικά πυρά από τις κυβερνήσεις ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και τη σημερινή ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ.

Μπαίνοντας στην ουσία για τι είναι "σχολικός εκφοβισμός" ή το "μπούλινγκ" όπως λέγεται και τις αιτίες που τον γεννούν και το αναπαράγουν, πρέπει να απαντηθούν ορισμένα ερωτήματα:

Υπάρχει πραγματικό πρόβλημα στα σχολεία σήμερα και ποιο είναι αυτό;

Η επιθετικότητα στη συμπεριφορά παιδιών και εφήβων είναι καινούργιο φαινόμενο;

Ποιες οι αιτίες που αυξάνονται αυτές οι συμπεριφορές, που σε περίοδο κρίσης, έχουν καθαρά ενδοσχολικές αιτίες;

Ποιες είναι οι πραγματικές στοχεύσεις των διαφόρων εκστρατειών του υπουργείου Παιδείας και των διάφορων ΜΚΟ που είναι έτοιμες να κατασπαράξουν τα κονδύλια από τα ευρωπαϊκά προγράμματα;

Τελικά, μπορούν αυτοί που τσακίζουν το λαό και τη νεολαία με μνημόνια, αντιλαϊκά μέτρα, εκβιάζουν και τρομοκρατούν το λαό, να είναι μέρος της λύσης αυτών των προβλημάτων;

Επιτρέψτε μας να πούμε ότι ο ορισμός που δίνουν οι επερωτώντες και διάφορες κυβερνητικές και Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, όπως το "Δίκτυο Κατά της Βίας στο Σχολείο", ο Συνήγορος του Παιδιού, κ.ά., για τον σχολικό εκφοβισμό, είναι προβληματικός και αντιεπιστημονικός με στόχο και σχέδιο τη διάσπαση της αιτιώδους συνάφειας δύο καταστάσεων, αιτίας και αποτελέσματος.

Ορισμός του τίποτα και όλα. Ανάλογα με το τι ο καθένας έχει στο μυαλό του, τις προσλαμβάνουσες εμπειρίες ή καλύτερα τι θέλει να καταλάβει.

Κυρίως όμως αποσιωπά και συσκοτίζει τα κοινωνικά αίτια, εμποδίζει τη διάκριση μεταξύ του απλού, συνηθισμένου και εσκεμμένου πειράγματος, ενός τσακωμού πάνω στο παιχνίδι, της φιλίας που χαλάει κι έπειτα ξαναφτιάχνεται, ότι πιο φυσιολογικό να εκδηλώνεται στις σχέσεις μεταξύ των παιδιών και των εφήβων και εκείνης για την οποία θα πρέπει κανείς να ανησυχεί.

Ξαφνικά, οι περιβόητες ΜΚΟ των ευρωπαϊκών προγραμμάτων, των φανερών και υπόγειων σχεδιασμών, τους έπιασε ο πόνος να ασχοληθούν με την "πρόληψη και αντιμετώπιση του εκφοβισμού και της βίας στα σχολεία" και όλοι μαζί, με μια φωνή να αποκηρύξουν τη... βία.

Τη μόνη βία που αποφεύγουν να κατονομάσουν είναι η βία της αστικής εξουσίας και όλες οι μορφές με την οποία εμφανίζεται σε συνθήκες μονοπωλιακού καπιταλισμού και μάλιστα βαθιάς και παρατεταμένης κρίσης του, όπου η βία του παίρνει συγκεκριμένη μορφή και περιεχόμενο.

Δεν είναι βία η διαρκής τρομοκράτηση του λαού προκειμένου να μην παρεκκλίνει από τον ευρωμονόδρομο, για να μην αμφισβητηθεί ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης και να εμποτιστούν οι νέοι με την ευρωπαϊκή ιδέα, την επιχειρηματικότητα, την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων, με τον αντικομμουνισμό;

Κουβέντα για τη βία και την εκμετάλλευση που ασκεί ο εργοδότης στον εργάτη στο χώρο δουλειάς, ειδικά στα νέα παιδιά, τη νέα βάρδια της Ε.Τ. που στο όνομα δήθεν της πρακτικής τους τα αναγκάζουν να δουλεύουν από τα 15 τους για 200 ευρώ με εξαντλητικά ωράρια εργασίας.

