Τα ψέματα τελειώνουν και μπαίνουμε στην "τελική ευθεία". Η κυβέρνηση ετοιμάζει τη "συμφωνία", όπως έχει βαφτιστεί στη διάλεκτο ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ το "μνημόνιο" (όπως στην ίδια διάλεκτο βαφτίστηκε "θεσμοί" η "τρόικα") και ταυτόχρονα την ετοιμάζουν και οι "θεσμοί" - για την ακρίβεια αυτή τη στιγμή, αν πιστέψουμε τις πληροφορίες, ετοιμάζονται τρία διαφορετικά κείμενα:
- Ένα από την ελληνική πλευρά, όπου καταγράφονται όλα εκείνα στα οποία έχει πει ασμένως "ναι" η "πρώτη αριστερή κυβέρνηση" της χώρας (ιδιωτικοποιήσεις, ΦΠΑ, νέα πακέτα φόρων κ.λπ., κ.λπ.).
- Ένα από την Κομισιόν, όπου καταγράφονται τα παραπάνω και κάτι λίγα ακόμη (μεγαλύτερες απαιτήσεις ως προς το δημοσιονομικό σκέλος, κάποιες αναφορές στην "ευελιξία" της αγοράς εργασίας κ.λπ.).
- Ένα από το ΔΝΤ όπου καταγράφονται όλα τα παραπάνω και επιπρόσθετα γίνεται σαφής μνεία στα εργασιακά, με την περαιτέρω ελαστικοποίηση των σχέσεων εργασίας και το ασφαλιστικό, όπου η πρόθεση των δανειστών είναι να μην υπάρχει Έλληνας συνταξιούχος που να λαμβάνει πάνω από 500 ευρώ σύνταξη.
Κυκλοφόρησε σήμερα βεβαίως ότι υπάρχει κείμενο της Κομισιόν όπου "παντρεύονται" οι απαιτήσεις Κομισιόν και ΔΝΤ, κάτι που δε θα μπορούσα να το αποκλείσω (τα περιθώρια του Γιούνκερ για "προσωπική πολιτική ατζέντα" είναι πολύ περιορισμένα, άλλωστε η Μέρκελ τον διόρισε - πρακτικά - στη θέση αυτή) αλλά η κυβέρνηση το διαψεύδει κατηγορηματικά, λέγοντας ότι "δεν υπάρχει τέτοιο έγγραφο". Μικρή σημασία έχει βεβαίως επί της ουσίας.
Άλλωστε, όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό, το "πάντρεμα" αυτών των τριών εγγράφων (είτε των... δύο, αν ισχύουν τα περί νέου εγγράφου της Κομσιόν με τις απαιτήσεις και του ΔΝΤ μέσα) είναι όχι απλώς δύσκολο, αλλά επί του παρόντος αδύνατο. Οι δανειστές - και αυτό το έχομε καταγράψει εδώ και πάρα πολύ καιρό, ήδη από το Φεβρουάριο - δεν έχουν κάνει ούτε εκατοστό πίσω από τις αρχικές τους θέσεις, δηλαδή ζητούν από την κυβέρνηση Τσίπρα ΑΚΡΙΒΩΣ ό,τι ζητούσαν και από την κυβέρνηση Σαμαρά.
Η μόνη διαφορά είναι ότι η κυβέρνηση Σαμαρά είχε σπεύσει να πει "ναι σε όλα" - αλλά ο πονηρός Καλαματιανός, είχε καταλάβει πολύ καλά ότι αν έσπευδε να εφαρμόσει όλο το "mail Χαρδούβελη" το πολιτικό μέλλον τόσο του ίδιου, όσο και της παράταξης του θα άρχιζε να μοιάζει εκπληκτικά με αυτό του... ΠΑΣΟΚ. Οπότε πήγε σε εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας πρόωρα, γνωρίζοντας ότι θα χάσει τις εκλογές και ελπίζοντας σε "αριστερή παρένθεση", διαφυλάττοντας και τις δυνάμεις της Ν.Δ.
