Ας ξεκινήσω σήμερα με μια παραδοχή οικονομικών και πολιτικών δεικτών που αφορά το σύνολο της "ευρωπαϊκής οικογένειας", όπως αυτή ορίζεται εντός της Ε.Ε. και ακόμη στενότερα εντός της ευρωζώνης. Ανταγωνιστικότητα, παραγωγή, ανεργία, φτώχια (ακόμη και εντός Γερμανίας), εξαγωγές, όλα μακροοικονομικά επιδεινώνονται, ενώ πολιτικά η άνοδος ακροφασιστικών, ρατσιστικών και "μαύρων ρευμάτων" όχι απλά είναι εμφανής, αλλά πλέον συγκροτεί και πολιτικό "μέτωπο" εντός Ευρωκοινοβουλίου.
Του Γιώργου Σαχίνη
Νομίζω προσώρας ότι η Ευρώπη πάει από το κακό στο χειρότερο. Δεν ξέρω αν είναι σοφό να ανέβεις σε ένα πλοίο που βουλιάζει για να σωθείς από τον πνιγμό. Το μόνο πράγμα που την κρατάει αυτή τη στιγμή είναι το ευρώ και η "θεολογία της οικονομίας των υποσχέσεων" που το διέπουν, τέτοια είναι η κατάντια της.
Προκειμένου να προστατεύσει τα αποκαλούμενα ως ευρωπαϊκά κεκτημένα - κυρίως το αυτοδιοίκητο της ΕΚΤ και την ευρωολιγαρχία - παίζει το "γιατρό" με φασίστες στην Ουκρανία, πνίγει μετανάστες και έχει βγάλει τη Γερμανία σε ρόλο λυκόσκυλου Αλσατίας. Αλίμονο στην Ευρώπη που έχει ανάγκη από σιδηρούς σταυρούς. Όποιος σπέρνει ανέμους, θερίζει θύελλες, έτσι δεν είναι; Η πραγματικότητα έχει τέτοιο αρρωστημένο χιούμορ, που αυτές οι βλακείες θα γυρίσουν μπούμερανγκ κάποια στιγμή, μόνο που οι λαοί της Ευρώπης που δε διδάσκονται από την ιστορία τους θα το πληρώσουν μέχρι τότε με πολύ πόνο...
Τότε βέβαια όλους τους κήνσορες των σωτήριων βεβαιοτήτων δε θα τους σώσουν ούτε τα Νόμπελ Ειρήνης που έδιναν στους εαυτούς τους εν μέσω βίαιων και μαζικών διαδηλώσεων.
Είναι τεράστιες οι συνέπειες του ευρωπαϊκού ολοκληρωτισμού και αν ανατρέξεις σε κάποια κείμενα της Ιστορίας, θα ανακαλύψεις ότι αρκετά σήμερα από όσα διαδραματίζονται δεν είναι παρά φθηνή αντιγραφή της "ευρωπαϊκής κοινότητας" που ονειρευόντουσαν οι ναζί, ως η κυρίαρχη πολιτική ιδεολογία από το 1933 και μετά στη Γερμανία. Αυτά που με ντοκουμέντα παρουσίασε ως ολοκληρωμένη μελέτη το 1942 ο τότε υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, ο "κοσμοπολίτης" των ναζί, ο Βάλτερ Φουνκ.
Έχω μάλιστα την εντύπωση ότι τις περισσότερες από αυτές τις συνέπειες δεν τις έχουμε υποστεί ακόμα.
Η άνοδος των εθνικισμών, η σκληρή λιτότητα, η αυξημένη αστυνομοκρατία και η μετανάστευση εκατομμυρίων προσφύγων από χώρες που ανακατεύεται η Ευρώπη (για να ενισχύσει την εμπλοκή της, συνεπώς και τα οφέλη της μέσω πολέμων) είναι μόνο μερικές από αυτές. Ακριβώς επειδή είμαι υπέρ της Ευρώπης και της απόλυτης ομόνοιας μεταξύ των λαών της, είμαι κάθετα αντίθετος στο ευρωτερατούργημα των γραφειοκρατών και των τοκογλύφων. Συνεπώς αηδιάζω όταν ακούω να αυτοπροσδιορίζονται ως ευρωπαϊστές όσοι δηλώνουν υπέρ αυτής της Ε.Ε. Αν είναι έτσι ο ευρωπαϊσμός... ευχαριστώ, δε θα πάρω. Αν και πάντα οι "φονικές επιλογές" κρυβόντουσαν πίσω από ωραίες λέξεις και κυρίως προθέσεις...