Η εκπαιδευτική πολιτική εκφράζει και αναπαράγει τη βία.

Βία δεν είναι η Π.Ν.Π. που ποινικοποιεί τους μαθητικούς αγώνες και οι απειλές για αναπλήρωση των χαμένων ωρών εν είδη απειλής και τιμωρίας για το αγωνιστικό τους φρόνημα;

Βία δεν είναι ο εκφοβισμός που ασκούν εισαγγελείς, Αστυνομία, "τσεκουροφόροι" γονείς, πραιτωριανοί καθηγητές και διευθυντές στους μαθητές όταν κινητοποιούνται; Βία, δεν είναι οι καταργήσεις χιλιάδων τμημάτων και σχολείων; Βία δεν είναι ο οικονομικός στραγγαλισμός των σχολείων;

Αυτό το σχολείο είναι που εκκολάπτει «το αυγό του φιδιού», όταν η ιστορική γνώση, για τις θηριωδίες και τη φρίκη που προκάλεσαν στην ανθρωπότητα ο εθνικισμός και ο ναζισμός δεν είναι στις προτεραιότητες των σχολικών αναλυτικών προγραμμάτων.

Αυτοί λοιπόν ήρθαν να δώσουν μαθήματα αντιμετώπισης της βίας. Ποιοι, οι υπερασπιστές της ωμής βίας του κεφαλαίου. Εκείνοι δηλαδή που υπερασπίζονται τα συμφέροντα του κεφαλαίου που σε συνθήκες κρίσης στέλνει 1,5 εκατομμύριο εργαζόμενους στον Καιάδα της ανεργίας, 3,5 εκατομμύρια να φυτοζωούν με ψίχουλα και κάτω από το όριο της φτώχειας, που θέλει τους νέους εργαζόμενους σκλάβους των 400 ευρώ, για να φουσκώνουν τα κέρδη των καπιταλιστών, που εμπλέκει τη χώρα στη δίνη των ιμπεριαλιστικών πολέμων στην περιοχή στο όνομα της διάσωσης των χριστιανικών πληθυσμών από τους Τζιχαντιστές, στα παιχνίδια μονοπωλιακών ομίλων για τον έλεγχο των ενεργειακών κόμβων στην περιοχή, στην επέκταση των ΝΑΤΟϊκών Βάσεων στη χώρα. Ποιοι, οι κατ' εξοχήν τρομοκράτες των λαών!!!

Κατά την άποψη του ΚΚΕ είναι αναγκαία η σαφής διατύπωση λειτουργικού ορισμού του φαινομένου, ώστε να αποσαφηνιστούν τα όρια μεταξύ των απλών διαπληκτισμών, και εκείνων των περιστατικών που στοιχειοθετούν σοβαρές μορφές σχολικού εκφοβισμού και ενδοσχολικής βίας.

Η αστική τάξη και τα επιτελεία της με τις πολλαπλές μορφές βίας που έχουν θεσμοθετήσει, προσπάθησαν να συνδέσουν τη νεανική παραβατικότητα με τους αγώνες της νεολαίας, η οποία μάλιστα κατάφερε να αντιμετωπίσει μέσα από τις αξίες της αλληλεγγύης και φαινόμενα που σήμερα εμπεριέχονται στην έννοια του ενδοσχολικού εκφοβισμού.

Ορισμένοι, δηλώνουν έκπληκτοι και αναρωτιούνται - είτε από άγνοια είτε ως συνειδητή επιλογή απόκρυψης της αλήθειας - πώς το σχολείο από φορέα κοινωνικοποίησης, που διαπαιδαγωγεί στις αρχές της ισότητας, του σεβασμού στη διαφορετικότητα του άλλου, να γεννά τέτοια φαινόμενα. Και, μάλιστα, λένε ότι το πρόβλημα δεν είναι ακριβώς το σχολείο και το περιεχόμενό του, αυτό ας το αφήσουμε άθικτο, το ζήτημα είναι η οικογένεια.