Μια ευφυής επιλογή Σαμαρά, εφόσον την κρίνουμε αποκλειστικά με τα κριτήρια του μέγιστου καλού για την παράταξη της Δεξιάς. Αλλά ταυτόχρονα, μια επιλογή που δημιούργησε τα χαρακτηριστικά του νέου τοπίου που βιώνουμε σήμερα, με τον ΣΥΡΙΖΑ. Και προφανώς μια επιλογή που δε συνάδει με τα περί "υπευθυνότητας" και "πατριωτισμού" από πλευράς Ν.Δ., αφού μόλις η πατάτα έγινε πολύ "καυτή" και απειλήθηκε το πολιτικό μέλλον της εκπροσώπου της αστικής τάξης στο πολιτικό παιχνίδι της χώρας, έσπευσε να ψελλίσει "απελθέτω απ' εμού το ποτήριον τούτο".
Περί της συμφωνίας, μια άλλη διαφορά είναι ότι τα 2,5 δις μέτρα που ζητούσαν οι δανειστές από τον Σαμαρά, έχουν γίνει 3,5, αλλά αυτό είναι αναμενόμενο, αφού πέρασε ένα "λευκό" εξάμηνο, που "πήγε πίσω" το πρόγραμμα έτσι κι αλλιώς. Τέλος η μόνη "θετική" διαφορά φαίνεται να είναι το ύψος του πρωτογενούς πλεονάσματος φέτος, το οποίο στην χειρότερη περίπτωση ζητείται να είναι 1,5% (πιθανόν και χαμηλότερα) από 3% που ζητείτο από την κυβέρνηση Σαμαρά.
Σαλαμοποίηση
Η κυβέρνηση δε χάνει την ευκαιρία να διαμηνύσει ότι θέλει "ενιαία συμφωνία" που θα κλείνει όλα τα ζητήματα και θα ανοίγει το δρόμο για τη "μόνιμη συμφωνία" που θα εξασφαλίζει τη μετάβαση στην επόμενη φάση (και την κάλυψη των χρηματοδοτικών αναγκών της χώρας για το επόμενο - και μετά το "θερμό" καλοκαίρι - διάστημα), ωστόσο είναι αρκετά εύκολο να διαπιστώσουμε ότι κάτι τέτοιο δεν είναι δυνατό σε αυτή τη φάση.
Οι δανειστές δεν πρόκειται να κάνουν πίσω στα βασικά ζητήματα του ελληνικού προγράμματος (δηλαδή την εσωτερική υποτίμηση - τη βουλγαροποίηση - της Ελλάδας, που μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσα από την παραπέρα απορρύθμιση της αγοράς εργασίας και την πτώση των συντάξεων) και η κυβέρνηση αν τα δεχτεί αυτά θα χάσει αν όχι τους μισούς, σίγουρα το 1/3 των βουλευτών της και δεν θα της αρκούν ούτε το Ποτάμι και το ΠΑΣΟΚ για να περάσει οτιδήποτε από την Βουλή.
Οπότε, τι ακριβώς θα γίνει; Τα δύο "καυτά" θέματα (εργασιακά και ασφαλιστικό) θα πάνε στην "επόμενη διαπραγμάτευση" για το μόνιμο πρόγραμμα, που πιθανότατα θα λάβει χώρα το φθινόπωρο. Αυτό μοιάζει η πιο λογική επιλογή, τόσο για τον Αλέξη Τσίπρα, όσο και για την Μέρκελ. Και σε αυτό το σημείο "ακουμπούν" οι αιτιάσεις περί "πολιτικής λύσης" που θα δώσει η Γερμανίδα καγκελάριος, διότι προσωπικά δε θεωρώ πιθανό οποιοδήποτε "μαλάκωμα" των όρων. Ο νεοφιλελεύθερος ψυχαναγκασμός των "θεσμών" είναι υπερβολικά εδραιωμένος, για να κάνουν οποιοδήποτε "χατίρι" στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Πολλώ δε μάλλον σήμερα, που φαίνεται ότι κάποιοι ευρωπαϊκοί λαοί αρχίζουν και ξυπνάνε από τη νιρβάνα και ζητάνε επιστροφή στα "χρυσά χρόνια" της "φιλολαϊκής" Ευρώπης.
