Οι πρώτες «λύσεις» που προτάθηκαν ή, καλύτερα, επιβλήθηκαν στην Ελλάδα από τους πιστωτές της μέσω των μνημονίων, όταν χρεοκόπησε οδηγούμενη στο ΔΝΤ, περιελάμβαναν την εξαθλίωση των Πολιτών της με τις περικοπές των μισθών, των συντάξεων και του κράτους πρόνοιας, καθώς επίσης την αύξηση του ήδη τρομακτικού δανεισμού τους - με άμεσο αποτέλεσμα να καταρρεύσουν, μαζί με τους Έλληνες, οι τιμές των παγίων περιουσιακών τους στοιχείων, δημοσίων και ιδιωτικών.
Έτσι η Ελλάδα αποκόπηκε από τις διεθνείς αγορές χρηματοδότησης και συνδέθηκε στον ορό της Τρόικας, αδυνατώντας πλέον να επιβιώσει μόνη της - έχοντας αποδεχθεί τη σκιώδη διακυβέρνηση των δανειστών, η οποία έκτοτε διαμορφώνει το παρόν και το μέλλον της χώρας.
Στη συνέχεια οι Έλληνες εξέλεξαν μία νέα κυβέρνηση, η οποία τους υποσχέθηκε την έξοδο από την παγίδα του χρέους και των μνημονίων - μέσω της διαγραφής χρέους (ανάλυση), χωρίς την οποία είναι αδύνατη η εφαρμογή οποιονδήποτε άλλων μέτρων, τα οποία θα μπορούσαν να οδηγήσουν τη χώρα σε πορεία ανάπτυξης.
Η νέα όμως κυβέρνηση υπέπεσε σε τρομακτικά λάθη τα οποία, όχι μόνο δεν της επιτρέπουν να τηρήσει τις προεκλογικές της δεσμεύσεις αλλά, αντίθετα, την υποχρεώνουν να κάνει ακόμη περισσότερες παραχωρήσεις στους δανειστές, χωρίς κανένα αντάλλαγμα - μεταξύ άλλων επειδή, στη μικρή διάρκεια της ανόδου της στην εξουσία, τα οικονομικά της χώρας επιδεινώθηκαν ραγδαία.
Ενώ λοιπόν η δημόσια συζήτηση, καθώς επίσης οι «διαβουλεύσεις» στο εσωτερικό του κυβερνώντος κόμματος περιορίζονται στα μέτρα λιτότητας, τα οποία δεν εγκρίνει ένα μεγάλο μέρος του, ο πραγματικός κίνδυνος για την Ελλάδα βρίσκεται κάπου αλλού: στις κατ' ευφημισμό «ιδιωτικοποιήσεις» (ανάλυση), αφού πρόκειται στην κυριολεξία για ξεπούλημα της κρατικής περιουσίας, παράλληλα με την ιδιωτική, οπότε για τη μετατροπή των Ελλήνων σε δουλοπάροικους.
Κρίνοντας τώρα από τις εκτενείς αναφορές των διεθνών ΜΜΕ, το πρόγραμμα των ιδιωτικοποιήσεων λειτουργεί ξανά με μεγάλη ταχύτητα - ενώ γερμανικές, ρωσικές και κινεζικές εταιρείες ανταγωνίζονται μεταξύ τους, για την εξαγορά των έργων υποδομής (πηγή). Το ξεπούλημα περιλαμβάνει μεγάλα τμήματα της περιουσίας του δημοσίου, όπως αεροδρόμια, λιμάνια, αυτοκινητόδρομους, επιχειρήσεις κοινής ωφελείας (ύδρευση, ηλεκτροδότηση, ενέργεια), ακίνητα κοκ.
Το γεγονός αυτό σηματοδοτεί προφανώς μία πολύ μεγάλη στροφή της κυβέρνησης η οποία, ενώ ήταν εναντίον των αποκρατικοποιήσεων, φαίνεται πως είναι πλέον έτοιμη να ξεπουλήσει το μέλλον των Ελλήνων, για να τους εξασφαλίσει κάποια ψίχουλα στο παρόν - κυρίως όμως για να παραμείνει στην εξουσία, όπως έχουμε συνηθίσει να διαπιστώνουμε τις τελευταίες δεκαετίες, όσον αφορά τα ελληνικά πολιτικά κόμματα.
Οι βασικότεροι δε επενδυτές είναι γερμανικές εταιρείες, όπως η «Deutsche Invest Equity Partners», η οποία πιθανότατα θα εξαγοράσει το 67% του Λιμένα της Θεσσαλονίκης - έτσι ώστε να δημιουργηθεί ένα γερμανικό «ανάχωμα» στον κινεζικό κολοσσό που έχει την κυριότητα του Λιμένα του Πειραιά.
Περαιτέρω, πίσω από το θέατρο που εκτυλίσσεται μπροστά στα φώτα της δημοσιότητας, όπου η κυβέρνηση αγωνίζεται για τα συμφέροντα των φτωχών Ελλήνων, επιδιώκοντας να αναλάβουν το μερίδιο που τους αντιστοιχεί οι εγχώριοι επιχειρηματίες (οι οποίοι, κατά την αντίληψη της, φοροδιαφεύγουν, διαπλέκονται και κλέβουν τον πλούτο της χώρας), ο στόχος των δανειστών φαίνεται να είναι η λεηλασία, καθώς επίσης εκδίωξη τους - έτσι ώστε να μπορούν να κάνουν ότι θέλουν, χωρίς κανέναν ανταγωνισμό.