Η ηθικολογία του αστικού σχολείου σταματά μέχρι εκεί. Το ότι το σχολείο έχει μετατραπεί σε ξέφραγο αμπέλι διαφόρων επιχειρηματικών δράσεων, από ασφαλιστικές εταιρίες, διατροφικές εταιρείες τύπου Κόκα Κόλα με την κάλυψη δήθεν πανεπιστημιακών ερευνών μέχρι και ΠΑΕ για να στήσουν  στρατούς και οπαδούς είναι μέσα στα ιερά και όσια της καπιταλιστικής κρεατομηχανής.

Και ποιος θα μιλήσει για το αντιδραστικό και σκοταδιστικό περιεχόμενο των σχολικών εγχειριδίων που αναπαράγουν το ατομικό βόλεμα, την επιχειρηματική καινοτομία, το εύκολο κέρδος, την υποταγή του νέου στη δούλεψη του εκμεταλλευτή.  

Αν, λοιπόν, θέλει κάποιος να μιλήσει για βία, πρέπει να κοιτάξει και πέρα, και μάλιστα κυρίως πέρα, από τους τέσσερις τοίχους της οικογένειας. Διαφορετικά ενοχοποιείται - όχι γενικά η οικογένεια - αλλά η εργατική - λαϊκή οικογένεια, γιατί αυτή είναι που αδυνατεί να διαχειριστεί το πρόβλημα ("επιθετικότητα", "ματαίωση στόχων", "ανασφάλεια", "αποστέρηση", "αυτοέλεγχο", "σεξουαλική ταυτότητα" κ.ά) και να εξοπλίσει τα μέλη της με τις ψυχοκοινωνικές δεξιότητες.

Τα σχολεία είναι ταξικά. Έκδηλη η διαφορετικότητα από γειτονιά σε γειτονιά, από σχολείο σε σχολείο και από μαθητή σε μαθητή. Το ένα παιδί έχει πρόσβαση στις εξωσχολικές δραστηριότητες και το άλλο όχι. Το ένα παιδί έχει όλα τα φόντα να δώσει πανελλαδικές εξετάσεις και να περάσει σε κάποιο Πανεπιστήμιο και το άλλο να έχει συμβιβαστεί με τους ταξικούς τοίχους που ορθώνονται μπροστά του. Το ένα παιδί καλοντυμένο και γεμάτο χαρτζιλίκι και το άλλο να υποσιτίζεται και να προσδοκά την τυρόπιτα στην γωνία της αυλής.

Να πια είναι η βία και μάλιστα η επίσημη και νομιμοποιημένη. Νόμιμη Βία είναι να μην μπορείς να μορφωθείς, να πας διακοπές και ο συμμαθητής σου να λέει πόσο ωραία πέρασε το καλοκαίρι. Βία είναι να ακούς τα μπράβο του δασκάλου και του καθηγητή και εσύ συνεχώς να είσαι το ξύλο το απελέκητο που πρέπει να τελειώνει το σχολείο νωρίς-νωρίς για να μάθει καμιά τέχνη.

Πώς τα αντιμετωπίζουν όλα αυτά οι εκάστοτε κυβερνήσεις και η σημερινή; Το περιεχόμενο της επερώτησης και τα μέτρα που προτείνει δεν είναι τίποτε άλλο, παρά το αναμάσημα των πολιτικών που προωθεί η ΕΕ. Με τις συμβουλευτικές τηλεφωνικές γραμμές και τις διαδικτυακές υπηρεσίες ; Με τη θεραπεία των επιμορφώσεων, τις ομιλίες ειδικών ψυχολόγων και ψυχιάτρων ; Με τα Παρατηρητήρια πρόληψης για την  σχολικής βίας, την θέσπιση του μέτρου του «εκπαιδευτικού - υπεύθυνου της σχολικής βίας και του εκφοβισμού» ή με την καθιέρωση της 6ης Μάρτη, ως μέρα "μέρα ενάντια στην ενδοσχολική βία"; Έτσι, θα γίνει καλά ο "άρρωστος", ο ανεπίδεκτος κοινωνικής μαθήσεως, δηλαδή αυτός που εξωτερικεύει καταστροφικά τη βία που δέχεται από την καπιταλιστική κοινωνία;

