Εξαρχής δε θέλησα να συμμετάσχω στις ανόητες, κινδυνολογικές κορώνες που εξαπέλυαν τα ημεδαπά μίντια της διαπλοκής, προκειμένου να δημιουργήσουν κλίμα ενάντια στην κυβέρνηση.
Του Γιώργου Ψαρουλάκη
Αρνήθηκα να μπω στη "λογική" (του - επικίνδυνου - παραλόγου) "αυτή τη βδομάδα χρεοκοπούμε" ή "την άλλη βδομάδα τελειώνουν τα λεφτά", που έγινε... πασατέμπος ήδη από τον περασμένο Μάρτιο για τους διαπλεκόμενους μιντιάρχες και τα φερέφωνά τους.
Αν και είχα από την πρώτη στιγμή σοβαρότατες ενστάσεις ως προς το εφικτό της "έντιμης συμφωνίας" (ενστάσεις οι οποίες προφανώς και δικαιώνονται) και είχα ψέξει αυστηρότατα τον ΣΥΡΙΖΑ ως προς το ανέφικτο του στόχου με τον οποίο ψηφίστηκε ("θα διαπραγματευτούμε για να πετύχουμε μια καλύτερη συμφωνία"), δε θα μπορούσε σε καμία περίπτωση να συνταχθώ με αυτούς που προσπαθούν να δικαιολογήσουν και να εξιδανικεύσουν την καταστροφική και λαοκτόνο πολιτική που εφάρμοσαν δίχως καμία αντίρρηση (ούτε για το θεαθήναι) οι κυβερνήσεις Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ.
Ωστόσο η κατάσταση όπως διαμορφώνεται δείχνει ότι όσοι εξ ημών θεωρούσαμε παντελώς αδύνατη μια "έντιμη συμφωνία", που θα είναι επωφελής για το λαό (και όχι την πλουτοκρατία, η οποία μια χαρά βολεύεται με τα μνημόνια, άλλωστε αυξάνει κάθε χρόνο την περιουσία της, ενώ ο λαός υποφέρει) της Ελλάδας, είχαμε απόλυτο δίκιο.
Οι δανειστές δε δίνουν στο ΣΥΡΙΖΑ έστω εκείνα τα "ψιχία" που θα του επέτρεπαν να "χρυσώσει το χάπι" και να πει στους ψηφοφόρους του "να, κοιτάξτε, μπορεί να μην έκανα αυτά που ήθελα και σας είχα υποσχεθεί, αλλά τουλάχιστον πήρα καλύτερη συμφωνία από τους προηγούμενους και έσωσα ότι μπορούσε να σωθεί". Και όχι απλώς δε δίνουν τίποτε, αλλά απαιτούν και ΑΚΡΙΒΩΣ αυτά που είχαν υποσχεθεί οι προηγούμενοι, η κυβέρνηση Σαμαρά, με το διαβόητο mail Χαρδούβελη.
Και βεβαίως ούτε λόγος - ούτε για αστείο - για υπαναχώρηση πάνω στις δεδομένες νόρμες του μνημονίου, οι οποίες έχουν προκαλέσει πέντε χρόνια βαθύτατης ύφεσης, ανεργία 26% και μείωση κατά 40% των εισοδημάτων των Ελλήνων (πλην του πλουσιότερου 1%, που έχει αυξήσει τα εισοδήματα του, θα το λέω μέχρι να το εμπεδώσουμε όλοι).
Τι ζητάνε οι "φίλοι και εταίροι"
Οι δανειστές επιμένουν σε όλα τα καταστροφικά, που θα οδηγήσουν στην δίχως επιστροφή βουλγαροποίηση της χώρας:
- Εργασιακά... Ουγκάντας, δίχως συλλογικές διαπραγματεύσεις, με ατομικές συμβάσεις, με μισθούς πείνας, με "ευέλικτες σχέσεις εργασίας", με ομαδικές απολύσεις, με απαγόρευση της απεργίας, με ουσιαστική ποινικοποίηση του συνδικαλισμού, με πλήρη εργοδοτική ασυδοσία. Περαιτέρω μείωση του ήδη τραγικά χαμηλού κατώτατου και ισοπέδωση των μισθών και στο Δημόσιο.