Οπότε, η μόνη λύση για να ξεπεραστεί το σημερινό αδιέξοδο και να μην "καούν" και οι τελευταίες εφεδρείες (περισσότερα γι' αυτό, παρακάτω) είναι να μην ζητηθεί σε αυτή τη φάση να μπουν ΟΛΑ τα θέματα μέσα, αλλά να σαλαμοποιήσουμε τη συμφωνία - τώρα φορομπηχτικά μέτρα, ΦΠΑ και ιδιωτικοποιήσεις, μεθαύριο (Σεπτέμβριο, Οκτώβριο, Νοέμβριο) εργασιακά και ασφαλιστικό.
Το πρώτο μέρος της συμφωνίας, κρίνω ότι θα περάσει με το μίνιμουμ απωλειών από την ΚΟ ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ. Ίσως να έχουμε 3-4 διαφοροποιήσεις, όχι παραπάνω. Ολόκληρη η συμφωνία δεν περνά με τίποτε. Όχι όταν έχει την διάλυση του συνταξιοδοτικού και την ολοκλήρωση της απαξίωσης της μισθωτής εργασίας μέσα.
Επιτάχυνση εξελίξεων
Αν έλθει μια τέτοια συμφωνία στη Βουλή, τότε θα επιταχυνθούν οι πολιτικές εξελίξεις, αφού καμία επίκληση "κομματικής πειθαρχίας" δε θα κάνει το σύνολο των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ να την ψηφίσουν. Οι απώλειες θα είναι το λιγότερο 25 βουλευτές, πιθανότατα πολύ περισσότεροι. Προσωπικά αυτό εκτιμώ, αν και φαίνεται ότι υπάρχουν και διαφορετικές εκτιμήσεις, που λένε για 10-15 απώλειες "το πολύ": σε αυτήν την περίπτωση, θα ενεργοποιηθούν τα σενάρια που θέλουν ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι να δίνουν "χείρα βοηθείας". Ιδιαίτερα το ακραία νεοφιλελεύθερο Ποτάμι θα γίνει "αφανής κυβερνητικός εταίρος".
Ωστόσο αν οι απώλειες είναι περισσότερες από 35 ας πούμε, ακόμη και οι 30 βουλευτές που έχουν Ποτάμι και ΠΑΣΟΚ δεν θα φθάσουν, διότι η κυβέρνηση θα έχει απολέσει τη δεδηλωμένη. Σε αυτήν την περίπτωση υπάρχουν δύο ορατά ενδεχόμενα:
- Εκλογές
- Ευρύτερη συναίνεση για το σχηματισμό νέας κυβέρνησης, η "εθνική Ελλάδος" που... ονειρεύονται οι Ευρωπαίοι και την επιζητούν με έκδηλη αγωνία οι ντόπιοι συνεργάτες τους.
Στην πρώτη περίπτωση τα πράγματα είναι αρκετά ξεκάθαρα, αφού οι "αντάρτες" βουλευτές θα εξωπεταχτούν από τα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ (οι εκλογές θα γίνουν με λίστα, καθώς το διάστημα που μεσολάβησε από τις προηγούμενες είναι μικρότερο του έτους), κάτι που όμως θα πυροδοτήσει απρόβλεπτες αντιδράσεις από το εσωτερικό του κόμματος και ίσως το οδηγήσει σε πρόωρη διάλυση. Ωστόσο θα υπάρξει ένα μεγάλο κενό στις εκλογές, αφού πλέον τα μόνα καθαρά "αντιμνημονιακά" κόμματα που θα υπάρχουν διαθέσιμα στους ψηφοφόρους, θα είναι το ΚΚΕ και το νεοναζιστικό μόρφωμα - δε θα έχει προλάβει να σχηματιστεί ένας νέος πόλος γύρω από τους "αντάρτες" του ΣΥΡΙΖΑ.
Στη δεύτερη περίπτωση, οι διεργασίες για το σχηματισμό αυτού του πόλου θα αρχίσουν άμεσα, ενώ οι "πειθαρχημένοι" του ΣΥΡΙΖΑ θα συγκυβερνήσουν μαζί με τη Ν.Δ. (ή μέρος αυτής - εδώ μάλλον θα εκκινήσουν οι διαδικασίες για την αλλαγή ηγεσίας, διότι ο Αντώνης Σαμαράς θα δει τη μοναδική ελπίδα για προσωπική πολιτική διάσωση, την "αριστερή παρένθεση", να εξανεμίζεται), το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι.