Μέτρα πρέπει να παρθούν. Όμως, κατά βάση οι προτάσεις επερωτώντων και υπουργού (Βιωματικά προγράμματα, μηχανισμοί βελτίωσης κοινωνικών δεξιοτήτων, κ.λπ.) εξωραΐζουν το πρόβλημα που οδηγεί στον εξωραϊσμό του καπιταλιστικού συστήματος.

Κατά συνέπεια, για τη διατύπωση ενός σαφούς λειτουργικού ορισμού, πριν απ' όλα πρέπει να αναζητηθούν οι αιτίες. Οι κοινωνικές αιτίες.

Πρακτικές ψυχολογικοποίησης και ψυχιατρικοποίησης των κοινωνικών φαινομένων, συνειδητά αποδυναμώνουν τα κοινωνικά φαινόμενα μέσω της απόσπασής τους, με αυθαίρετο τρόπο, από το κοινωνικοπολιτικό και οικονομικό τους πλαίσιο, αποσιωπούν την ταξική φύση και ιστορικής τους διάστασης.

Τα αληθινά αίτια δημιουργίας, διατήρησης και αναπαραγωγής της βίας βρίσκονται στις  αυτές καθαυτές αρχές λειτουργίας του καπιταλιστικού συστήματος, ενός συστήματος που εδραιώνεται στη βία και την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Ενός συστήματος που γεννά οικονομικές κρίσεις, φτώχεια, αποκλεισμό, υποσιτισμό, απόρριψη. Ενός συστήματος που φροντίζει να αντανακλά τις αξίες του και σε επίπεδο σχολείου, όπου επίσης καλλιεργούνται οι αρχές του ατομικισμού, του προσωπικού κέρδους και της ιδιοτέλειας, όπου επίσης προάγεται ο ανταγωνισμός και η ωφελιμιστική προοπτική, η τάση για επικράτηση του ισχυρού, η τάση για κυριαρχία πάνω σε άλλους ανθρώπους.

Η βία εκκολάπτεται στην ίδια την αυταρχική οργάνωση του σχολείου. Ένα σχολικό περιβάλλον που υπηρετεί τη λογική των επιδόσεων, «αρένα» άγριου ανταγωνισμού, υπερφορτώνει τους μαθητές με διδακτική ύλη, στείρες και αποσπασματικές γνώσεις, πολλές άλλες υποχρεώσεις (φροντιστήρια, ξένες γλώσσες κ.λπ.), με πρόσθετο άγχος και ένταση, ανασφάλεια και αρνητισμό.

Τέσσερα στα πέντε παιδιά βιώνουν καταστάσεις άγχους που συνδέονται με τη σχολική ζωή (ΕΚΚΕ). Το σχολείο προβάλλει ακόμη και για τους πρωταγωνιστές του ως χώρος θυσίας και όχι ως χώρος ικανοποίησης και νοήματος. Ένα τέτοιο σχολείο έχει μετατραπεί σε "θερμοκήπιο βίας".

Γι' αυτό μιλάτε για εκπόνηση δράσεων πρόληψης σε σχολεία που εντάσσονται σε Ζώνες εκπαιδευτικής προτεραιότητας (σχολεία "ευπαθών ομάδων"). Γιατί εκεί φοβάται το σύστημα περισσότερο την αντίδραση των μαθητών, αφού πλήττονται, περισσότερο απ' τη βάρβαρη πολιτική.

Ανεξάρτητα από επιμέρους προθέσεις και στοχεύσεις, οι εμπνευστές της φιλολογίας περί ενδοσχολικής βίας και όσοι την αξιοποιούν και για άλλους σχεδιασμούς, όλοι μαζί συναντιούνται σε εκείνο που πραγματικά φοβούνται, στην οργανωμένη και προσανατολισμένη πάλη του λαού και της νεολαίας. Στο να μη συναντηθεί ο ριζοσπαστισμός και η αμφισβήτηση τμημάτων της νεολαίας, των παιδιών της εργατικής τάξης, με το ταξικό εργατικό κίνημα, με την πολιτική πρόταση του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, το να μην μπουν στον αγώνα για την ανατροπή του σάπιου συστήματος της εκμετάλλευσης.

