Σχολίαζα προχθές. Πως έχουμε καλά νέα! Γιατί πλησιάζουμε στην ολοκλήρωση της συμφωνίας με τους δανειστές-εταίρους. Διατύπωνα, όμως, και ένα ρητορικό ερώτημα με αφορμή την ομιλία του πρωθυπουργού στο Σύνδεσμο Ελληνικών Βιομηχανιών. Τι διαφορετικό θα έλεγε ο Αντώνης Σαμαράς; Το ερώτημα δεν περιείχε καμιά μομφή. Ούτε έπαινο. Χθες δεν περίμενα την αναπαραγωγή του ίδιου ρητορικού ερωτήματος από τον Γιάννη Μηλιό, πρώην υπεύθυνο της Οικονομικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ. Μόνο που το ερώτημα εκείνου περιείχε μομφή.
Του Αντώνη Ν. Βγόντζα
Έχει ενδιαφέρον η πολυφωνία στη δημόσια ζωή. Μέσα από τις αντίθετες απόψεις μπορεί να καταλήξουμε σε μια διαλεκτική σύνθεση. Μόνο, που αυτή η πολυφωνία διεξάγεται με κανόνες. Δεν απορρίπτεις τις απόψεις του άλλου με ύβρεις και υπονοούμενα. Δύο τελευταία παραδείγματα προς αποφυγή.
Ο Γιάννης Βαρουφάκης, το πρώτο. Του ασκήθηκε κριτική για τις προτάσεις σε σχέση με το νέο ΦΠΑ. Κατά το μεγαλύτερο μέρος η κριτική είναι βάσιμη. Δεν μπορεί για το ίδιο αγαθό η υπηρεσία να έχεις δύο διαφορετικούς συντελεστές ΦΠΑ με κριτήριο το πώς πληρώνεις το ΦΠΑ. Κάτι τέτοιο το απαγορεύει η οδηγία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η αντίδρασή του; Αποκάλεσε τους επικριτές του «τρόικα εσωτερικού».
Ένα δεύτερο αρνητικό παράδειγμα: Ο υπουργός Παιδείας Αριστείδης Μπαλτάς. Του ασκήθηκε κριτική σε μια έγκριτη αθηναϊκή εφημερίδα από έναν από τους πιο ικανούς δημοσιογράφους. Με χιούμορ. Η αντίδρασή του; Εξαιρετικά αντιδημοκρατική. Μπορούσε να απαντήσει με ένα δικό του κείμενο και τη δική του υπογραφή. Επέλεξε να αποστείλει παντού ένα ανυπόγραφο κείμενο. Με απαξιωτικά έως υβριστικά σχόλια για το συγκεκριμένο δημοσιογράφο.
Είναι δύσκολο πράγμα η διακυβέρνηση. Και ακόμα πιο δύσκολο η ανοχή της δημόσιας κριτικής.