Μακροπρόθεσμα βεβαίως αυτή η δεύτερη "λύση" θα οδηγήσει επίσης σε περαιτέρω πόλωση του τοπίου, αφού οι "μνημονιακές δυνάμεις" πλέον θα περιλαμβάνουν και τον "προεδρικό" ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος θα χάσει γρήγορα τα λαϊκά ερείσματα που έχει αποκτήσει, καθώς δε θα είναι πλέον η εναλλακτική στη μνημονιακή διακυβέρνηση αλλά μέρος αυτής.
Για να μη χρειαστεί να εκκινήσουν όλα αυτά τα σενάρια άμεσα και να κερδηθεί χρόνος (4, 5, 6 ίσως και παραπάνω, μηνών) η σαλαμοποίηση της συμφωνίας μοιάζει η πιο συμφέρουσα και έξυπνη επιλογή και για την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ και για τους δανειστές. Ωστόσο ίδιον του "ελληνικού δράματος", που εκτυλίσσεται την τελευταία πενταετία στην Ευρώπη, είναι ότι οι βασικοί παίκτες σπάνια υπακούν στην λογική και αποφασίζουν ανάλογα με τις εμμονές τους, τα εκλογικά τους ακροατήρια ή τις επιταγές άλλων, τρίτων, που έχουν κακές σχέσεις με την λογική ούτως ή άλλως.
Το άρθρο Τσίπρα
Παραφωνία μέσα στη διαφαινόμενη διάθεση (και δεδηλωμένη πρόθεση) της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ να πάει σε μια συμφωνία κι ας είναι "επώδυνη" (δεν μπορεί να είναι κάτι διαφορετικό) ήταν το άρθρο Τσίπρα στη Le Monde, ένα άρθρο που περιέχει ρητορική που δεν είχαμε ακούσει τους τελευταίους μήνες από τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ και νομίζαμε ότι πλέον έχει εγκαταλείψει (οριστικά;) η ηγετική ομάδα του κόμματος.
Η ρητορική αυτή μπορεί να έχει πρακτικό αντίκρισμα, μπορεί και όχι - δεν έχει ωστόσο πολύ σημασία αυτό. Διότι το άρθρο έχει ήδη κάνει το γύρο του κόσμου και οι πρώτες αντιδράσεις των νεοφιλελεύθερων κέντρων εξουσίας που ελέγχουν οι "αγορές", είναι αρκούντως... έντονη. Μιλάνε για δυναμιτισμό του κλίματος, αλλαγή πορείας του Αλέξη Τσίπρα (τον οποίο οι δανειστές χαρακτήριζαν τον τελευταίο καιρό "τη μόνη ελπίδα για μια συμφωνία") και διάφορα τέτοια, διανθιζόμενα από τα γνωστά "σενάρια του γκοτζίλα" (ρήξη, grexit, το ένα το άλλο, τα γνωστά που διαβάζουμε και στα δικά μας καθεστωτικά μίντια...).
Οπότε... τι; Στο "παρά πέντε" της νέας συμφωνίας και αφού ο Αλέξης Τσίπρας ξοδεύει πολιτικό κεφάλαιο και συνεννοείται απευθείας με Μέρκελ και Ολάντ, προσπαθώντας να εκμαιεύσει μια "συμβιβαστική λύση" (την οποία περιέγραψα ήδη - συμβιβαστική σαλαμοποίηση), πάει και... χύνει την καρδάρα με το γάλα; Ή μήπως κρύβεται κάτι άλλο;
Διότι παρατηρώντας ότι οι εσωτερικές αντιδράσεις των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ ενόψει του "όχι και τόσο έντιμου" συμβιβασμού, συνεχίζουν να είναι θυελλώδεις και συνακόλουθα, του διαφαινόμενου αδιεξόδου, ενδεχομένως η κίνηση του Αλέξη Τσίπρα να είναι μέρος μιας νέας στρατηγικής, που θα την αποκαλούσα "κλιμάκωση του Γκοτζίλα": Δηλαδή, να φθάσουμε σε ένα σημείο που θα οδηγηθούμε σε κάποιες μάλλον δυσάρεστες καταστάσεις, ώστε ο "μονόδρομος" μιας συμφωνίας με τους επαχθείς όρους των δανειστών, να γίνει ακόμη πιο σαφής και να αναγκαστούν τρομαγμένοι ακόμη και όσοι σήμερα αντιδρούν, να υπερψηφίσουν.
