Νομίζω ότι δόθηκαν υπερβολικές διαστάσεις στην υπόθεση της Έλενας Παναρίτη. Κανένας αντιπρόσωπος οποιασδήποτε χώρας αποκτά ή έχει εξουσίες για να συμπροσδιορίζει την πολιτική του ΔΝΤ. Προφανώς όσοι διαμαρτυρήθηκαν κατά του διορισμού της δε γνωρίζουν το πώς κινείται αυτός ο διεθνής οργανισμός.
Του Αντώνη Ν. Βγόντζα
Ποιος θυμάται σήμερα ότι ο κ. Τάκης Ρουμελιώτης εκπροσωπούσε την Ελλάδα σε αυτόν τον οργανισμό κατά την περίοδο των πρώτων μνημονίων; Ποιος θυμάται τον αντικαταστάτη του, που παρεξηγήθηκε γιατί ο Γιάννης Βαρουφάκης συνάντησε την Κριστίν Λαγκάρντ χωρίς την παρουσία του; Η υπόθεση "Παναρίτη" έχει μια άλλη σημασία. Ποια είναι η γραφή όλων αυτών των αντιρρήσεων που έχουν διατυπωθεί σε όμοιες ή παρόμοιες περιπτώσεις διορισμού ανώτατων στελεχών σε άλλους δημόσιους οργανισμούς; Γι' αυτό θα μιλήσουμε μια άλλη φορά. Η υπόθεση "Παναρίτη" έκλεισε προς το παρόν.
Αυτό που πρέπει να μας απασχολεί είναι η πορεία των διαπραγματεύσεων με τους ξένους δανειστές-εταίρους. Πού βρισκόμαστε; Πάμε για ρήξη;
Τους τελευταίους μήνες έχω γράψει και ισχυριστεί επανειλημμένα, σχεδόν μονότονα, ότι κανέναν δε συμφέρει η ρήξη. Έχω παραθέσει και τα επιχειρήματά μου. Από την άλλη, οφείλω να επισημάνω τα μπρος-πίσω της διαπραγμάτευσης, τις εύκολες μεταπτώσεις από την ελπίδα στο φόβο και στη δυστυχία. Δεν είναι υπεύθυνοι οι ξένοι ηγέτες γι' αυτή τη σχιζοφρένεια. Εμείς τροφοδοτούμε τις μεταπτώσεις. Πότε με τις "κόκκινες γραμμές", πότε με την απόσυρσή τους. Πότε με την πρόβλεψη ότι όπου να 'ναι υπογράφουμε. Πότε με την απειλή ότι θα "χτυπήσουν οι καμπάνες" σε όλη την Ευρώπη.
Η συμφωνία είναι περίπου έτοιμη. Πού τη γράφει; Μάλλον στις Βρυξέλλες. Ποιοι τη γράφουνε; Μάλλον οι εταίροι. Γιατί; Έχετε ακούσει έστω και κάποια λέξη για τις δικές μας προτάσεις;