Το μέλλον της νεολαίας να μην αφεθεί στα χέρια των εκμεταλλευτών.

Τι σχέση μπορεί να έχει ο συλλογικά οργανωμένος αγώνας της νέας γενιάς με τα όσα προτρέπει ο "Συνήγορος του Παιδιού", που προτείνει την "αξιοποίηση" του θεσμού των μαθητικών συμβουλίων (15μελών και 5μελών) για την ενίσχυση των διαδικασιών κατανόησης, διαμόρφωσης και τήρησης των σχολικών κανόνων.

Στο όνομα της "αλληλεγγύης" και της "προστασίας" των συμμαθητών τους, επιχειρείται μια πραγματικά βρώμικη προσπάθεια να νομιμοποιηθεί στις συνειδήσεις το "κάρφωμα", ο χαφιεδισμός, η καταστολή και μάλιστα ακόμα κι αυτά τα όργανα του μαθητικού κινήματος, τα 5μελή και 15μελή, να παίξουν τέτοιο ρόλο.

Απευθυνόμενοι προς τους δασκάλους και τους καθηγητές οι υπεύθυνοι του ΕΨΥΠΕ (Εταιρεία Ψυχοκοινωνικής Υποστήριξης Παιδιών και Εφήβων) δίνουν έναν οδηγό... του καλού ντετέκτιβ: "... εξακριβώστε ποιο παιδί είναι αυτό που εκφοβίζεται ή αυτό που εκφοβίζει. Εξακριβώστε αν υπάρχει ομάδα παιδιών η οποία ενθαρρύνει ή/και υποστηρίζει το παιδί που εκφοβίζει. Οδηγήστε το παιδί που εκφοβίζει στο γραφείο του διευθυντή".

Η προσπάθεια αυτή και ο τρόπος που γίνεται, χρησιμοποιώντας ως πρόσχημα και Δούρειο Ίππο τα δικαιώματα των μαθητών που οι ίδιοι πρώτοι τσαλαπατάνε και λερώνοντας αξίες όπως η αλληλεγγύη, είναι πέρα για πέρα χυδαία.

Οι μαθητές δεν χρειάζονται καθ' υπόδειξη "των αρχών", "ομάδες φιλίας" και "ρόλους". Η αλληλεγγύη ανάμεσα στα παιδιά του λαού δεν έχει σχέση με στρατιωτικού τύπου υποδείξεις. Είναι βαθιά και αληθινή, ακριβώς γιατί είναι ταξική, είναι αλληλεγγύη ανάμεσα σε ίσους. Δεν έχει σε τίποτα να κάνει με την τάχα «φιλανθρωπία» των αστών για τον πιο αδύναμο ή με το σεβασμό της αστικής νομιμότητας και των κανόνων που αυτή βάζει.

Το μέλλον της νεολαίας δεν μπορεί να αφεθεί στα χέρια των εκμεταλλευτών της εργατικής και λαϊκής οικογένειας, στις δυνάμεις του κεφαλαίου, στις δυνάμεις της σήψης, του αυταρχισμού, της καταστολής, του ιμπεριαλιστικού πολέμου, στην ΕΕ και τις αστικές κυβερνήσεις διαχείρισης του συστήματος της διαφθοράς.

Η μεγάλη πλειοψηφία της νεολαίας μπορεί να παλέψει για τη ζωή που της αξίζει, δίπλα και μαζί με την εργατική τάξη και τον εργαζόμενο λαό. Να θέσουν στην προμετωπίδα της πάλης τους, το στόχο της κατάργησης του συστήματος της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, του καπιταλισμού, για την οικοδόμηση μιας νέας κοινωνίας, του σοσιαλισμού - κομμουνισμού».

ΤΑ ΝΕΑ του neakriti.gr στο Google News