Δε θέλω να δεχτώ ότι ο Αλέξης Τσίπρας θα ήθελε να επενδύσει σε ένα τέτοιο χυδαίο και πρόστυχο σχέδιο για να καταφέρει να περάσει τη συμφωνία από την Κ.Ο. του, αλλά οι καιροί είναι περίεργοι και κάθε τι, όσο απίθανο κι αν φαίνεται εκ πρώτης, όσο αταίριαστο με το χαρακτήρα και το ποιόν του καθενός, δεν μπορεί να αποκλειστεί.
Στο κάτω-κάτω, θα περιμένατε ΠΟΤΕ κορυφαία στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να θέτουν ζητήματα "κομματικής πειθαρχίας" ενόψει μιας "δύσκολης" ψηφοφορίας στην Βουλή και να αφήνουν υπόνοιες ότι θα πάμε σε εκλογές και οι αντάρτες θα "τιμωρηθούν" μένοντας στις τελευταίες θέσεις της λίστας ή και εντελώς εκτός;
Όχι, ουδείς περίμενε μια τέτοια οβιδιακή μεταμόρφωση των "ελευθεριαζόντων" αριστερών (και ειδικότερα όταν αυτά τα βλέπουμε σε στελέχη που δεν έλκουν την καταγωγή τους στο "πειθαρχημένο" ΚΚΕ, αλλά στην "ελευθεριάζουσα" ανανεωτική αριστερά του ΚΚΕ εσ.). Οπότε... είπαμε, δεν υιοθετούμε μια τέτοια άποψη (ότι ο Α. Τσίπρας "μετέχει" σε ένα τέτοιο "σχέδιο") ωστόσο το αναφέρουμε... γιατί οι καιροί είναι πονηροί και τίποτε δε θα πρέπει να θεωρείται πλέον δεδομένο.
Και η ουσία;
Βεβαίως τόσην ώρα μιλάμε για το τυπικό, τις διαδικασίες, τους Ευρωπαίους, το ΣΥΡΙΖΑ και τα εσωκομματικά του, τους γκοτζίλες και τα μίντια που παραπληροφορούν... και δε μιλάμε για την ΟΥΣΙΑ της υπόθεσης. Η οποία είναι το περιεχόμενο της συμφωνίας.
Όλες οι πληροφορίες - και οι δηλώσεις κάμποσων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ - συγκλίνουν στο ότι η συμφωνία, ακόμη και σαλαμοποιημένη, θα είναι εξαιρετικά "δυσκολοχώνευτη". Αυτό που λέμε "επώδυνη".
Θα είναι μια συμφωνία που ελάχιστα και μόνο στα σημεία θα απέχει από το mail Χαρδούβελη και τις δεσμεύσεις που είχε αναλάβει η προηγούμενη κυβέρνηση και δύσκολα θα γίνει αποδεκτή από μια μεγάλη μερίδα βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ.
Δε χρειάζεται να επαναλάβουμε τις προεκλογικές δεσμεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε και να αναλύσουμε περαιτέρω την απέχθεια της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού για το ανθρωποβόρο καθεστώς των μνημονίων (και η αλλαγή του "μνημονίου" σε "συμφωνία" δε νομίζω ότι αποτελεί... λύση του προβλήματος).
Αυτό που θα πρέπει όμως να επαναλάβουμε είναι τούτο: όση η χώρα παραμένει σε καθεστώς μεταρρυθμίσεων (έτσι όπως τις εννοούν οι δανειστές μας) και λιτότητας, οι Έλληνες θα φτωχοποιούνται, οι εργαζόμενοι θα μετατρέπονται σε απασχολήσιμους δούλους, οι συνταξιούχοι θα παίρνουν όλο και λιγότερα (έως ότου να μην τους φτάνουν ούτε για να επιβιώσουν) και ολόκληρη η χώρα θα μετατρέπεται σε "χώρα της ανατολικής Ευρώπης".
Αυτό είναι το σχέδιο, αυτός είναι ο στόχος, αυτή είναι η προοπτική. Μια απέραντη Ειδική Οικονομική Ζώνη, με αμοιβές Βουλγαρίας και εργασιακά δικαιώματα... Ουγκάντας, με συντάξεις πείνας και έναν πληθυσμό στα γόνατα, και φυσικά ολόκληρη την εθνικού περιουσία ξεπουλημένη στα μεγάλα ευρωπαϊκά εταιρικά συμφέροντα.
