Σύμφωνα με ορισμένους γερμανούς οικονομολόγους, η προετοιμασία της ελληνικής κυβέρνησης για την έξοδο της χώρας από το ευρώ, την οποία επιδιώκει μυστικά, χαρακτηρίζεται από δύο κρυφά βασικά στοιχεία:
(α) Πρέπει να «προβοκάρει» τους Έλληνες, έτσι ώστε να αντιμετωπίσουν θετικά το ενδεχόμενο της επιστροφής στη δραχμή - παρά το ότι η συντριπτική πλειοψηφία τους είναι αντίθετη.
Στα πλαίσια αυτά, εάν δεν κλιμακωθεί η σύγκρουση της κυβέρνησης με τους δανειστές, οι οποίοι θα απαιτούν συνεχώς νέα μέτρα λιτότητας, λόγω των ελλειμμάτων που προκαλεί η σκόπιμη επιστροφή της χώρας στην ύφεση, τότε οι Πολίτες δεν θα την στήριζαν στη δύσκολη εποχή που θα ακολουθούσε την έξοδο από την Ευρωζώνη.
(β) Πρέπει να αυξήσει σημαντικά το κόστος της εξόδου για τους δανειστές, κάτι που έχει ήδη δρομολογηθεί, μέσω των εκροών των καταθέσεων, τις οποίες διευκολύνει η κυβέρνηση - επιτρέποντας μεταξύ άλλων δημόσιες δηλώσεις, σχετικά με την επερχόμενη χρεοκοπία, τη δύσκολη θέση του τραπεζικού συστήματος της χώρας κοκ. Αν και θα μπορούσε δε να τις περιορίσει, επιβάλλοντας ελέγχους στη διακίνηση των κεφαλαίων, δεν το κάνει, επειδή δεν είναι σύμφωνο με τα σχέδια της (σενάριο).
Περαιτέρω, η αιτιολογία των παραπάνω, πάντοτε σύμφωνα με τους Γερμανούς (Sinn), είναι η εξής: Η φυγή κεφαλαίων που παρατηρείται δεν σημαίνει πως τα χρήματα, σε τελική ανάλυση, οδηγούνται στο εξωτερικό - αλλά το ότι, τα ιδιωτικά κεφάλαια ανταλλάσσονται με δημόσια.
Ειδικότερα, οι Έλληνες δανείζονται χρήματα από τις τράπεζες τους, τα οποία τους παρέχει ο ευρωπαϊκός μηχανισμός ELA μέσω της Τράπεζας της Ελλάδας, εμβάζοντας τα στο εξωτερικό - γεγονός που επιδεινώνει τη ρευστότητα των τραπεζών.
Τα εμβάσματα αυτά αναγκάζουν τις κεντρικές τράπεζες των άλλων χωρών να δημιουργούν νέα χρήματα, για να τα θέτουν στη διάθεση των Ελλήνων - εγκρίνοντας στην Τράπεζα της Ελλάδας ένα όριο υπερανάληψης, το οποίο προσμετρείται από τα υπόλοιπα του συστήματος Target II.
Όπως φαίνεται από το γράφημα που ακολουθεί, το αρνητικό υπόλοιπο του λογαριασμού της Ελλάδας στην ΕΚΤ είναι της τάξης των 115 δις € - γεγονός που σημαίνει ότι, οι απαιτήσεις των Πολιτών απέναντι στις τράπεζες (καταθέσεις) έχουν ουσιαστικά μειωθεί κατά το ποσόν αυτό, επιβαρύνοντας έμμεσα το δημόσιο (ανταλλαγή κεφαλαίων).
Συνεχίζοντας, εάν η Ελλάδα φύγει από την Ευρωζώνη, τότε οι Έλληνες θα έχουν μεταφέρει με ασφάλεια τα χρήματα τους στο εξωτερικό - ενώ οι κεντρικές τράπεζες των χωρών της Ευρωζώνης δεν θα μπορούν να εισπράξουν τις απαιτήσεις τους στο σύστημα Target (115 δις €), από την Τράπεζα της Ελλάδας. Η αιτία θα ήταν το ότι, η ΤτΕ θα χρεοκοπούσε, επειδή το ενεργητικό της θα αποτελούταν από υποτιμημένες δραχμές - ενώ το κράτος δεν πρέπει και δεν θα μπορεί να εγγυηθεί για τα δάνεια της (ELA). Η χρεοκοπία μίας κεντρικής τράπεζας βέβαια θα ήταν κάτι πρωτόγνωρο για τους τοκογλύφους - ενώ ο διοικητής της δεν πρέπει να νοιώθει καθόλου ασφαλής.