Ούτε νομίζω πως νιώθει την ανάγκη να αυτοπροσδιορίζεται κάποιος, παρά μόνο συνήθως ο κάλπικος, αυτός που δεν έχει ρότα, αλλά μιμείται τη ρότα άλλων, συνήθως αυτών που εκτιμά ως ισχυρούς και αυτό από φόβο ή προσωπικό συμφέρον, όχι γιατί πείθεται ότι είναι το ορθό... Διαβάστε προσεκτικά αρχικά το παρακάτω απόσπασμα από την αρχή, μην ανατρέξετε αμέσως στο τέλος του για να δείτε ποιος τα λέει, και αναρωτηθείτε αν η ορολογία στις μέρες μας μέσα στην Ε.Ε. όχι απλώς δε διαφέρει σε κάτι, αλλά θεωρείται και το political correct: «Επιδιώκεται η λύση των οικονομικών προβλημάτων, με σκοπό την παρεμπόδιση της ασυλίας, η ρύθμιση του εμπορίου με βάση την προτίμηση για την Ευρώπη έναντι του υπόλοιπου κόσμου, με στόχο μια ευρωπαϊκή τελωνειακή ένωση και μια ευρωπαϊκή ελεύθερη αγορά, ένα σύστημα ευρωπαϊκής κεντρικής εκκαθάρισης και σταθερότητας και συναλλαγματικών ισοτιμιών στην Ευρώπη, με την προοπτική μιας ευρωπαϊκής νομισματικής ένωσης. Οι στόχοι περιλαμβάνουν την τυποποίηση και τη βελτίωση των συνθηκών ασφάλειας, απασχόλησης και κοινωνικής ευημερίας, καθώς και το μακροπρόθεσμο σχεδιασμό της βιομηχανικής παραγωγής, της γεωργίας και της δασοκομίας».
Ο Γερμανός διπλωμάτης Σέσιλ Φον Ρέντε-Φινκ τα έλεγε αυτά στα 1943. Ο ίδιος άνθρωπος, μέλος του ναζιστικού κόμματος, ως πρέσβης έδωσε το τελεσίγραφο στη Δανία για την εισβολή της Γερμανίας και τη γλίτωσε φθηνά στις δίκες της Νυρεμβέργης.
Αλλά όχι μόνο αυτός, διαβάστε ένα ακόμη απόσπασμα:
«... Για να μη μακρηγορώ, θα εξηγήσω το ρεαλιστικό χαρακτήρα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης: Κατά τη γνώμη μου, ένα έθνος πρέπει, για να έχει τη δική του ελευθερία, να είναι εναρμονισμένο με τα τρέχοντα γεγονότα και τα ζητήματα της αποτελεσματικότητας. Με απλά λόγια, ακριβώς όπως κανένα μέλος της οικογένειας δεν έχει το δικαίωμα να διαταράξει την ειρήνη για ιδιοτελείς λόγους, δεν μπορεί να επιτραπεί σε κανένα ευρωπαϊκό έθνος να βάλει εμπόδια στο δρόμο της γενικής διαδικασίας οργάνωσης». Αυτά έλεγε ο υπουργός Προπαγάνδας Γκέμπελς, στα 1940.
Αλίμονο στην Ευρώπη που έχει ανάγκη από ευρώ περισσότερο από δημοκρατία, αλληλεγγύη, δικαιοσύνη, παιδεία, υγεία, ευημερία. Μια τέτοια Ευρώπη έχει ημερομηνία λήξης.
Παντού γύρω ακούγονται ανήσυχοι πολιτικοί που φοβούνται ότι "η χώρα πηγαίνει στα βράχια" και εκπέμπουν σήμα κινδύνου, διεκτραγωδώντας ένα αδιέξοδο για το οποίο καταλογίζουν όλη την ευθύνη στην κυβέρνηση.