Αυτή είναι η προοπτική μας εντός της Ευρωζώνης, είτε μας αρέσει (φαντάζομαι σε μια μερίδα - που έχει συνδέσει τα συμφέροντα της με την πλουτοκρατία - αρέσει...) είτε όχι.
Το μέλλον της Ευρώπης
Και η απάντηση στην ερώτηση "θέλουμε μια τέτοια Ελλάδα, θέλουμε μια τέτοια ζωή", είναι που θα καθορίσει την παραπέρα στάση όλων μας. Του καθενός ξεχωριστά και όλων μαζί. Στο κάτω-κάτω, αν η Ευρώπη δεν έχει τη δυνατότητα να αλλάξει και επιθυμεί (υπακούοντας στα μεγάλα εταιρικά συμφέροντα και τα οικονομικά παράκεντρα εξουσίας - τις "αγορές" ντε!) να μετατραπεί σε Μπαγκλαντές, δεν υπάρχει κανένας λόγος να τους ακολουθήσουμε στον κατηφορικό αυτόν δρόμο.
Και που ξέρεις, άμα κάνουμε την αρχή και συνέλθουμε, μπορεί να ακολουθήσουν κι άλλοι. Πολλοί άλλοι. Στο τέλος-τέλος, ο μεγαλύτερος τρόμος των νεοφιλελεύθερων ινστρουχτόρων που καθορίζουν την ευρωπαϊκή πολιτική δεν είναι η "ελληνική αποτυχία". Αυτή είναι διαχειρίσιμη, άλλωστε οι άνθρωποι αυτοί δεν κοιτάζουν ανθρώπινες ζωές, αλλά νούμερα.
Αυτό που δεν θα μπορούσαν ποτέ να διαχειριστούν, θα ήταν η ελληνική επιτυχία. Μια έξοδος της Ελλάδας από το μαντρί, που θα οδηγούσε (μετά τους πρώτους, σοβαρότατους φοβούμαι, κλυδωνισμούς) σε μια ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας και σε μια καλύτερη ζωή των Ελλήνων - αυτό τελικά που θα έπρεπε να είναι (αλλά πλέον δεν είναι) το ζητούμενο της πολιτικής. Διότι σήμερα ο αυτοσκοπός όλων των πολιτικών έχει καταντήσει να είναι η εξασφάλιση και μεγιστοποίηση των κερδών των ολίγων.
Αν κατάφερνε κάτι τέτοιο η Ελλάδα, ολόκληρο το νεοφιλελεύθερο ευρωπαϊκό οικοδόμημα θα γκρεμιζόταν, σύντομα και με πολύ πάταγο. Διότι οι υπόλοιποι ευρωπαϊκοί λαοί θα διαπίστωναν ότι υπάρχουν και άλλοι δρόμοι, δύσκολοι μεν κι εκείνοι, αλλά δρόμοι που έχουν ως γνώμονα το καλό του λαού και όχι τα κέρδη των ολιγαρχών.
Δε νομίζω ότι η σημερινή κυβέρνηση έχει τα "κοχόνες" να πορευτεί έναν τέτοιον δρόμο. Αν μη τι άλλο, θα έπρεπε να είχε ξεκινήσει προ πολλού την προετοιμασία του κόσμου για έναν τέτοιον δρόμο, να μας "ντρεσάρει" μπροστά στην προοπτική να αναλάβουμε μόνοι μας τις τύχες μας.
Το ότι μέχρι στιγμής δεν το έχει κάνει και δε δείχνει διατεθειμένη να το κάνει, αντίθετα, "σπρώχνει" τον κόσμο στους καναπέδες και την απάθεια και παίζει το μιντιακό παιχνιδάκι του γκοτζίλα, δείχνει ανάγλυφα ότι επί της ουσίας, ρήξη δεν υπάρχει στα χαρτιά.
Ωστόσο μπορεί να υπάρχει "ρήξη" (εντός εισαγωγικών...) και γκοτζίλας, προκειμένου να είναι πιο... καλοχώνευτη η συνέχεια του εξανδραποδισμού μας.