Κάτι ανάλογο τώρα συμβαίνει και με τα μετρητά χρήματα, τα οποία έχουν πάρει οι Έλληνες από τις τράπεζες, φυλάσσοντας τα είτε στα σπίτια τους, είτε οπουδήποτε αλλού. Τα χρήματα αυτά, τα οποία υπολογίζονται στα 43 δις € (τέλη Απριλίου), είναι εξασφαλισμένα απέναντι σε τυχόν υποχρεωτική ανταλλαγή τους με δραχμές - αποτελώντας ένα σημαντικό κεφάλαιο των Πολιτών, το οποίο θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για τις εισαγωγές των απαιτούμενων ξένων προϊόντων, εάν τυχόν η Ελλάδα επέστρεφε στο εθνικό της νόμισμα.
Περαιτέρω, το ύψος των πιστώσεων ELA που έχει εγκρίνει η ΕΚΤ είναι της τάξης των 80 δις €, όταν οι εγγυήσεις της Τράπεζας της Ελλάδας, όσον αφορά τα συγκεκριμένα χρήματα, είναι μόλις 41 δις € - ενώ φαίνεται πως έχει διακοπεί η παροχή τους, έτσι ώστε να αναγκασθεί η ελληνική κυβέρνηση να επιβάλλει ελέγχους στην ελεύθερη διακίνηση των κεφαλαίων.
Εν τούτοις, εάν πράγματι η κυβέρνηση σχεδιάζει κρυφά την έξοδο της χώρας από τη νομισματική ένωση, επιθυμώντας να αυξήσει το κόστος της για τις χώρες της Ευρωζώνης, τότε θα δημιουργηθούν μεγάλα προβλήματα στο ευρώ.
Ειδικότερα, εκτός από τα δάνεια που έχει πάρει από τους εταίρους της (περί τα 210 δις €, γράφημα), θα πρέπει να προστεθούν τα 115 δις € του Target II (εμβάσματα στο εξωτερικό), καθώς επίσης τα 43 δις € των μετρητών (άρα συνολικά τουλάχιστον 368 δις €) - οπότε το κόστος της πτώχευσης θα ήταν της τάξης των 368 δις €, στα οποία θα έπρεπε να προστεθούν και κάποια από τα χρέη του ιδιωτικού τομέα στο εξωτερικό που δεν θα πληρωνόταν.
Βέβαια, εάν πράγματι η ελληνική κυβέρνηση σχεδιάζει κρυφά την έξοδο της χώρας από την Ευρωζώνη, επιδιώκοντας να αθετήσει τις πληρωμές μόνο προς τους εταίρους της (360 δις €), χωρίς να επιβαρύνει καθόλου το ΔΝΤ και τους κατόχους των ομολόγων της (ιδιώτες επενδυτές), μάλλον δεν θα μπορούσε να τα καταφέρει χωρίς τη βοήθεια των Η.Π.Α. - οπότε επανέρχονται οι υποψίες για τυχόν «στημένα παιχνίδια» (άρθρο), οι οποίες δεν είναι τόσο παράλογες, όσο ίσως ακούγονται, πόσο μάλλον όταν η Γερμανία επιδιώκει την εκδίωξη της υπερδύναμης από την Ευρώπη.
Ολοκληρώνοντας, αυτό που μας απασχολεί είναι εάν έχει δίκιο η Ελλάδα, καθώς επίσης εάν μπορεί να επιβιώσει εξερχόμενη από το ευρώ. Όσον αφορά το πρώτο, μάλλον έχει δίκιο, με κριτήριο τη συμπεριφορά των δανειστών της από το 2010 (ανάλυση), ιδίως δε την άθλια αντιμετώπιση της Γερμανίας.
Στο δεύτερο όμως δεν μπορεί να απαντήσει κανείς υπεύθυνα, αφού πρόκειται για το γνωστό «εμπρός γκρεμός και πίσω ρέμα» - ειδικά εάν η συμφωνία που θα υπογραφόταν δεν θα μπορούσε να εξασφαλίσει στην Ελλάδα τη διαγραφή ενός μεγάλου μέρους του χρέους της (το δικαιούται ασφαλώς περισσότερο, από ότι η Γερμανία το 1953), την έξοδο της στις αγορές, τις επενδύσεις και την ανάπτυξη.
Πηγή: Analyst Team