- Συντάξεις πείνας, με εφαρμογή της ρήτρας μηδενικού ελλείμματος, σταδιακή κατάργηση του εφάπαξ και των επικουρικών και περαιτέρω συρρίκνωση των κυρίων συντάξεων - ο Ρωμανιάς προειδοποίησε ότι η εφαρμογή της ρήτρας που ψήφισε η κυβέρνηση Σαμαρά και μέχρι τώρα αρνείται να εφαρμόσει η κυβέρνηση Τσίπρα (αλλά οι δανειστές ζητούν ανυποχώρητα την εφαρμογή της) θα οδηγήσει σε τρία χρόνια στην εξαφάνιση των επικουρικών και σε κύριες συντάξεις των 400 ευρώ. Μιλάμε για πρωτοφανή ανθρωπιστική καταστροφή.
- Ιδιωτικοποιήσεις... παντού! Όχι όπως στη Γερμανία, την Γαλλία κλπ. όπου το κράτος συνεχίζει να έχει στην κυριότητα του πολλά περιουσιακά στοιχεία, αλλά όπως στις... αποικίες της ανατολικής Ευρώπης, όπου γερμανικές, γαλλικές, ολλανδικές και αυστριακές εταιρείες ελέγχουν νερά, ενέργεια, αεροδρόμια, τα πάντα όλα. Και όπου ο κόσμος διαδηλώνει επειδή οι αυξήσεις στο ρεύμα λ.χ. είναι δυσβάσταχτες!
- Περαιτέρω συνέχιση της καταστροφικής δημοσιονομικής πολιτικής των περικοπών δαπανών, που θα οδηγήσει στην διάλυση της δημόσιας Υγείας και Παιδείας και στην καταστροφή του παραγωγικού ιστού της χώρας.
- Συνέχιση της τραγικής φορομπηχτικής πολιτικής, που έχει εξαθλιώσει κι άλλο τα λαϊκά στρώματα.
Αυτά είναι μόνο τα βασικά, υπάρχουν και πολλά-πολλά ακόμη. Και όλα είναι καταστροφικά, όλα είναι απεχθή, όλα είναι βλαπτικά για το λαό της Ελλάδας.
Και σε όλα επιμένουν μέχρι κεραίας οι "εταίροι" (να το ξαναπούμε: άμα έχεις τέτοιους εταίρους, τι τους θέλεις τους εχθρούς) μας. Ανυποχώρητοι. Με στρατηγική ξεκάθαρη: άφησαν ανοιχτά παράθυρα ελπίδας με τη συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου και από τότε με κάθε συνάντηση, με κάθε διαπραγμάτευση, κλείνουν ένα-ένα τα παράθυρα και καταλήγουν εκεί που οι πιο "υποψιασμένοι" γνωρίζαμε ότι θα καταλήξουν: στην απαίτηση για πλήρη αποδοχή των μέτρων που είχαν υποχρεώσει την προηγούμενη κυβέρνηση να δεχτεί.
Βεβαίως ακόμη και εμείς οι "υποψιασμένοι" θεωρούσαμε ότι οι Ευρωπαίοι θα δώσουν ένα 5%, ίσως και ένα 10% των απαιτήσεων του ΣΥΡΙΖΑ, έτσι για να χρυσώσουν το χάπι και να δείξουν ότι σέβονται την Δημοκρατία και την απόφαση του ελληνικού λαού.
Ποια Δημοκρατία;
Όμως τελικά η Ευρώπη των λογιστών και των τεχνοκρατών δεν λειτουργεί έτσι. Αυτή η Ευρώπη μοιάζει με το μουλάρι που φορά παρωπίδες και ξέρει μόνο έναν δρόμο, εκείνον που του έχει επιβάλλει ο αφέντης του, που το έχει ζέψει στο ζυγό. Δεν κοιτάξει ούτε δεξιά, ούτε αριστερά, βαδίζει σταθερά στον προκαθορισμένο δρόμο προς την καταστροφή. Αυτή η Ευρώπη θεωρεί ότι η δουλειά των κυβερνήσεων δεν είναι να υπηρετούν τους λαούς, αλλά να κάνουν την βρώμικη δουλειά των ελίτ, προκειμένου αυτές να συνεχίσουν να πλουτίζουν σε περιβάλλον έντονου παγκόσμιου ανταγωνισμού. Και για τον λόγο αυτό, η Δημοκρατία όταν δεν υπηρετεί αυτόν το στόχο... απλώς μπαίνει στην άκρη.
