Δε γνωρίζουμε πόσες επιτυχίες σημείωσε η χώρα μας στην πρόσφατη διάσκεψη των υπουργών Εξωτερικών των χωρών του ΝΑΤΟ στην Αττάλεια της Τουρκίας, ώστε να δικαιολογείται το κέφι και το τραγουδιστικοχορευτικό ξέσπασμα-αγκαζέ με τον Τούρκο ομόλογο του κ. Τσαβούσογλου - του ΥΠ.ΕΞ. κ. Κοτζιά.
Του Δημήτρη Καρατζάνη
Γνωρίζομε όμως τις ελάχιστα φιλικές ενέργειες, που την ώρα της διασκέδασης ή λίγο μετά η χώρα του προέβαινε σε βάρος της δικής μας. Και εννοούμε τις μαζικές παραβιάσεις των τουρκικών αεροσκαφών στο Αιγαίο - σε μια μέρα ξεπέρασαν τις 54 - την επίσκεψη, και όσα έγιναν σ αυτήν, του Τούρκου προέδρου στην Αλβανία, και την τουρκική άσκηση που ακόμα βρίσκεται σε εξέλιξη στο Αιγαίο, όπου μια φρεγάτα των γειτόνων μάς... επιφύλαξε τη μεγάλη χαρά να τη δούμε να πλέει ανάμεσα σε Σφακιά και Γαύδο.
Αναφερθήκαμε στην επίσκεψη του Τούρκου προέδρου στην Αλβανία, γιατί είναι παραπάνω από εμφανής η συνεχιζόμενη από χρόνια προσπάθεια της Τουρκίας να "προσδέσει" το δύστροπο βόρειο γείτονά μας στη σφαίρα επιρροής της. Σε αυτή τη μεθόδευση πρέπει να ενταχθεί και η θεμελίωση στα Τίρανα του μεγαλύτερου μουσουλμανικού τεμένους στην Ευρώπη και η απαγγελία του ισλαμοπατριωτικού ποιήματος "Ντούα" (προσευχή) του Τούρκου εθνικιστή Αρίφ Νιχάτ Άσια, που προκάλεσε και τα "δάκρυα" του παριστάμενου προεδρικού ζεύγους. Εκείνο όμως που δείχνει τις ύπουλες προθέσεις της Άγκυρας απέναντί μας είναι το γεγονός ότι ο Ερντογάν, εκτός από τον πρόεδρο και τον πρωθυπουργό της Αλβανίας, με το μόνο άλλο πολιτικό που συναντήθηκε ήταν ο ηγέτης των Τσάμηδων, του οποίου οι θρασύτατες αξιώσεις σε βάρος της χώρας μας, και ειδικότερα της Ηπείρου, είναι γνωστές.
Καλοί λοιπόν οι χοροί και τα τραγούδια με τους Τούρκους, αλλά, όπως θυμούμαστε οι παλιότεροι και με τα ζεϊμπέκικα του Γιώργου Παπανδρέου με το μακαρίτη πια Ισμαήλ Τζεμ, όχι μόνο δεν είχαν καμία θετική κατάληξη, αλλά περνούσαν και τη λαθεμένη εντύπωση στους τρίτους ότι στις ελληνοτουρκικές σχέσεις «όλα βαίνουν καλώς».
Αυτό δε σημαίνει βέβαια ότι οι επαφές και οι καλές σχέσεις πρέπει να αποφεύγονται... Δεν πρέπει όμως να τις υπερτιμούμε. Διότι οι Τούρκοι κινούνται στη βάση ενός Εθνικού Σχεδιασμού, τον οποίο τηρούν απαρέγκλιτα, ανεξάρτητα από τις εναλλαγές στην εξουσία. Σε αντίθεση με μας, που, στερούμενοι διαχρονικά μιας τέτοιας "εθνικής πυξίδας", επαφιέμεθα κάθε φορά στο "χαρισματικό" υπουργό Εξωτερικών, που χάρη στις ικανότητες και το ταλέντο του θα βρει τις λύσεις στη χρονίζουσα διένεξη.
Κανένας όμως υπουργός, όσο ταλαντούχος και αν είναι, δεν μπορεί να έχει ελπίδα επιτυχίας, αν δεν κινείται στη βάση του εθνικού σχεδίου και δεν έχει πίσω του ένα μίνιμουμ ισχύος, ώστε σε δεδομένη στιγμή να μπορεί να χτυπήσει και το χέρι του στο τραπέζι. Αν δεν τα έχει αυτά και επαφίεται στις "φιλίες", τους χορούς και τα τραγούδια, μάλλον έχει... ατυχήσει. Κι εκείνος και η χώρα.