Κανείς, όμως, δεν έχει βγει δημόσια να υπερασπιστεί την πρόταση των πιστωτών και να πει πως "ναι, πρέπει να γίνει αποδεκτή, αν αυτό είναι η απαίτηση των εταίρων μας". Δεν το λένε γιατί δεν το αντέχουν. Πώς να υπερασπιστούν μια πρόταση τόσο κοινωνικά άδικη και τόσο απροκάλυπτα υφεσιακή. Επίσης, κάνουν πως δεν ακούν ότι η βασική κόκκινη γραμμή της κυβέρνησης είναι να αναληφθεί κάποια δέσμευση για την απομείωση του χρέους. Δε δηλώνουν ότι αυτό το στηρίζουν καθαρά και θερμά, ότι είναι το μόνο αυτονόητο για να βγούμε από το σπιράλ της καταστροφής.
Όσοι στην αντιπολίτευση πιστεύουν ότι η νίκη τους εξαρτάται από την ήττα της χώρας, κάνουν λάθος. Ακόμη και αν συμβούν φοβερά πράγματα, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι το αγριεμένο πλήθος θα κοιτάξει προς τα πίσω αναζητώντας τη λύση σε εκείνους που δημιούργησαν το πρόβλημα. Άλλωστε, η διαχείριση της αγανάκτησης μπορεί να γίνει με απρόβλεπτο τρόπο και αυτό θα αφορά τους πάντες, ας μην έχουμε ειδικά γι' αυτό αυταπάτες.
Το 1918, στη Ρώμη, ένας θεατής πέταξε, οργισμένος, μια καρέκλα πάνω στη σκηνή, μετά το τέλος της παράστασης, την ώρα που βγήκε ο Πιραντέλο και ο συγγραφέας έσκυψε, τη σήκωσε, κάθισε πάνω της και είπε: «Σας ευχαριστώ πολύ, η μέρα μου ήταν πολύ κουραστική σήμερα». Ας το έχει υπόψη του όλο το πολιτικό σύστημα αυτό, ιδίως όσοι ποντάρουν στο "γιούχα" προς την κυβέρνηση. Μπορεί η παρουσία τους στην ηγεσία της αντιπολίτευσης να είναι η "χρήσιμη καρέκλα" για την "κόπωση" του Τσίπρα, όσο τους βλέπει ο λαός τόσο να αποστρέφει το βλέμμα στηρίζοντας περαιτέρω έναν πρωθυπουργό που ναι μεν δεν κάνει όλα όσα έταξε, αλλά δεν είναι όπως αυτοί που προηγήθηκαν.
Τι διαπραγματευόμαστε; - Το μέγεθος της καταστροφής
Τι διαπραγματεύεται λοιπόν η κυβέρνηση σήμερα και με ποιους; Διαπραγματεύεται το μέγεθος της καταστροφής με τους εταίρους και δανειστές μας, που ζητούν μεγαλύτερη ευρω-υποταγή; Γνωρίζουμε το επιχείρημα. Ο λαός έδωσε εντολή για λύση μέσα στο ευρώ. Ο λαός, όμως, τους ψήφισε και γιατί θα "έσκιζαν μνημόνια", θα τα καταργούσαν "με ένα άρθρο". Κι αυτά δεν είναι σχήματα λόγου...
«Σημασία δεν έχει αν είναι κανείς μπροστά ή πίσω από το φέρετρο. Το θέμα είναι να μην είναι μέσα στο φέρετρο»!
Αυτό ισχύει και για την περίπτωση της Ελλάδας. Σημασία δεν έχει αν θα ανέβουν ή θα πέσουν οι αγορές, αλλά να μη συμβεί το ατύχημα στην Ελλάδα. Να μην είναι η Ελλάδα μέσα στο φέρετρο... Ως εδώ καλά, αλλά στις μέρες μας, κοιτάζοντας όλη την Ε.Ε., δεν καταλαβαίνω ποιο είναι τελικά το "φέρετρο" αυτό καθαυτό, για να σας πω ότι σε αυτό η Ελλάδα δε θα πρέπει να είναι μέσα.