Οπότε το μπαλάκι πλέον βρίσκεται στο γήπεδο της κυβέρνησης Τσίπρα. Αλλά η κατάσταση είναι περίπλοκη και εδώ.
Κατά τα φαινόμενα και σύμφωνα με τις πληροφορίες, η συμφωνία υπάρχει. Οι "κόκκινες γραμμές" της κυβέρνησης σε αυτήν την συμφωνία έχουν γίνει... κομφετί και αν όχι το 100%, τουλάχιστον το 97% των μέτρων στα οποία είχε δεσμευτεί η προηγούμενη κυβέρνηση (συμπεριλαμβανόμενων κι αυτών που δεν είχε εφαρμόσει) βρίσκονται εντός της νέας συμφωνίας.
Οι ίδιες πληροφορίες, θέλουν την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ να έχει αποδεχτεί το αναπόφευκτο και να θέλει να περάσει αυτήν την συμφωνία.
Όμως ...μια πολύ μεγάλη μερίδα βουλευτών και στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, δε συμφωνούν με αυτήν την συμφωνία. Τη θεωρούν πολύ πιο καταστροφική από κάθε εναλλακτικό σενάριο (λ.χ. grexit) και πιστεύουν ότι αποτελεί προδοσία των προσδοκιών του λαού, που δεν ψήφισε τον ΣΥΡΙΖΑ για να συνεχίσει την αντιλαϊκή πολιτική των προηγούμενων κυβερνήσεων. Ανάλογα φαίνεται να είναι τα συναισθήματα και σε μερίδα της Κ.Ο. των ΑΝΕΛ, αν και εκεί οι δυσαρεστημένοι είναι σαφώς λιγότεροι.
Οπότε το θέμα είναι, τι γίνεται από εδώ και πέρα;
Τα βασικά σενάρια για το μέλλον
Βάσει της διαμορφωμένης κατάστασης, προσωπικά μπορώ να θεωρήσω "ρεαλιστικά" τα παρακάτω σενάρια, αν και πλέον με την προθεσμία του Ιουνίου να πλησιάζει, μπορεί να υπάρξουν ακόμη πιο καταιγιστικές εξελίξεις και "συγχώνευση" της σημερινής συμφωνίας με την... μόνιμη. Δεν είναι πολύ πιθανό αυτό, αλλά είναι δυνατό.
Ας δούμε λοιπόν τα σενάρια που φαίνεται να πέφτουν στο τραπέζι:
α) Ο Αλέξης Τσίπρας προχωρά στη συμφωνία (αυτήν που ζητούν οι δανειστές, με όλα τα καταστροφικά μέτρα) και προσπαθεί να την περάσει από την κοινοβουλευτική του ομάδα. Στην περίπτωση αυτή μπορούν να συμβούν τα εξής:
- Η Κ.Ο. στο σύνολο της (ή με ελάχιστες απώλειες) ψηφίζει τη συμφωνία και προχωρά η εφαρμογή της. Δεν θα έδινα σε αυτό το ενδεχόμενο πάνω από 10% πιθανότητες.
- Δεν επαρκούν οι ψήφοι από την ΚΟ ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ για να περάσει η συμφωνία και επιστρατεύονται το Ποτάμι και πιθανότατα και το ΠΑΣΟΚ για να ψηφίσουν. Σε αυτήν την περίπτωση, προφανώς θα πρέπει να περιμένουμε μία διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ εντός ολίγων ημερών. Αυτό το σενάριο είναι ίσως το πιθανότερο (30%).