Απλούστατα, αφού έχουν εξαθλιώσει τις μεσαίες και κατώτερες εισοδηματικές τάξεις, με την πολιτική λιτότητας των τελευταίων χρόνων, όπου το μεγαλύτερο μέρος των περιουσιακών στοιχείων είναι πλέον στα χέρια των τραπεζών (εγγυήσεις κλπ.), οπότε των ξένων δανειστών τους, ήλθε η σειρά της ανώτατης - η οποία είχε δυστυχώς συνεργασθεί με τους εισβολείς, θεωρώντας πως θα της έδιναν ένα μέρος από τα λάφυρα που θα εξασφάλιζαν ληστεύοντας την Ελλάδα.
Συνεχίζοντας, ο επόμενος στόχος των δανειστών, της Γερμανίας για να είμαστε περισσότερο σαφείς, είναι η πάση θυσία υπογραφή ενός νέου μνημονίου από την κυβέρνηση, το οποίο θα κατοχυρώνει όλα τα προηγούμενα - ιδιαίτερα τις συμφωνίες που δεν έχουν εγκριθεί από τη Βουλή, στην οποία δεν παρουσιάστηκαν ποτέ επειδή δεν θα ψηφίζονταν.
Αυτό που ενδιαφέρει στο εν λόγω μνημόνιο δεν είναι τόσο τα μέτρα που παρουσιάζονται, με την κυβέρνηση να μάχεται «με νύχια και με δόντια» για την εξασφάλιση των συμφερόντων των εργαζομένων, αλλά οι αποκρατικοποιήσεις σε εξευτελιστικές τιμές - κυρίως δε η πλήρης υποταγή ολόκληρου του πολιτικού φάσματος της χώρας, καθώς επίσης η «απογύμνωση» της οικονομικής ελίτ.
Αμέσως μετά, είμαστε σχεδόν βέβαιοι πως οι δανειστές θα ζητήσουν την κυριότητα των δημοσίων εσόδων, αναλαμβάνοντας ενδεχομένως ακόμη και την είσπραξη τους - οπότε η Ελλάδα θα μετατραπεί σε μία ολοκληρωμένη αποικία χρέους, χάνοντας εντελώς την εθνική της κυριαρχία.
Το παραπάνω επεξηγεί σε κάποιο βαθμό γιατί η Τρόικα επιβάλλει συνεχώς νέους φόρους, παρά το ότι γνωρίζει πως δεν εισπράττονται - με αποτέλεσμα να προσθέτονται κάθε μήνα πάνω από 1 δις € νέες ανείσπρακτες απαιτήσεις του δημοσίου, ενώ κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τα τραπεζικά δάνεια.
Απλούστατα, τα χρέη παραμένουν χρέη, τοκίζονται πλουσιοπάροχα και κάποια στιγμή θα εισπραχθούν - τουλάχιστον αυτά που έχουν ως εγγύηση ακίνητη περιουσία, όπου από ένα σημείο και μετά θα πάψει να ισχύει η νομοθεσία περί προστασίας της πρώτης κατοικίας ή οι άλλου είδους προστατευτικοί νόμοι.
Ίσως δε προηγηθούν απαγορεύσεις στην ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων, ενδεχομένως πάγωμα και φορολόγηση των καταθέσεων κοκ. - αν και υπάρχει πρόβλημα, αφού η ΕΕ δεν το επιτρέπει, ενώ θα μπορούσε να δημιουργήσει προβλήματα στις άλλες χώρες του Νότου, καθώς επίσης στον άρρωστο τραπεζικό τομέα της Ευρώπης.
Τέλος, όσον αφορά την αγορά εργασίας, αρκεί να δει κανείς το ποσοστό αυτών που απασχολούνται με πολύ χαμηλό μισθό στη Γερμανία (γράφημα που ακολουθεί), ως προς το σύνολο των εργαζομένων (22,2%) για να καταλάβει που οδηγείται η Ελλάδα, εάν υποκύψει η κυβέρνηση στις απαιτήσεις της Τρόικας - όπου η καγκελάριος φαίνεται να αντιμετωπίζει τον πρωθυπουργό μας σαν «καθυστερημένο παιδί», το οποίο δεν καταλαβαίνει πού ακριβώς οδηγείται.
Ολοκληρώνοντας, είναι ασφαλώς οδυνηρή μία στάση πληρωμών της χώρας, υπό τις σημερινές, εξαιρετικά άσχημες συνθήκες που έχουν δημιουργηθεί, μετά την αποτυχημένη πολιτική των νεοφιλελεύθερων μνημονίων (αν και ήταν απολύτως επιτυχημένη για τους δανειστές).
Θα είναι όμως κατά πολύ πιο οδυνηρή η χρεοκοπία σε μία μελλοντική χρονική στιγμή, όπου οι Έλληνες θα έχουν χάσει όλα τους τα περιουσιακά στοιχεία, δημόσια και ιδιωτικά, ενώ θα έχουν χρεωθεί ακόμη περισσότερο - τόσο σε κρατικό επίπεδο (νέα δάνεια της Τρόικας), όσο και σε ιδιωτικό (φόροι, τόκοι κοκ.). Όσο για τις διαμάχες των δανειστών (ΔΝΤ και Γερμανία), αφορούν ουσιαστικά τη μερίδα που θα πάρει ο καθένας από το ξεπούλημα της Ελλάδας, τίποτα άλλο.
Ιάκωβος Ιωάννου, για το Analyst.gr
