Κάποτε οι τοίχοι είχαν τη δική τους ιστορία. Με τα συνθήματα που αποτελούσαν το βασικό τρόπο να ανταλλάσσονται και να διαδίδονται "εξυπνάδες", αλλά και να καταγράφονται απόψεις με τρόπο χιουμοριστικό ή επικριτικό ή ακόμα και υβριστικό, τσακίζοντας τα νεύρα σπιτονοικοκυραίων, που έβλεπαν τους τοίχους τους μουτζουρωμένους, και Αρχών που αντίκριζαν τα μνημεία βανδαλισμένα. Το φαινόμενο ατυχώς δεν έχει εκλείψει. Τουναντίον. Η μόδα επεκτείνεται με συνήθη θύματα. Πάντα αθώα. Άμαχο... "πληθυσμό". Ενετικά τείχη, Δικαστικό Μέγαρο και πάει λέγοντας. Και ας μη μιλήσουμε για τον αισθητικό βιασμό, καθώς η έννοια «αισθητική», τουλάχιστον για το Ηράκλειο, μοιάζει απλώς με λήμμα στο λεξικό σαν άγνωστη λέξη.
Του Σταύρου Μουντουφάρη
Οι τοίχοι λοιπόν είχαν και έχουν τη δική τους ιστορία. Μόνο που τα τελευταία χρόνια και αυτή η πραγματικότητα έχει... μεταλλαχθεί. Οι τοίχοι έχουν γίνει πια ψηφιακοί και ο καθένας από εμάς έχει και το δικό του προσωπικό. Η νέα καθημερινότητα για την πλειονότητα αλλά και εξάρτηση για πολλούς, με μια μανία συγκέντρωσης όσο το δυνατόν περισσότερων θεατών και θαυμαστών! Δηλαδή, αντί για την πάλαι ποτέ συλλογή γραμματοσήμων ή νομισμάτων ή ακόμα και πεταλούδων, η συλλογή... like. Όσο πιο πολλά, τόσο πιο καλά νιώθουμε. Τόσο πιο δημοφιλείς ή άξιοι για το κοινωνικό σύνολο. Και πρέπει συνεχώς να αναρτούμε και να γράφουμε. Να έχουμε άποψη επί παντός επιστητού. Είτε ξέρουμε το θέμα είτε είμαστε εκτός. Με το αγαπημένο πλήκτρο το copy-paste. Ήτοι αντιγραφή και επικόλληση, γιατί έτσι που πάει θα ξεχάσουμε και τα έρμα τα Ελληνικά που μας έχουν απομείνει στο λεξιλόγιό μας.
Το θέμα είναι ότι αυτό που θα έπρεπε να κάνουμε στην καθημερινότητά μας ως υπεύθυνοι πολίτες, δηλαδή να έχουμε εμπεριστατωμένη άποψη και να αναλαμβάνουμε τις ευθύνες των λεγομένων μας, το υιοθετούμε ως πρακτική εκ του ασφαλούς βεβαίως στην κυβερνο... "επανάστασή" μας (πάλαι ποτέ του καναπέ) ή στην "κυβερνοδημοκρατία" σχεδόν χωρίς σκέψη, κατά κανόνα στη "λογική του παραλόγου", που υπαγορεύεται από το «όπου φυσάει ο άνεμος». Αν ένα θέμα γίνει αίφνης της μόδας, πρέπει να πάρουμε θέση στις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης. Με τον πιο τρανταχτό τρόπο για να κάνουμε "μπούγιο". Είτε έχουμε είτε όχι άποψη και επιχειρήματα. Αν μας κατεβαίνει κάτι στο μυαλό έχει καλώς. Αν όχι, υπάρχουν οι άλλοι, οπότε υιοθετούμε μια ατάκα και κάνουμε κι εμείς την εύστοχη παρέμβασή μας, καθαρίζοντας με τη συνείδησή μας, αφού έχουμε επιτελέσει το κοινωνικό μας έργο για απόψε, εισπράξαμε και μερικά like από φίλους και είμαστε μια χαρά. Βλέπετε, όπως σε πολλά άλλα θέματα, μας αρέσει να είμαστε βολεμένοι και να υιοθετούμε όχι απλά το μασημένο, αλλά και χωνεμένο μαζί φαγητό. Γιατί είναι της μόδας.
Και ξέρετε κάτι; Τώρα που γράφω αυτές τις αράδες μου έρχεται στο μυαλό μια ατάκα που άκουσα τις μέρες των εκλογών. Στο ψηφοδέλτιο, λέει, δε γράφεις like. Σταυρό βάζεις. Έτσι για να μην ξεχνιόμαστε.