- Ο ΣΥΡΙΖΑ "κόβεται στα δύο", οι ΑΝΕΛ δεν ψηφίζουν και οι ψήφοι που έχει η συμφωνία είναι τόσο λίγες, που θα χρειαστεί επιστράτευση και της ΝΔ προκειμένου να περάσει η συμφωνία από τη Βουλή. Στα δύο τελευταία σενάρια η σημερινή κυβέρνηση ουσιαστικά χάνει τη δεδηλωμένη και θα χρειαστεί να αναδημιουργηθεί, ίσως με στελέχη από τα δύο (ή τρία) κόμματα που θα τη στηρίξουν, ίσως πάλι πάμε στα σενάρια της "οικουμενικής" με νέο πρωθυπουργό. Το τελευταίο είναι και το σενάριο που "αγαπούν" περισσότερο οι δανειστές, που αισθάνονται άσχημα δίχως "αναφανδόν φιλοευρωπαϊκά" κόμματα στην κυβέρνηση σήμερα. Σε αυτό το σενάριο θα έδινα ένα 20% πιθανότητα.
β) Η κυβέρνηση αποφασίζει ότι δεν μπορεί να περάσει ως έχουν τα πράγματα την συμφωνία από την Βουλή και προχωρά σε "ρήξη" (πραγματική ή... φαινομενική) με τους δανειστές. Εκεί, μπορούν να συμβούν τα εξής:
- Οι δανειστές θέτουν τη συμφωνία υπό μορφήν τελεσιγράφου (σενάριο που ανακίνησαν σήμερα και οι Financial Times) και προχωράνε ταυτόχρονα σε "τραπεζικό εμπάργκο" τύπου Κύπρου. Στην περίπτωση αυτή η κυβέρνηση είτε πάει στην Βουλή με διαδικασία "εθνικού κινδύνου", είτε φέρνει το τελεσίγραφο στο λαό ως δημοψήφισμα. Και στη μια και στην άλλη περίπτωση, θα επιβληθούν άμεσα περιορισμοί στην κίνηση κεφαλαίων, διαφορετικά οι ελληνικές τράπεζες θα "στεγνώσουν" από ρευστό εντός ολίγων ημερών. Και αυτό το σενάριο είναι πολύ πιθανό (30%). Το σενάριο αυτό συνδυάζεται (άνευ δημοψηφίσματος) με το σενάριο παραπάνω περί ευρείας στήριξης (Ποτάμι, ΠΑΣΟΚ και ίσως ΝΔ).
- Η κυβέρνηση προχωρά σε ...κανονική ρήξη και προετοιμάζεται για στάση πληρωμών εντός του ευρώ (με το... grexit να αχνοφαίνεται στο βάθος). Κανονικά δεν θα έπρεπε να δώσω σε αυτό το σενάριο τίποτε (το θεωρώ μάλλον απίθανο) αλλά... θα του δώσω ένα 10% για την απίθανη περίπτωση "κι αν...".
Οι πιθανότητες
Φυσικά αυτά τα σενάρια είναι απλώς... σενάρια. Αν και θεωρώ ότι καλύπτουν τις περισσότερο πιθανές περιπτώσεις, δεν καλύπτουν τα πάντα και δεν θα μπορούσαν άλλωστε. Ωστόσο σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, κάπως έτσι θα κινηθούμε.
Το σενάριο του τελεσιγράφου φαίνεται αρκετά πιθανό, ιδιαίτερα αν το... συνδυάσουμε με το σενάριο της αλλαγής συσχετισμών στην υποστήριξη της κυβέρνησης - αυτό άλλωστε είναι που θα επιθυμούσαν βαθύτατα οι δανειστές, μια καινούργια κυβέρνηση, πιο "συνεργάσιμη" και δίχως... "κόκκινες γραμμές", αδιαφορώντας για το αν αυτή η κυβέρνηση θα χάσει εντός... εβδομάδων τη λαϊκή νομιμοποίηση.
Το μέλλον δεν είναι ακριβώς ευχάριστο, είτε έτσι, είτε αλλιώς. Τα πράγματα βρίσκονται σε σημείο εξαιρετικά κρίσιμο, η χώρα είναι παγιδευμένη σε μία κατάσταση συνεχούς αναβολής των πάντων, η οικονομική δραστηριότητα έχει παγώσει... και ζητείται έξοδος από το αδιέξοδο. Είτε έτσι, είτε αλλιώς.
